Εμπιστοσύνη, Ελευθερία, Αγάπη

Βαθιά μέσα μας ζει ένα παιδί, ευάλωτο και γεμάτο φόβο. Ένα παιδί που τρέμει μήπως δεν τα καταφέρει, μήπως χάσει τον δρόμο του, μήπως αποτύχει. Το ίδιο αυτό παιδί, όμως, είναι και εκείνο που λαχταρά τη χαρά, το παιχνίδι, την ελευθερία να ονειρεύεται. Είναι εκείνο που θέλει να δοκιμάσει, να εξερευνήσει, να ανακαλύψει τον κόσμο – και μαζί με αυτόν, τον εαυτό του. Αλλά το παιδί αυτό συχνά μένει στη σκιά, γιατί δίπλα του υψώνεται ένας άλλος, πιο δυνατός φαινομενικά, πιο αυστηρός: ο εσωτερικός μας κριτής.

Ο κριτής αυτός είναι σκληρός. Κάθε μας βήμα το περνά από έλεγχο. Κάθε μας προσπάθεια την εξετάζει με ψυχρή, στερεοτυπική κρίση. Δεν του αρκεί το θάρρος μας, δεν του αρκεί η πρόοδος, γιατί πάντα κοιτάζει το αποτέλεσμα και το συγκρίνει με μια τελειότητα που δεν υπάρχει, μια τελειότητα φτιαγμένη από προσδοκίες, φόβους, και προκαταλήψεις. Κι έτσι, κάθε μας τόλμη γίνεται αφορμή να μας επικρίνουμε. Κι όταν επικρίνουμε τον εαυτό μας, τον πονάμε. Πιστεύουμε πως δεν αξίζουμε. Και όταν πιστεύουμε πως δεν αξίζουμε, πώς να μας αγαπήσουμε; Πώς να πιστέψουμε ότι μας αξίζει η αγάπη των άλλων;

Μέσα σε αυτό το αδιέξοδο, απομακρυνόμαστε από τη στιγμή. Δεν την ακούμε, δεν την αφήνουμε να μας αγγίξει. Ψάχνουμε αλλού για ανακούφιση, για απόδειξη ότι είμαστε αρκετοί, ότι αξίζουμε. Προσκολλούμαστε σε σχέσεις, αντικείμενα, επιτεύγματα, ζητώντας επιβεβαίωση. Αλλά όλα αυτά είναι εξωτερικά, κι όσο κι αν προσπαθούν να γεμίσουν το κενό, δεν μπορούν να μας ολοκληρώσουν, γιατί αυτό που μας λείπει δεν είναι έξω από εμάς. Βρίσκεται μέσα μας.

Η αλήθεια μας, η αυθεντικότητά μας, ζει εκεί. Και μόνο όταν στρέψουμε τη ματιά μας προς τα μέσα, με σεβασμό και τρυφερότητα, αρχίζουμε να τη βλέπουμε. Είναι εκεί για να μας δείξει ότι δεν είμαστε ελλιπείς, ότι δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε κάποιον άπιαστο στόχο για να αγαπηθούμε. Όταν πάψουμε να επικρίνουμε τον εαυτό μας, όταν πάψουμε να περιμένουμε από εμάς και τους άλλους να είμαστε τέλειοι, τότε μπορούμε να εκτιμήσουμε την κάθε στιγμή. Να τη ζήσουμε, όχι με το βάρος των προσδοκιών, αλλά με την ελευθερία της αποδοχής.

Όταν αποδεχόμαστε την αλήθεια μας, νιώθουμε ανακούφιση. Κάθε στιγμή γίνεται ένα δώρο, μια ευκαιρία να μάθουμε, να εξελιχθούμε, να ζήσουμε με πληρότητα. Και τότε, νιώθουμε ελεύθεροι. Ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας, να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε, να αγαπήσουμε τους άλλους για αυτό που είναι. Η ελευθερία αυτή μας απελευθερώνει και από τις εξαρτήσεις. Δεν χρειαζόμαστε τίποτα άλλο πέρα από την εμπιστοσύνη στην ίδια μας την ύπαρξη.

Η αγάπη, αυτή η βαθιά, αυθεντική αγάπη, δεν είναι κάτι που έρχεται απ’ έξω. Είναι κάτι που υπάρχει ήδη μέσα μας. Όταν την αναγνωρίσουμε, όταν της δώσουμε χώρο να ανθίσει, την βλέπουμε παντού. Τη βλέπουμε στη δική μας αλήθεια, στη δική μας προσπάθεια, στο δικό μας όνειρο. Και βλέπουμε τη δική της αντανάκλαση στην αλήθεια των άλλων, στην ομορφιά τους, στην αυθεντικότητά τους.

Ας επιτρέψουμε, λοιπόν, στο μικρό παιδί μέσα μας να παίξει, να τολμήσει, να ονειρευτεί. Ας γίνουμε ο ενήλικας που θα το στηρίξει, που θα το ενθαρρύνει, που θα του πει: «Είσαι αρκετός, ακριβώς όπως είσαι». Και τότε, ίσως για πρώτη φορά, νιώσουμε την απόλυτη χαρά της στιγμής, χωρίς φόβο, χωρίς επίκριση. Μόνο με αγάπη.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας