Το τραύμα της απόρριψης σε γεμίζει με φόβο—έναν φόβο τόσο βαθύ που σε κάνει να πιστεύεις ότι οι άλλοι θα σε απορρίψουν. Από φόβο, απορρίπτεις τους άλλους πριν προλάβουν να το κάνουν εκείνοι. Και όμως, η καρδιά σου λαχταρά την αποδοχή, τη ζεστασιά, το ανήκειν.
Το τραύμα της εγκατάλειψης σε κάνει να φοβάσαι ότι θα μείνεις μόνος. Οι σχέσεις σου γίνονται πεδίο φόβου και ανασφάλειας, γεμάτες είτε από αντίδραση είτε από αιτήματα ικεσίας για να μη χάσεις τους άλλους. Κι όμως, μέσα σου θέλεις τόσο πολύ να παραμείνεις—να είσαι παρών, να κρατήσεις και να κρατηθείς.
Το τραύμα της δυσπιστίας σε κάνει να υψώνεις τείχη. Φοβάσαι πως κανείς δεν θα σε εμπιστευτεί ή πως δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Και όμως, υπάρχει ένα κομμάτι σου που λαχταρά την αλήθεια, την αυθεντικότητα, την εμπιστοσύνη, την ασφάλεια.
Το τραύμα της συναισθηματικής στέρησης σε γεμίζει με την αγωνία ότι δεν θα πάρεις ποτέ την αγάπη που έχεις ανάγκη. Από αυτόν τον φόβο, μπορεί να κρατάς την αγάπη σου πίσω, να την φυλάς σαν κάτι εύθραυστο και σπάνιο. Κι όμως, η αγάπη σου περιμένει να μοιραστεί, να κυλήσει, να ενωθεί.
Το τραύμα του αποκλεισμού σε κάνει να νιώθεις ξένος—έξω από ομάδες, σχέσεις, στιγμές. Σαν να μην ανήκεις πουθενά. Και όμως, βαθιά μέσα σου υπάρχει η επιθυμία να συνδεθείς, να ανοίξεις την πόρτα στους άλλους, να γίνεις μέρος.
Το τραύμα της εξάρτησης σου ψιθυρίζει πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος. Ή, πως οι άλλοι δεν μπορούν χωρίς εσένα. Αυτή η αίσθηση φυλακίζει την ελευθερία σου. Και όμως, η ψυχή σου λαχταρά να νιώσει δυνατή, ελεύθερη να υπάρχει είτε μόνη της είτε μαζί με άλλους και να ανθίζει.
Το τραύμα της υποτίμησης σε κάνει να πιστεύεις πως δεν αξίζεις. Και μαζί του, ότι οι άλλοι δεν αξίζουν. Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι μέσα σου υπάρχει ένας ανεκτίμητος θησαυρός—μια αξία που περιμένει να την αναγνωρίσεις, να την τιμήσεις.
Το τραύμα της αποτυχίας σε γεμίζει με φόβο ότι δεν θα πετύχεις. Ότι οι προσπάθειές σου θα πάνε χαμένες. Αλλά αν κοιτάξεις πιο βαθιά, θα δεις ότι η ψυχή σου θέλει να δοκιμάσει, να δημιουργήσει, να προχωρήσει.
Το τραύμα της υποταγής σου διδάσκει ότι οι ανάγκες των άλλων είναι πιο σημαντικές από τις δικές σου. Ή, ότι οι άλλοι δεν νοιάζονται όσο εσύ. Κι όμως, η καρδιά σου αναζητά ισορροπία—ένα σημείο όπου η δική σου φωνή ακούγεται, όπου εσύ βρίσκεσαι στο επίκεντρο της φροντίδας σου.
Το τραύμα της εκμετάλλευσης σε κάνει να φοβάσαι ότι οι άλλοι θα σε χρησιμοποιήσουν. Ή σε σπρώχνει σε υπερβολές για να προστατευτείς. Και όμως, η γενναιοδωρία σου περιμένει να απλωθεί, να χαρίσει, να συνδεθεί.
Κάθε τραύμα υπαγορεύει τα συναισθήματά μας και τις αντιδράσεις μας. Ο φόβος και ο θυμός είναι οι φύλακές του—οι αντιδράσεις που μας προστατεύουν από το να ξαναζήσουμε τον πόνο. Βλέπουμε στους άλλους μια πιθανή απόρριψη, εγκατάλειψη, υποτίμηση. Μερικές φορές, σιωπούμε και αποσυρόμαστε. Άλλες φορές, αντιδρούμε με θυμό, χάνουμε την ψυχραιμία μας, απομακρυνόμαστε από το δίκιο μας.
Όμως, οι άλλοι δεν είναι πάντα ο εχθρός. Ο καθένας φέρει τα δικά του τραύματα. Οι πράξεις τους μιλούν μέσα από τον δικό τους πόνο, όχι μέσα από την εικόνα τους για εμάς. Όταν το κατανοούμε αυτό, όταν επικοινωνούμε με ειλικρίνεια και βάζουμε τα όριά μας, μπορούμε να βρούμε γαλήνη και σύνδεση. Στην επικοινωνία με τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας, γεννιέται η πληρότητα.
Όσο πιο καθαρή γίνεται η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, τόσο καλύτερα συνδεόμαστε με τους άλλους. Όταν φροντίζουμε τις πληγές μας με κατανόηση, έγνοια και αγάπη, δεν αφήνουμε τις πληγές να μας καθορίσουν. Μαθαίνουμε να ζούμε όχι μέσα από τον πόνο μας, αλλά με την αγκαλιά μας ανοιχτή—έτοιμοι να δεχτούμε ανθρώπους, εμπειρίες, συναισθήματα.
Η θεραπεία έρχεται με την αποδοχή. Με την κατανόηση ότι κάθε τραύμα ζητά φροντίδα. Με την αγάπη που μας ενώνει με τον εαυτό μας και με τον κόσμο γύρω μας. Έτσι, η ζωή γίνεται μια συνεχής πρόσκληση για σύνδεση—με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με το θαύμα της ύπαρξης.
Αγγελική Μπολουδάκη