Αυτά που λέμε, που κάνουμε, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση, αυτά που αισθανόμαστε, έχουν σχέση με το “τώρα”;
23 Δεκεμβρίου 2019
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
24 Δεκεμβρίου 2019

Να ικανοποιούμαστε από ό,τι μας ευχαριστεί, να βρίσκουμε ικανοποίηση σε ό,τι μας ευχαριστεί

Ένα πρόσωπο από το οποίο αγαπηθήκαμε ως παιδιά ή ένα πρόσωπο από το οποίο δεν αγαπηθήκαμε ως παιδιά γίνεται ένα χαμένο “αντικείμενο”.

Στη φαντασίωση το αναδημιουργούμε.

Αυτή η φαντασίωση όμως μας καλύπτει την αλήθεια μας στο σήμερα.

Αν παραμείνουμε στη φαντασίωση, θα αναζητάμε να ζήσουμε ό,τι ζήσαμε ή ό,τι δεν ζήσαμε. Θα προσδοκάμε από τους άλλους να παίξουν το ρόλο του χαμένου αντικειμένου, όπως το ζήσαμε ή όπως το δημιουργήσαμε στη φαντασίωση μας με ένα εξιδανικευμένο τρόπο. θα αναζητάμε ότι του μοιάζει ακριβώς, ότι μοιάζει σε μια εξιδανίκευση, ό,τι, δηλαδή, δεν υπάρχει. Θα αναζητάμε μια επιθυμία στους άλλους για να ανατροφοδοτούμε το κυνήγι μας, θα κυνηγάμε αυτήν την επιθυμία για να ζωντανέψουμε κάτι το οποίο πρέπει να αποχωριστούμε, να βιώσουμε την έλλειψη του. Όλες μας οι προσπάθειες θα τείνουν να καλύψουν την έλλειψη και επειδή αυτό δεν θα είναι εφικτό, θα αναβιώνουμε ένα ατελείωτο πένθος, ένα αίσθημα ανικανοποίητου, γιατί αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι να αποδεχτούμε την έλλειψη, να διασώσουμε την επιθυμία μας στην έλλειψη μας, να θεραπευτούμε μέσω της έλλειψης, ίσως και χάρη σε αυτήν. Να υπερβούμε τη φαντασίωσή, να αναγνωρίσουμε την αλήθεια μας, να τη ζήσουμε.

Μοναχά όταν υπερβούμε την ανάγκη μας για φαντασίωση, βρίσκουμε την αλήθεια μας. Στην αποδοχή της έλλειψης μας, στην συνειδητοποίηση ότι αυτό που ζήσαμε όπως το ζήσαμε ή αυτό που δεν ζήσαμε και το πλάσαμε στη φαντασίωσή μας με εξιδανικευμένο τρόπο δεν θα το βρούμε ποτέ. Στην παραίτηση από την αυταπάτη ότι μπορούμε να το πλάσουμε αντιγράφοντας ή να του δώσουμε ζωή κυνηγώντας μια συγκεκριμένη επιθυμία στους άλλους. Θα πρέπει να χάσουμε κάτι, λοιπόν, για να βρούμε την αλήθεια μας. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι είμαστε ελλιπείς, ανολοκλήρωτοι, με αυτήν την έννοια.

Αν αποδεχτούμε την έλλειψή μας, δεν νιώθουμε άγχος στις συναντήσεις μας με τους ανθρώπους στην ιδέα της απώλειας της αυταπάτης. Αφηνόμαστε στις σχέσεις μας, ζώντας μαζί τους αυτό που αμοιβαία θέλουμε. Βλέπουμε στους άλλους αυτό που είναι. Νιώθουμε ευγνωμοσύνη για καθετί που μας δίνουν, χωρίς να απαιτούμε μια τελειότητα για να τη θυσιάσουμε στο βωμό της αναζήτησης του ανέφικτου. Δεν  ζητάμε να γίνουν αυτό που χάσαμε, δεν προσπαθούμε να γίνουμε αυτό που έχασαν. Δεν γινόμαστε ένα αντικείμενο ταύτισης ή εξάρτησης για να μη βιώσουμε από κοινού την απώλεια, αλλά αναζητάμε τη δική μας αλήθεια όπου δεν είναι απομίμηση, αλλά δημιουργικότητα και αλήθεια. Αναγνωρίζουμε αν η επιθυμία του άλλου ανθρώπου είναι χώρος καλλιέργειας της δικής μας αλήθειας. Ένας χώρος που, χωρίς να το κάνει για μας, καλλιεργώντας τη δική του αλήθεια και η δική μας αλήθεια ανθίζει και καρποφορεί. Δεν υπάρχουν συναισθήματα εγωισμού, πείσματος, αντίδρασης, εξάρτησης, αλλά άνοιγμα, μοίρασμα, αγάπη.

Αντιμετωπίζουμε τους φόβους της τιμωρίας μας στο δικαίωμα να ζήσουμε τη χαρά όχι ως παντοδύναμοι αλλά ως ευάλωτοι και ανοιχτοί στη χαρά και στην αγάπη. Τους αντιμετωπίζουμε γιατί είμαστε ανοιχτοί στη διαφορετικότητα, με σεβασμό στον εαυτό μας και στον άλλον άνθρωπο, του παρελθόντος και του παρόντος. Χωρίς επίκριση για μας, χωρίς επίκριση για τους άλλους ανθρώπους που δεν μας βλέπουμε ως μέσο αλλά ως αγάπη.

Αποδεχόμενοι τις απώλειές μας προσεγγίζουμε τις αλήθειες μας. Χαιρόμαστε που είναι διαφορετικές για τον καθένα μας. Με σεβασμό στη μοναδικότητά μας εκτιμάμε τη μοναδικότητα των άλλων ανθρώπων. Αναγνωρίζοντας τις αλήθειες μας, ο Άλλος γίνεται αγαπημένος για τις δικές του αλήθειες, για την ελευθερία του να υποστηρίζει τις αλήθειες του, για το όραμά του στη ζωή, που γνωρίζοντας τον εαυτό μας ανακαλύπτουμε ότι είναι και δικό μας.

Αποδεχόμενοι τις απώλειές μας, τα πρόσωπα του παρελθόντος παίρνουν μια θέση αξίας στην καρδιά μας. Χωρίς εξιδανίκευση, χωρίς τάση για τιμωρία και επίκριση, δικαιώνονται. Ελευθερώνονται από τον δικό μας πόνο που μας προκαλεί η εξάρτησή μας από εκείνα, ελευθερωνόμαστε και εμείς από τις μεταθέσεις μας. Καθαγιάζεται η αλήθεια μας, ο σεβασμός μας για τους άλλους ανθρώπους.

Όταν αποδεχτούμε ότι μπορούμε να αισθανθούμε καλά και με τις απώλειές μας, το σύμπτωμα ως αποτέλεσμα του “ότι δεν ικανοποιούμαι από ό,τι με ευχαριστεί και δεν βρίσκω ικανοποίηση σε ό,τι με ευχαριστεί” παύει να υπάρχει. Όταν αποδεχτούμε ότι νιώθουμε τέλεια και με τις ατέλειες και τις ελλείψεις μας, γεννιόμαστε. Νιώθουμε υγιείς, ζωντανοί, νιώθουμε ότι έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε όπως θέλουμε και να χαρούμε με ό,τι ευχαριστεί την αλήθεια μας.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας