Φέρουμε μέσα μας τραύματα σαν μικρές, άρρητες ιστορίες που γράφτηκαν στις πιο ευάλωτες στιγμές μας. Είναι ιστορίες γεμάτες πόνο, επαναλήψεις και έναν υπόγειο αγώνα για να κατανοήσουμε τι μας συνέβη. Το τραύμα μας κρατά καθηλωμένους, μα και μας καλεί να το αναγνωρίσουμε, να το αγγίξουμε, να το δούμε με καθαρό βλέμμα, ακόμα κι όταν η διαδικασία αυτή μοιάζει αβάσταχτη.
Μας γοητεύει η επανάληψη, όχι επειδή μας ευχαριστεί, αλλά επειδή μας είναι οικεία. Αναζητάμε να ξαναπαίξουμε τα ίδια σενάρια, έστω και ασυνείδητα, προσδοκώντας ίσως ένα διαφορετικό τέλος. Κι όμως, κάθε φορά που εγκλωβιζόμαστε, αισθανόμαστε να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και αυτό που θέλουμε να γίνουμε. Μοιάζει σαν να μην μπορούμε να ξεφύγουμε από τη φυλακή του παρελθόντος, που μας καθηλώνει σε ένα πένθος δίχως έξοδο.
Αν όμως κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, θα δούμε ότι η δυσαρέσκεια για την κατάσταση αυτή μπορεί να γίνει η σπίθα για την αλλαγή. Όταν νιώθουμε πως δεν λειτουργούμε όπως θα θέλαμε, υπάρχει μια κρυφή ελπίδα. Είναι το σημάδι ότι η ψυχή μας λαχταρά κάτι διαφορετικό. Η αποδοχή είναι το κλειδί. Όχι η παραίτηση, αλλά η βαθιά αποδοχή του ποιοι είμαστε, με τα λάθη μας, τα τραύματά μας, τις ελλείψεις μας. Μόνο τότε μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας. Και η αγάπη αυτή είναι αναγεννητική. Μας αλλάζει όχι για να αποδείξουμε κάτι, αλλά γιατί έτσι νιώθουμε τη ζωή.
Η απόρριψη που βιώσαμε κάποτε μπορεί να έχει αφήσει σημάδια βαθιά χαραγμένα. Όμως, όσο συνεχίζουμε να απορρίπτουμε τον εαυτό μας, δεν επιτρέπουμε στην πληγή να επουλωθεί. Αντί να προσπαθούμε να καλύψουμε το κενό με επιτυχίες ή εξωτερική αναγνώριση, χρειάζεται να μάθουμε να γεμίζουμε τον εαυτό μας με αποδοχή και τρυφερότητα. Όταν το κάνουμε, δεν χρειάζεται να παλεύουμε πια για να αποδείξουμε την αξία μας – η αξία μας γίνεται αυτονόητη, σαν την αναπνοή.
Συχνά, όμως, φοβόμαστε να αφήσουμε πίσω την εικόνα που είχαμε για εμάς. Μοιάζει να χάνουμε ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας, ακόμα κι αν αυτό το κομμάτι ήταν πηγή πόνου. Θέλει θάρρος να αναγνωρίσουμε ότι ο θυμός μας προς τους άλλους είναι συχνά ένας κρυμμένος θυμός προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι γονείς μας, οι σημαντικοί άνθρωποι της παιδικής μας ηλικίας, υπήρξαν όπως ήταν, με τις δικές τους δυσκολίες και περιορισμούς. Όσο τους κρατάμε αιχμάλωτους των δικών μας προσδοκιών, δεν ελευθερώνουμε ούτε εμάς.
Η συγχώρηση είναι το μονοπάτι. Όχι μια εύκολη, επιφανειακή συγχώρηση, αλλά μια βαθιά κατανόηση ότι όλοι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες. Όταν κατανοούμε εμάς, όταν μας συγχωρούμε, μπορούμε να κατανοήσουμε και τους άλλους. Βλέπουμε τον εαυτό μας, όχι με οίκτο, αλλά με σεβασμό. Κι έτσι, σιγά σιγά, η εικόνα του παιδιού που χτυπά το πόδι του κάτω και απαιτεί να αλλάξουν οι άλλοι για να προχωρήσει, μεταμορφώνεται. Το παιδί αυτό μαθαίνει ότι μπορεί να προχωρήσει μόνο του, με τη δύναμη της αγάπης που βρίσκει μέσα του.
Κάθε βήμα προς την αυτοαποδοχή είναι μια πράξη θάρρους. Μπορεί να πονάει, μπορεί να μοιάζει σαν να αφήνουμε πίσω ένα παλιό, οικείο δέρμα. Μα είναι το τίμημα για να ζήσουμε αυθεντικά. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας όχι για το τι έχει πετύχει, αλλά για το ότι είναι. Να εκτιμήσουμε τη ζωή όχι για το τι μας δίνει, αλλά για το ότι υπάρχει.
Η αγάπη είναι η δύναμή μας. Η αγάπη για τη στιγμή, για τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής, για το φως που βρίσκουμε μέσα μας. Η ευγνωμοσύνη για ό,τι έχουμε ζήσει, για όσα μας έκαναν αυτούς που είμαστε σήμερα, μας γεμίζει χαρά. Και η χαρά αυτή μας ελευθερώνει.
Ας στραφούμε με τρυφερότητα στον εαυτό μας. Ας τον κοιτάξουμε με κατανόηση, με σεβασμό, με αγάπη. Έτσι μαθαίνουμε να αγαπάμε και τους άλλους πραγματικά. Και μαζί, αγαπάμε τη ζωή, με όλα τα σκαμπανεβάσματά της. Ό,τι κι αν φέρει η κάθε μέρα, είμαστε εκεί. Ζωντανοί, ευγνώμονες, δυνατοί.
