Η Ανάταση και το βάρος

Τι είναι αυτό που μας βαραίνει άραγε;

Τα γεγονότα ή η άποψή μας για αυτά;

Τι είναι αυτό που δημιουργεί βάρος στην ψυχή σου, το οποίο βαραίνει τις σκέψεις και στα συναισθήματά σου;

Γιατί όταν σου μιλάνε οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για σένα αληθινά, εκφράζοντάς σου την άποψή τους για μια συμπεριφορά σου, εσύ νιώθεις άβολα, αμήχανα, βαριά; Γιατί μετά καταφεύγεις σε λύσεις που επιδεινώνουν τον αρνητισμό των σκέψεών σου. Σε λύσεις όπου νομίζεις ότι καλύπτεις ένα κενό, το οποίο όμως στην πραγματικότητα μεγαλώνει: Τροφή, καταναλωτική μανία κ.α

Το μικρό παιδί μέσα σου μιλά. Παραπονιέται, διαμαρτύρεται, πλάθει ένα εξιδανικευμένο κόσμο όπου υπάρχει όμως μόνο στη φαντασία σου. Απαιτεί οι άλλοι να προσαρμοστούν σε αυτόν τον εξιδανικευμένο κόσμο, κάτι όμως που σε κρατά σε απόσταση από τους αγαπημένους σου και κοντά σε μια ουτοπία όπου μένεις μόνη -ος σου με αυτήν.

Εαν έχεις το σεβασμό των ανθρώπων σου, την εκτίμησή τους για σένα, αν σε υπολογίζουν, αν δεσμεύονται με τα συναισθήματά τους για σένα, αυτό που βιώνεις είναι αληθινό, άρα έχει αξία. Αν κάθε φορά που σου επισημαίνουν κάτι, κάτι που σε οδηγεί στον ώριμο εαυτό σου, εσύ αντιστέκεσαι σε αυτό, σημαίνει ότι μιλά το παιδί μέσα σου και όχι ο ενήλικος εαυτός σου. Σημαίνει ότι δεν δίνεις αξία σε αυτά που πρέπει να δώσεις, αλλά αξιολογείς λανθασμένα. Δεν εκτιμάς αυτά που πρέπει να εκτιμήσεις. Και κάτι όμορφο υπονομεύεται, από σένα όμως.

Το μικρό παιδί μέσα σου κάθε φορά που κάτι ή κάποιος σε καλεί στην ευθύνη της δέσμευσης, με τον εαυτό σου πάνω από όλα, το βιώνει σαν απόρριψη, σαν μομφή. Δεν εξετάζεις ότι αυτό που ακούς σε βελτιώνει, σε κάνει καλύτερο, αλλά στέκεσαι στο ότι απορρίφθηκες ως παιδί μέσα από μια άδικη παρατήρηση. Το παρόν αλλοιώνεται και το παρελθόν εκτοπίζει μια στιγμή σημαντική, μια στιγμή αλήθειας. Νομίζεις ότι σε απορρίπτουν, ενώ αγάπη σημαίνει να βελτιώνεσαι και να αποδέχεσαι τη βελτίωση.

Νιώθεις βάρος γιατί μπορεί ως παιδί να βίωσες απόρριψη, όμως τώρα εσύ απορρίπτεις τον εαυτό σου, γιατί νιώθεις ενοχές, γιατί νιώθεις κακός- κιά μέσα σου. Γιατί σου καταλογίζεις το λάθος. Προσκολλάσαι σε μια εικόνα εαυτού, που παρότι είναι επώδυνο να διαφοροποιηθείς, γιατί την έχεις συνηθίσει, είναι το μόνο που μπορεί να σε λυτρώσει. Επιλέγεις λύσεις που φαντάζεσαι ότι με μαγικό τρόπο θα σε αποσπάσουν από το βάρος, όπου όμως τελικά βαραίνεις περισσότερο.

Ανάταση νιώθεις όταν διακρίνεις τη θετική πρόθεση ανθρώπων που σε καλούν κοντά τους, ακόμα και με τρόπο που εσύ θυμώνεις με αυτόν. Θυμώνεις, βέβαια, γιατί ξεβολεύεσαι, γιατί καλείσαι να τινάξεις τη σκόνη από τις δεξιότητες δέσμευσης σου και να αφοσιωθείς στην αλήθεια σου, κάτι που απαιτεί ευθύνη και επαγρύπνηση.

Ανάταση νιώθεις όταν δεν προσκολλάσαι στην απόρριψη που ένιωθες ως παιδί, νομίζοντας ότι το παρελθόν πρέπει να επαναλαμβάνεται και διακρίνεις την αλήθεια στις πράξεις των ανθρώπων σου. Ότι σε καλούν κοντά τους με ένα καθαρό ευδιάκριτο τρόπο και οι παρατηρήσεις που κάνουν, κάποιες φορές, είναι γιατί κάτι μέσα σου τους κρατά μακριά σου. Κάτι που έχει να κάνει με την αναμόχλευση του παρελθόντος, με την απαίτηση να παραμείνεις μέσα στη σπηλιά των αναγκών και των προσδοκιών σου και να μην επιχειρήσεις την ανάβαση μόνη-ος σου, ώστε να τους συναντήσεις με την επιθυμία σου για εκείνους.

Ανάταση νιώθεις όταν διαπιστώνεις ότι είναι ωραίο να τα καταφέρνεις μόνη -ος σου και όταν αφήνεις το αίσθημα της επιτυχίας να σε γεμίζει, νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Νιώθεις καλά με τους ανθρώπους σου, τους κατανοείς, εκτιμάς τις προσπάθειές τους. Δεν παρανοείς αλλά νιώθεις ευγνωμοσύνη. Δεν ζητάς να σου καλύψουν τις ανάγκες σου και επομένως να καταπιούν τα παιδιάστικά σου αιτήματα για να απελευθερωθείς από το βάρος εσύ, αλλά απευθύνεσαι με σεβασμό και εκτίμηση σε εκείνους.

Ανάταση νιώθεις όταν νιώθεις ελεύθερη -ος από τις εικόνες του παρελθόντος. Ανάταση νιώθεις όταν αγαπάς. Όταν σέβεσαι και εκτιμάς τον εαυτό σου, όταν σέβεσαι και εκτιμάς τους άλλους, όταν δίνεις θέση αξίας και προτεραιότητας στους ανθρώπους που αγαπάς.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας