Δεν χρειάζεται να ονειροπολείς για να αντέχεις την πραγματικότητα…

Μπες στη θέση ενός παιδιού. Ένα παιδί που κοιτάζει τον κόσμο γύρω του και νιώθει πως κάτι λείπει, πως κάτι δεν ταιριάζει, σαν να φορά παπούτσια που ποτέ δεν ήταν στο μέγεθός του. Αυτό το παιδί, για να αντέξει, αρχίζει να ονειροπολεί. Δημιουργεί έναν δικό του κόσμο, έναν κόσμο όπου μπορεί να νιώσει ασφαλές, αποδεκτό, χαρούμενο. Και μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, ανακαλύπτει μια καταπραϋντική αίσθηση. «Πρέπει να ονειροπολώ για να αντέχω την πραγματικότητα», σκέφτεται, κι αυτή η φράση χαράζεται βαθιά μέσα του, σαν να είναι αλήθεια αμετάβλητη.

Τα χρόνια περνούν. Το παιδί γίνεται ενήλικας. Και ενώ ονειροπολεί ακόμη, κάτι αρχίζει να του ψιθυρίζει πως η πραγματικότητα δεν αλλάζει από μόνη της. Τα όνειρα, όσο όμορφα κι αν είναι, μένουν ασύλληπτα, αν δεν κάνεις το βήμα να τα φέρεις στη ζωή σου. Όμως αυτό το βήμα φαντάζει τρομακτικό. Γιατί η δέσμευση με την αλήθεια σου δεν είναι εύκολη. Θέλει τόλμη. Θέλει ευθύνη. Θέλει να κοιτάξεις τον καθρέφτη και να αναγνωρίσεις όχι μόνο το τι είσαι, αλλά και το τι έχεις αφήσει πίσω σου, από φόβο ή άγνοια.

Και κάπως έτσι, το άγχος αρχίζει να χτίζεται. Η θλίψη φωλιάζει. Κάθε μέρα που περνά χωρίς να ζεις τη δική σου ζωή μοιάζει με ένα κομμάτι χαμένου χρόνου. Αλλά, αντί να το δεις ως ήττα, μπορείς να το δεις ως κάλεσμα. Ένα κάλεσμα να στραφείς προς τον εαυτό σου, να κάνεις την ερώτηση που φοβόσουν: Τι θέλω πραγματικά; Τι μπορώ να δημιουργήσω; Ποιος είμαι;

Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις δεν έρχεται αμέσως. Χρειάζεται χρόνος και αγάπη, κυρίως για τον εαυτό σου. Χρειάζεται να σιωπήσεις τις φωνές που σου λένε πως δεν αξίζεις, πως δεν μπορείς, πως θα αποτύχεις. Χρειάζεται να αφήσεις πίσω τις πεποιθήσεις που κουβαλάς από παιδί, εκείνες που σε έμαθαν να αντέχεις, όχι να ζεις. Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο αντοχή. Είναι δημιουργία. Είναι κίνηση. Είναι η χαρά που έρχεται όταν αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου να ανθίζει.

Όταν αρχίσεις να δημιουργείς μια ζωή που είναι δική σου, οι ψευδαισθήσεις ξεθωριάζουν. Τα όνειρα δεν θα είναι πλέον καταφύγιο, αλλά γέφυρα προς την πραγματικότητα. Και ξαφνικά, θα νιώσεις μια βαθιά πληρότητα, μια αίσθηση πως δεν χρειάζεται πια να ονειροπολείς για να αντέχεις. Γιατί θα ζεις. Θα ζεις αληθινά, με όλο σου το είναι.

Αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος. Είναι όμως γεμάτος φως. Κάθε βήμα, όσο μικρό κι αν φαίνεται, σε φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια σου. Και κάθε φορά που επιλέγεις τον εαυτό σου, νιώθεις τη χαρά να απλώνεται μέσα σου, μια χαρά που λέει: Είμαι εδώ. Είμαι εγώ. Και επιτέλους, ζω όπως ονειρεύομαι.

Αγγελική Μπολουδάκη