Πότε γαληνεύουμε;
10 Ιανουαρίου 2020Η νιότη είναι μια κατάσταση του νου
12 Ιανουαρίου 2020
Έπαιρνα για χρόνια τον ίδιο δρόμο για το σπίτι μου.
Περνούσα από το γνωστό μανάβικο στη γωνία και έπειτα σταματούσα στο ψιλικατζίδικο για την καθιερωμένη σοκολάτα αμυγδάλου. Κατέληγα πάντα στο μικρό καφέ κάτω από την Ακρόπολη.
Έπινα ελληνικό καφέ στο γνωστό τραπεζάκι και έβγαζα το τετράδιο μου με την ελπίδα, πως θα γράψω το παραμύθι που χρόνια ήθελα για ένα τυχερό κορίτσι.
Τις περισσότερες φορές έσκιζα τα γραπτά μου και τα πέταγα στον κάδο των σκουπιδιών. Το μικρό καφέ το αγαπούσα ιδιαιτέρα το καλοκαίρι που ο ήλιος εστίαζε πάνω στο δέντρο που ήταν φυτεμένο στην είσοδο του μαγαζιού.
Έτσι κράταγε δροσιά στο τραπεζάκι που καθόμουν.
Όλα σε εκείνο το καφέ έμοιαζαν διακριτικά, απόκρυφα και ήρεμα.
Το μικρό καφέ ήταν το ησυχαστήριο μου. <<Τα στέκια είναι σαν τους φίλους, τα επιλέγουμε.>>
Μια μέρα πήγα από έναν άλλον δρόμο.
Με έκπληξη συνάντησα ένα καινούργιο καφέ. Ήταν χειμώνας.
Η βροχή σαν ριγμένη χρυσόσκονη ολόγυρα. Ενθουσιάστηκα.
Και εκεί που πίστευα πως ο παράδεισος ήταν ένας, διαπίστωσα πως από την άλλη μεριά που δύει ο ήλιος ήταν καλύτερα.
Από τότε, δεν πήρα ποτέ ξανά τον ίδιο δρόμο….
~Σταυρούλα Ζάμπρα~