Ένας άνθρωπος αφηγείται:
Όταν ήμουν παιδί, έζησα όμορφες στιγμές στο εξοχικό μας, ένα παλιό αρχοντικό που στέγαζε τη χαρά μας. Στη συνέχεια, κάποιες κινήσεις οδήγησαν την οικογένειά μου στην απώλεια πολλών αγαθών, μεταξύ των οποίων και το σπιτικό που αγαπούσα. Πάντα όμως με συνόδευε η αναζήτηση αυτής της ευτυχίας που έζησα, όπου δεν στάθηκα τυχερός να τη ζήσω και πάλι.
Αναζητούσα, λοιπόν, επαγγελματική στέγη για να νοικιάσω. Τα κριτήρια μου τα γνώριζα, οπότε θεώρησα ότι η επιλογή θα ήταν εύκολη. Εκείνο που με ενδιέφερε αρχικά ήταν μια νότα πολυτέλειας, αυτή που έζησα τότε (η προσδοκία μου ότι θα ζήσω την ίδια χαρά;), η ησυχία, η φωτεινότητα και η εύκολη πρόσβαση για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι.
Είδα αμέτρητα γραφεία, πάντοτε προβληματισμένος γιατί δεν έβρισκα αυτό που ήθελα, ενώ αυτό που ζητούσα μου ήταν σαφές. Κάνοντας τον απολογισμό μου συνειδητοποίησα τα εξής: Είχα επιλέξει ως πρώτο κριτήριο στην αναζήτηση μου την πολυτέλεια που έζησα, νομίζοντας πως η χαρά βρίσκεται εκεί, οπότε με έλκυαν χώροι οι οποίοι αισθητικά ήταν κοντά σε αυτό που νόμιζα πως ήθελα. Δεν είχαν όμως την ησυχία που χρειαζόμουν για να κάνω τα σχέδια μου όπως ήθελα, με αφοσίωση στην μελέτη και στον σχεδιασμό, ώστε να προστατεύσω τη δημιουργικότητά μου. Επειδή θα το νοίκιαζα, δεν μπορούσα να κάνω δραστικές αλλαγές στα κουφώματα, οπότε η φασαρία με εμπόδιζε να κάνω τη δουλειά μου σωστά.
Μόλις άλλαξα το κριτήριο μου και έβαλα την ησυχία πρώτη, αμέσως βρήκα αυτό που ήθελα. Ο χώρος δεν ήταν τόσο καλαίσθητος, όμως έκανα τις παρεμβάσεις που χρειαζόμουν, για να είναι κοντά σε αυτό που χρειάζομαι ώστε να νιώθω άνετα στο χώρο.
Κάνοντας τον απολογισμό μου, διαπίστωσα ότι αυτό που με έκανε να αισθανθώ χαρά τότε δεν ήταν ο χώρος αλλά αυτό που νιώθαμε στο χώρο. Η σύνδεση μας, η κατανόηση, η αποδοχή, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η δέσμευση, η συνέχεια και η συνέπεια, επιμονή και η υπομονή, η αφοσίωση και η υπευθυνότητα. Σε αυτό το περιβάλλον αναπτυσσόμουν προσωπικά, η επιθυμία μου ήταν σε αρμονία με αυτό που ήμουν πραγματικά. Δεν ήταν, λοιπόν, ο χώρος όπως νόμιζα, αλλά αυτό που ένιωθα συναισθηματικά στο χώρο, χάρη σε μια αλήθεια, όπου αυτό που μας έκανε να νιώθουμε καλά ήταν το ότι αυτό που είμαστε μπορούσε να υπάρξει. Όταν χάθηκαν όλα αυτά, ο θυμός μου δεν με άφηνε να εκτιμήσω την ουσία. Αναζητούσα την εικόνα και δεν έδωσα την αξία που έπρεπε στα συναισθήματα τα οποία ήταν αποτυπωμένα στη μνήμη μας.
Άλλαξα, λοιπόν, τα κριτήρια μου και σκέφτηκα τα εξής: Με ποιο κριτήριο μπορώ να εργαστώ αποτελεσματικά; Με ποιο κριτήριο μπορώ να είμαι αληθινός στον εαυτό μου και άρα σε αυτό που κάνω; Ποιο κριτήριο μπορώ να το δημιουργήσω ακόμα και αν δεν το έχει ο χώρος; Ποιο κριτήριο δεν μπορώ να το δημιουργήσω αλλά μου είναι απαραίτητο και χωρίς αυτό δεν μπορώ να εργαστώ; Ποιο κριτήριο ταιριάζει στην ανάγκη μου για επιβεβαίωση και ποιο στην εκτίμηση στον εαυτό μου και στη δημιουργικότητά μου; Ποιο στην προσδοκία μου να ζήσω αυτά που έζησα σε μια ανάμνηση μιας ευτυχίας που η προσκόλληση σε αυτήν με εμποδίζει να τη βρω στο σήμερα; Ποιο κριτήριο ταιριάζει στην εκτίμηση που νιώθω για μένα, στο αίσθημα επάρκειας, στην εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρω; Ποιο κριτήριο θα μπορούσε να με παγιδεύσει στο αίσθημα απόρριψης ή ανεπάρκειας ή έλλειψης εμπιστοσύνης στον εαυτό μου; Ποιο θα με εγκλώβιζε σε μια φαντασιωσική κατάσταση να δημιουργώ σε ό,τι δεν υπάρχει πραγματικά; Ποιο κριτήριο πρέπει να είναι η προτεραιότητά μου σύμφωνα με τους στόχους που βάζω για μένα και για τη δημιουργικότητά μου;
Όταν τοποθετούμε το καθετί στη θέση που του αξίζει μέσα μας, είναι εύκολο να βρούμε τις απαντήσεις για αυτά που θέλουμε. Όταν το ερώτημα είναι “πως αγαπώ τον εαυτό μου στο καθετί που ζω, πως νιώθω πως αξίζω και τι κάνω για αυτό”, είναι εύκολο να τοποθετηθούμε στους στόχους μας με κριτήρια αξίας για τον εαυτό μας.
Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας