Πόσο έτοιμοι είμαστε, άραγε, να συνειδητοποιήσουμε αυτό που δεν είμαστε όπως και να εκτιμήσουμε τον θησαυρό που διαθέτει ο καθένας μας;
8 Ιουνίου 2020“Eίπε ότι τα άρχισε με φόβο και τρόμο, Είπα: “Ω, έχω αρκετό και φόβο και τρόμο”. Και αυτός είπε: “Τότε θα τα καταφέρεις”. A. Gilchrist
11 Ιουνίου 2020
Κάθε φορά που κάνουμε τον απολογισμό μας, ανακαλύπτουμε ξανά τις αλήθειες μας. Τις κοιτάζουμε κατάματα, άλλοτε με περηφάνια κι άλλοτε με μια γλυκιά θλίψη, σαν να αναγνωρίζουμε τον παλιό, νεότερο εαυτό μας. Είναι εκείνες οι στιγμές που συνειδητοποιούμε πόσο μεγαλώσαμε, πόσο καλλιεργήσαμε τις δυνατότητές μας, αλλά και πόσο προσπαθήσαμε να αποδεχτούμε τις αδυναμίες μας.
Υπήρξαν φορές που νομίσαμε πως είμαστε υπεράνθρωποι. Βιαστήκαμε, τρέξαμε, προσπεράσαμε τον εαυτό μας και τις στιγμές που θα μπορούσαν να γεμίσουν την ψυχή μας. Δεν σταματήσαμε να νιώσουμε την πληρότητα της παρούσας στιγμής. Ξεχάσαμε πως η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά ένα ταξίδι που αξίζει να απολαμβάνουμε, ακόμα κι όταν ο δρόμος είναι ανηφορικός.
Και ναι, υπήρξαν στιγμές που ήμασταν σκληροί με τον εαυτό μας. Μας επικρίναμε γιατί δεν ανταποκριθήκαμε στις προσδοκίες που εμείς οι ίδιοι είχαμε δημιουργήσει. Φοβηθήκαμε να αγαπήσουμε τα “ατελή” κομμάτια μας, τις ρωγμές μας, που αν τις δούμε με άλλο μάτι, είναι εκείνες που μας κάνουν μοναδικούς. Αντί να δεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, προσπαθήσαμε να τον αλλάξουμε, χάνοντας την ευκαιρία να αισθανθούμε ενωμένοι μέσα μας.
Πόσες φορές μετατρέψαμε τη λύπη σε άρνηση και το θυμό σε ενοχή ή επιθετικότητα; Κρύψαμε τα πραγματικά μας συναισθήματα πίσω από μάσκες, φοβούμενοι πως δε θα γίνουμε αποδεκτοί. Και τελικά, καταλάβαμε πως, κρατώντας κλειστές τις πόρτες της καρδιάς μας, δεν πήραμε τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρουμε όταν έπρεπε.
Ήταν στιγμές που φροντίσαμε το σώμα μας, τη ψυχή και το πνεύμα μας. Αλλά υπήρξαν κι άλλες φορές που αμελήσαμε αυτή την ιερή φροντίδα. Από φόβο, από άρνηση ή από αδυναμία, δεν δώσαμε στον εαυτό μας την αγάπη που του άξιζε. Ξεχάσαμε ότι είμαστε περαστικοί, πιστεύοντας πως έχουμε άπειρο χρόνο στη διάθεσή μας.
Και τι γίνεται όταν χρειαζόμαστε βοήθεια; Κάποιες φορές, η ανταπόκριση που λάβαμε μας γέμισε χαρά και ανακούφιση. Άλλες φορές, δεν τολμήσαμε να τη ζητήσουμε. Ή τη ζητήσαμε με λάθος τρόπο, πιέζοντας τον εαυτό μας να τα βγάλει πέρα μόνος του, σαν να φοβόμασταν την απόρριψη.
Υπήρξαν στιγμές που κρατήσαμε το θυμό και τον πόνο μέσα μας, διστάζοντας να αφήσουμε πίσω το παρελθόν. Ο φόβος να γίνουμε αυτόνομοι μας κρατούσε εγκλωβισμένους, καθώς αναρωτιόμασταν τι θα πουν οι άλλοι. Κι όμως, πόση ελευθερία κρύβεται στο να αφήσουμε τα βάρη που δεν μας ανήκουν! Να δώσουμε στο παρελθόν τη θέση του, να το αποδεχτούμε ως μέρος της ιστορίας μας.
Αναζητούσαμε αναγνώριση. Θέλαμε να μας δουν, να μας επιβεβαιώσουν, όπως ένα παιδί ζητά την αποδοχή των γονιών του. Κι όμως, η αληθινή πληρότητα έρχεται μόνο όταν συνδεθούμε με την αλήθεια μας, όταν κατανοήσουμε ότι η αξία μας δεν εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων.
Η ζωή μας είναι ένας χάρτης, φτιαγμένος από εμπειρίες, συναισθήματα, απώλειες και θριάμβους. Μόνο όταν δεχτούμε τις απώλειες, μόνο όταν κλάψουμε για αυτά που χάσαμε, μπορούμε να προχωρήσουμε με ελαφριά καρδιά.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ, στο βιβλίο του, De profundis, λέει:
“Αυτό που απλώνεται μπροστά μου είναι το παρελθόν.
Είμαι αναγκασμένος να το κοιτάξω με διαφορετικά μάτια, να κάνω τον κόσμο να το κοιτάξει με διαφορετικά μάτια, να κάνω το Θεό να το κοιτάξει με διαφορετικά μάτια.
Αυτό δεν μπορώ να το κάνω ανγοώντας το ή θεωρώντας το ασήμαντο ή εγκωμιάζοντάς το ή αρνούμενός το.
Ο μόνος τρόπος που μπορεί να γίνει αυτό είναι να του προσδώσω μια πληρότητα, με το να το δεχτώ σαν ένα μέρος της εξέλιξης της ζωής μου και του χαρακτήρα μου…”
Όπως έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ, το παρελθόν δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Μπορούμε όμως να του δώσουμε νόημα, να το εντάξουμε στην εξέλιξή μας.
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα. Δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τους αγαπημένους μας από ό,τι τους συμβαίνει. Μπορούμε όμως να τους αγαπάμε, βαθιά και ειλικρινά. Να τους σεβόμαστε για αυτό που είναι, να χαιρόμαστε για αυτό που τους κάνει μοναδικούς. Η ζωή δεν είναι παρά ένα πέρασμα, μια ευκαιρία να αγαπήσουμε, να μάθουμε, να μοιραστούμε.
Κι αν κάποια μέρα, κοιτάζοντας πίσω, πονέσουμε για όσα δεν κάναμε ή για όσα κάναμε λάθος, ας θυμηθούμε πως κάθε στιγμή ήταν ένα βήμα προς την ωρίμανσή μας. Κάθε επιλογή, κάθε συναίσθημα, κάθε απώλεια, όλα ήταν κομμάτια του δρόμου μας προς την ολοκλήρωση.
Γιατί αυτό είναι τελικά η ζωή: η αποδοχή της αλήθειας μας, η σύνδεση με τους άλλους μέσα από την αγάπη, και η επίγνωση ότι το μόνο που έχει σημασία είναι να ζούμε με πληρότητα. Να αγαπάμε. Να υπάρχουμε. Να είμαστε.
Αγγελική Μπολουδάκη
