Το άτομο που έχει αλλαχθεί από το τραύμα μετασχηματίζει αυτό το έλλειμμα στη δομή μιας ευχής και εφεξής αναζητά τα δραματικά γεγονότα ως το μέσο του μετασχηματισμού του εαυτού του. (Christopher Bollas)

Το άτομο που έχει αλλαχθεί από το τραύμα μετασχηματίζει αυτό το έλλειμμα στη δομή μιας ευχής και εφεξής αναζητά τα δραματικά γεγονότα ως το μέσο του μετασχηματισμού του εαυτού του.

Christopher Bollas

Κάθε γεγονός είναι ένα δώρο στη ζωή μας. Κάθε συνάντηση, κάθε πρόσωπο, κάθε συγκυρία είναι ένα όμορφο δώρο ζωής. Αν κρατήσουμε το απόσταγμά της αξίας του, θα χαρούμε με την ωφέλειά του, θα της επιτρέψουμε να μας διαπεράσει. Αν αξιοποιήσουμε αυτό που μπορεί να μας προσφέρει, ωριμάζουμε χάρη σε αυτό.

Όταν όμως δεν έχουμε επουλώσει τα τραύματά μας, δεν μπορούμε να χαρούμε με αυτά που μπορεί να μας προσφέρει το καθετί. Δεν παρατηρούμε αυτό που ζούμε όπως είναι δίνοντάς του την αξία που έχει αλλά αυτό που ζητάμε είναι η θεραπεία μας μέσα από το καθετί. Για την ακρίβεια, αυτό που ζητάμε είναι να ζήσουμε ό,τι δεν ζήσαμε, χρησιμοποιώντας το καθετί ως σκοπό.

Όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη της επούλωσης των τραυμάτων μας, βλέπουμε τα γεγονότα, τα πρόσωπα, τις συγκυρίες όπως είναι. Δεν επιδιώκουμε μέσα από αυτά να μετασχηματίσουμε τον εαυτό μας και όταν δεν το καταφέρνουμε, θυμώνουμε ή ακυρώνουμε ή υποτιμάμε. Χαιρόμαστε με τα δώρα που μας προσφέρει η ζωή, νιώθουμε ευγνωμοσύνη με αυτά. Τα δεχόμαστε, τα καλωσορίζουμε, εκτιμάμε την αξία τους. Γνωρίζοντας τι θέλουμε για τον εαυτό μας όπως και το τι δεν θέλουμε, μπορούμε να νιώσουμε ικανοποίηση με καθετί που μας δίνεται, δίνοντας του την αξία που έχει, δίνοντάς μας την αξία που χρειαζόμαστε σε κάθε συνθήκη για να το ζήσουμε όπως είναι, να το δεχτούμε εφόσον το χρειαζόμαστε με ευγνωμοσύνη για αυτό που μας προσφέρει.

Όταν αναπαράγουμε το τραύμα μας, στην πραγματικότητα δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη της αλλαγής μας. Αναζητάμε στα γεγονότα ένα δραματικό χαρακτήρα για να μας απαξιώνουμε. Γινόμαστε δεξιοτέχνες στο να αναζητήσουμε αυτό το δραματικό χαρακτήρα για να παραμείνουμε με τους ρόλους μας. Για παράδειγμα, πάμε μια βόλτα και γυρίζοντας δεν νιώθουμε τα συναισθήματα που νομίζαμε πως θα έπρεπε να νιώσουμε. Όταν κάνουμε τον απολογισμό μας, καταλαβαίνουμε ότι δεν σταθήκαμε σε αυτό που θα μπορούσε να μας δώσει η βόλτα αλλά ζητούσαμε κάτι άλλο από αυτήν. Να νιώσουμε την υπέρτατη ικανοποίηση που μόνο ο εαυτός μας μπορεί να μας τη δώσει απολαμβάνοντας τη βόλτα. Όταν παραμένουμε εξαρτημένοι των τραυμάτων μας, δεν χαιρόμαστε με τη ζωή μας, δεν ζούμε το καθε γεγονός όπως είναι αλλά απαιτούμε πράγματα που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας τα δώσει.

Μέσα μας κρύβουμε ένα τραυματισμένο παιδί αλλά και ένα πολύ εγωκεντρικό παιδί που χρειάζεται να τολμήσουμε να το δούμε ώστε να το βοηθήσουμε να ωριμάσει. Όταν ωριμάζουμε, δεν δραματοποιούμε τα γεγονότα για να παίζουμε σε αυτά το ρόλο του θύματος, του υποτιμημένου, του αντιδραστικού, του συμβιβασμένου ανώριμου παιδιού κ.α, ούτε απαιτούμε παράλογα πράγματα από τους άλλους ώστε να αλλάξουμε αυτούς τους ρόλους μέσα από εκείνους.

Με υπευθυνότητα, δύναμη, θέληση, αγάπη και ένα ισχυρό αίσθημα αξίας, αναλαμβάνουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να εκτιμήσουμε το καθετί στη ζωή μας δίνοντάς του θέση αξίας.

Με υπευθυνότητα, δύναμη, θέληση, αγάπη και ένα ισχυρό αίσθημα αξίας, αναλαμβάνουμε να διαφοροποιηθούμε από τους ρόλους μας και να αναγνωρίσουμε τι χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και με την αξία μας.

 Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας