Δεν χρειάζεται να ονειροπολείς για να αντέχεις την πραγματικότητα…

“Πρέπει να ονειροπολώ για να αντέχω την πραγματικότητα…”

Αυτή η φράση που είπες κάποτε ως παιδί σε κάνει να επιλέγεις πραγματικότητες όπου για να τις αντέχεις πρέπει να ονειροπολείς. Πραγματικότητες όπου δεν είσαι ο εαυτός σου σε αυτές, δεν είσαι η επιθυμία σου. Τα συναισθήματά σου ταλαντεύονται, η λογική σου παρασύρεται και διχάζεται. Μπορεί να ικανοποιείσαι πρόσκαιρα αλλά δεν γεμίζεις από εκείνη την πληρότητα που την αισθάνεσαι μόνο όταν είσαι σε αρμονία με το είναι σου με τη συνείδησή σου να σου υπαγορεύει ότι είσαι στο δικό σου δρόμο.

Συνεχίζεις όμως και εμμένεις. Σκέφτεσαι πως κάτι θα αλλάξει, πως αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα, διαφορετική, όπου οι συνθήκες θα αλλάξουν.

Πρέπει να ονειροπολώ για να αντέχω την πραγματικότητα, σκέφτεσαι. Ο πόνος, ο θυμός, η ενοχή ανακυκλώνονται και σε κρατούν δέσμια -ο.

Είναι όμως μόνο αυτά τα συναισθήματα που σε κάνουν να παραμένεις ή μήπως είναι και κάτι άλλο;

“Επιλέγεις” (επιλέγει η πεποίθησή σου) καταστάσεις όπου παραμένεις σε αυτές, γιατί σε αυτές δεν δεσμεύεσαι με την πραγματικότητα σου, με τις ικανότητές σου, με τα ταλέντα σου, με την επιθυμία σου, με σένα. Επιλέγεις καταστάσεις όπου πρέπει να τις φτιάχνεις στο μυαλό σου, γιατί η δέσμευση με την επιθυμία σου, με σένα, η αφοσίωση σου σε ό,τι αγαπάς απαιτεί ευθύνη, απαιτεί συμφιλίωση με την πραγματικότητα, απαιτεί δέσμευση με αυτήν, απαιτεί ανατροπή ενός τρόπου σκέψης που έχεις μάθει να ζεις με αυτόν.

Το να μην κυνηγάς την ψευδαίσθηση της ευτυχίας αλλά να δημιουργείς ζώντας ευχαριστιακά,  σημαίνει διαφοροποίηση από αυτήν την πεποίθηση “πρέπει να ονειροπολώ για να αντέχω την πραγματικότητα”. Πρέπει να δημιουργήσεις δικές σου συνήθειες, δικές σου επιθυμίες όπου θα ζεις όπου επιλέγεις, δημιουργώντας σε αυτές με υπομονή και επιμονή σε ό,τι η ενασχόλησή μαζί του σε κάνει πιο αυθεντικό, πιο ανθρώπινο. Δεν θα χρειάζεται να ονειροπολείς για να αντέχεις αποσπώντας σε από τον δημιουργικό σου εαυτό αλλά δεσμευμένη-ος με σένα, θα κάνεις τα όνειρά σου σχέδια ζωής και πραγματικότητα. Πρέπει να δημιουργήσεις νέες συνήθειες όπου δεν θα εκτελείς καταναγκαστικά ότι νομίζεις πως αξίζεις αλλά θα δημιουργείς, θα επαληθεύεις αυτό που είσαι, θα προσεγγίζεις την αλήθεια σου με σεβασμό σε εκείνη και σε σένα.

Όλοι μας εσωτερικεύσαμε ως παιδιά πεποιθήσεις που μας απομάκρυναν από αυτό που είμαστε, που θέλαμε, που μπορούσαμε να κάνουμε. Το κάθε σύμπτωμα έχει εξουσία στο ψυχισμό μας και εκείνο αποφασίζει για ό,τι κάνουμε, παρότι νομίζουμε πως αποφασίζουμε εμείς μας. Όσο όμως στόχος μας είναι να τις αλλάξουμε,  να γνωρίσουμε αυτό που θέλουμε για μας, αυτό που έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε σύμφωνα με αυτό που είναι καθένας μας, τόσο το σύμπτωμα παύει να μας επηρεάζει. Το να ζεις μια ζωή που δεν είναι δική σου σου δημιουργεί άγχος και θλίψη. Το να δεχτείς να γνωρίσεις την αλήθεια σου και να την αποδεχτείς, σε βάζει σε μια διαδικασία αφύπνισης όπου τα ψυχικά σου κύτταρα ενεργοποιούνται και νιώθεις χαρά. Μια χαρά όπου νιώθεις ευλογία γιατί υπάρχεις αυθεντικά, ανθρώπινα και συνανθρώπινα.

Αγγελική Μπολουδάκη