Το άτομο που έχει αλλαχθεί από το τραύμα μετασχηματίζει αυτό το έλλειμμα στη δομή μιας ευχής και εφεξής αναζητά τα δραματικά γεγονότα ως το μέσο του μετασχηματισμού του εαυτού του. (Christopher Bollas)

Το άτομο που έχει αλλαχθεί από το τραύμα μετασχηματίζει αυτό το έλλειμμα στη δομή μιας ευχής και εφεξής αναζητά τα δραματικά γεγονότα ως το μέσο του μετασχηματισμού του εαυτού του.

Christopher Bollas

Κάθε στιγμή που ζούμε είναι ένας θησαυρός, ένα αληθινό δώρο που μας προσφέρει η ζωή. Οι άνθρωποι που συναντούμε, οι καταστάσεις που βιώνουμε, ακόμα και τα πιο μικρά, φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα, κρύβουν μέσα τους την ομορφιά μιας μοναδικής εμπειρίας που περιμένει να αγκαλιαστεί, να αναγνωριστεί, να αξιοποιηθεί.

Αν αφήσουμε τη σοφία αυτών των στιγμών να εισχωρήσει μέσα μας, αν ανοιχτούμε στο να λάβουμε αυτό που έχουν να μας διδάξουν, τότε ωριμάζουμε, γινόμαστε πιο πλούσιοι συναισθηματικά, πνευματικά, και ανακαλύπτουμε πλευρές του εαυτού μας που μας φέρνουν πιο κοντά στην πληρότητα. Όμως, όταν κουβαλάμε ακόμα τα τραύματα του παρελθόντος, όταν οι πληγές μας μένουν ανοιχτές και ανεπούλωτες, τότε δυσκολευόμαστε να δούμε την αληθινή αξία αυτών των εμπειριών. Στρέφουμε τα βλέμματά μας στα γεγονότα με την κρυφή ελπίδα πως θα βρούμε σε αυτά μια θεραπεία, μια παρηγοριά, μια απάντηση στο κενό που νιώθουμε.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που συχνά αναζητάμε δεν είναι η ίδια η εμπειρία όπως μας δίνεται αλλά η εκπλήρωση μιας εσωτερικής ανάγκης, ενός ανικανοποίητου εαυτού που προσπαθεί να καλύψει τα κενά του μέσα από τις εξωτερικές συνθήκες. Χάνουμε τη γνήσια επαφή με το “εδώ και τώρα”, καθώς προβάλλουμε τις ανάγκες μας επάνω στα γεγονότα. Κοιτάμε τη ζωή να περνάει, ζητώντας διαρκώς να ζήσουμε όσα δεν ζήσαμε, να καλύψουμε όσα δεν καλύψαμε, κι έτσι χάνουμε τη μαγεία της αυθεντικής παρουσίας στη στιγμή.

Αν, όμως, αποφασίσουμε να πάρουμε στα χέρια μας την ευθύνη της επούλωσης, να φροντίσουμε τις πληγές μας, τότε όλα αλλάζουν. Οι καταστάσεις, οι συναντήσεις, τα πρόσωπα, όλα αποκτούν μια νέα, βαθιά διάσταση. Δεν κυνηγάμε πλέον έναν ρόλο, μια δικαίωση, ούτε επιδιώκουμε να γεμίσουμε ένα κενό. Αντίθετα, είμαστε παρόντες. Εκτιμάμε τα δώρα της ζωής για αυτό που πραγματικά είναι, ευγνώμονες για τη σημασία που προσφέρουν, χωρίς προσδοκίες, χωρίς απαιτήσεις.

Η ευγνωμοσύνη αυτή δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα· είναι μια συνειδητή στάση, ένας τρόπος να τιμάμε τη ζωή μας. Κατανοούμε τι θέλουμε, τι είναι σημαντικό για εμάς και τι όχι. Η κάθε στιγμή, η κάθε εμπειρία είναι πλέον ένα πεδίο ευκαιριών και ανάπτυξης, ένα κάλεσμα να ζήσουμε την αλήθεια της και να δεχτούμε ό,τι μας προσφέρει. Καλλιεργούμε τη συνείδηση πως τα τραύματα που κουβαλάμε, όσο βαθιά κι αν είναι, δεν πρέπει να ορίζουν την κάθε μας στιγμή.

Όταν αναπαράγουμε το παρελθόν και δεν θεραπεύουμε τον εαυτό μας σε αυτό, όταν αναβιώνουμε το τραύμα μέσα σε μια επανάληψη, παραμένουμε παγιδευμένοι στους ίδιους ρόλους. Αναζητούμε μια δραματική αφήγηση στα πάντα, σαν να προσπαθούμε να συντηρήσουμε τη δική μας αντίληψη για τον εαυτό μας ως θύμα, ως υποτιμημένο άτομο ή ως έναν ανώριμο παρατηρητή της ζωής. Καμιά εξωτερική συνθήκη δεν μπορεί να μας δώσει την ικανοποίηση που αναζητάμε όταν δεν έχουμε ησυχάσει μέσα μας, όταν δεν έχουμε συμφιλιωθεί με το τραυματισμένο παιδί που κρύβεται στα βάθη μας.

Αυτό το παιδί, το πληγωμένο αλλά και απαιτητικό, χρειάζεται να το αντιμετωπίσουμε με αγάπη και κατανόηση. Να το ακούσουμε, να το στηρίξουμε, να του προσφέρουμε ασφάλεια ώστε να ωριμάσει και να πάψει να αναζητά την εκπλήρωση μέσα από δραματικούς ρόλους. Να κατανοήσει ότι η αξία του δεν εξαρτάται από εξωτερικές συνθήκες, αλλά είναι αυτόφωτη, ζωντανή, αυθεντική.

Με αυτή την αλλαγή, οι ρόλοι που συνηθίζαμε να παίζουμε ξεθωριάζουν, και στη θέση τους έρχεται η αληθινή αποδοχή του εαυτού μας. Παύουμε να απαιτούμε από τους άλλους να αναπληρώσουν τα κενά μας ή να θεραπεύσουν τις πληγές μας. Η ευθύνη, η δύναμη, η θέληση, η αγάπη και η αίσθηση αξίας μας γίνονται οδηγοί μας. Αντιμετωπίζουμε τη ζωή με ανοιχτή καρδιά, έτοιμοι να εκτιμήσουμε το καθετί για αυτό που είναι, με αυθεντική χαρά και ευγνωμοσύνη.

Κάθε στιγμή μπορεί να είναι μια ευκαιρία για αναγνώριση της αξίας μας, όχι επειδή κάτι εξωτερικό μάς το επιβεβαιώνει, αλλά επειδή εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να το βλέπουμε και να το ζούμε έτσι. Μέσα από την ειλικρινή μας αυτοαποδοχή, το ταξίδι της ζωής γίνεται ένα πεδίο ανεξάντλητης δημιουργικότητας και νοήματος, όπου κάθε γεγονός, κάθε πρόσωπο, κάθε συγκυρία αποκτά αληθινή αξία, επειδή εμείς την έχουμε πλέον ανακαλύψει μέσα μας.

 Αγγελική Μπολουδάκη