Το να εκτιμάμε τον εαυτό μας είναι ωριμότητα, είναι ευτυχία, είναι υγεία

Η εκτίμηση του εαυτού μας είναι η βαθύτερη πράξη αυτοσεβασμού, μια αγκαλιά που περιβάλλει την ύπαρξή μας με κατανόηση και αγάπη. Κάθε χαρακτηριστικό μας, κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μας, κάθε αρετή ή αδυναμία μας, είναι κομμάτι αυτού που είμαστε. Όλα αυτά μαζί φτιάχνουν τον μοναδικό μας κόσμο, τον κόσμο της ψυχής μας. Δεν υπάρχουν ατέλειες όταν δούμε τη ζωή μας μέσα από την οπτική της αποδοχής. Υπάρχουν απλώς αλήθειες, ιστορίες που φέρουν αξία και μας οδηγούν στη σοφία.

Όταν εκτιμάμε τον εαυτό μας, ζούμε συνειδητά. Δίνουμε χώρο στα συναισθήματά μας, τα αφουγκραζόμαστε, και τα συμβουλευόμαστε για να πάρουμε αποφάσεις που αντανακλούν την αλήθεια μας. Η λογική μας, σύμμαχος και φίλος, εξετάζει τις πράξεις μας με σεβασμό, όχι με κριτική, διασφαλίζοντας ότι είμαστε σε αρμονία με αυτό που πραγματικά είμαστε. Κι έτσι, δημιουργούμε μια σχέση ειλικρίνειας με τον εαυτό μας – μια σχέση που μας γεμίζει αυτοπεποίθηση και ασφάλεια.

Όταν όμως αποτυγχάνουμε να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας, τότε χανόμαστε μέσα στην αβεβαιότητα. Αναζητούμε επιβεβαίωση στους άλλους για ό,τι είναι πιο εμφανές – την εξωτερική μας εικόνα, την κοινωνική μας επιτυχία. Και η ψυχή μας μένει διψασμένη, γιατί καμία εξωτερική αναγνώριση δεν μπορεί να γεμίσει το κενό της αυτο-αποδοχής. Η εκτίμηση του εαυτού μας δεν είναι κάτι που μπορούμε να δανειστούμε ή να κλέψουμε από τα μάτια των άλλων. Είναι ένα δώρο που μόνο εμείς μπορούμε να χαρίσουμε στον εαυτό μας.

Αν στο παρελθόν νιώσαμε απόρριψη ή υποτίμηση, αυτό μπορεί να έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας, αφήνοντας ένα τραύμα που μας εμποδίζει να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας. Συχνά αναπαράγουμε τις ίδιες συμπεριφορές που μας κρατούν δεμένους σε αυτό το γνώριμο συναίσθημα. Έτσι, μένουμε παθητικοί, εξαρτημένοι, αβέβαιοι, ελπίζοντας ότι κάποιος άλλος θα μας «διορθώσει», θα μας «δει» όπως θέλουμε να μας δούμε. Όμως, η ωριμότητα έρχεται όταν αντιληφθούμε ότι η λύση δεν βρίσκεται στο παρελθόν ούτε στους άλλους, αλλά στην απόφαση μας να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή μας.

Μπορεί να πονέσει αυτή η αναγνώριση. Ίσως θυμώσουμε ή θρηνήσουμε για όσα μας συνέβησαν, για την αγάπη που δεν λάβαμε, για τις πληγές που μας άφησαν οι άλλοι. Είναι εντάξει να πενθήσουμε. Αυτός ο πόνος είναι μέρος της διαδικασίας της θεραπείας. Αλλά εκεί, μέσα στη θλίψη, κρύβεται και η δύναμή μας. Η στιγμή που αποχαιρετάμε όσα μας κρατούσαν πίσω με ευγνωμοσύνη για όσα μας έμαθαν, είναι η στιγμή που ανοίγουμε την πόρτα για να συναντήσουμε την αλήθεια μας.

Αποδεχόμενοι τον εαυτό μας, μαθαίνουμε να αγαπάμε κάθε του πτυχή – τα ευάλωτα κομμάτια, τις ανασφάλειες, τις ελλείψεις μας. Ό,τι κάποτε απορρίψαμε, επειδή φοβηθήκαμε πως δεν θα ήταν αποδεκτό, τώρα γίνεται πηγή δύναμης. Όταν συμφιλιωνόμαστε με αυτό που είμαστε, η ανάγκη μας να προσαρμοστούμε για να είμαστε αρεστοί εξαφανίζεται. Αντί να λέμε: «Θα γίνω αυτό που θες, για να με αγαπήσεις», λέμε: «Θα γίνω αυτό που θέλω, γιατί με αγαπώ.» Και μέσα σε αυτή την αγάπη για εμάς, βρίσκουμε τη δύναμη να αγαπήσουμε και τους άλλους για αυτό που είναι.

Η εκτίμηση του εαυτού μας δεν μας απομονώνει. Αντίθετα, μας συνδέει βαθιά. Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, νιώθουμε ένα με την ανθρωπότητα. Αναγνωρίζουμε την αξία μας, αλλά και την αξία των άλλων. Είμαστε ανοιχτοί, δημιουργικοί, γεμάτοι ευγνωμοσύνη. Η ζωή γίνεται ένα ταξίδι γεμάτο αλήθεια και αυθεντικότητα.

Να εκτιμάμε τον εαυτό μας σημαίνει να ζούμε με πληρότητα. Σημαίνει ωριμότητα, ευτυχία, υγεία. Είναι η επιλογή να γίνουμε αυτό που επιθυμούμε, με αγάπη και υπευθυνότητα – όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τον κόσμο γύρω μας.

Αγγελική Μπολουδάκη