– Κι εμείς μεγαλώσαμε με ξύλο, δεν πάθαμε τίποτα!

Ξένα όλα αυτά στα μάτια μου, που γυάλιζαν κι εμένα από τρόμο, “μα είναι δυνατόν να μισείς το παιδί σου τόσο πολύ;” σκεφτόμουν. Γιατί στο παιδικό μου μυαλό, όποιος σήκωνε χέρι στους φίλους μου, τους μισούσε πολύ, δε μπορεί.
Βαθιά ανάσα, επιστροφή στο τώρα. Τώρα είμαι μεγάλη. Τώρα δε φοβάμαι πια. Τώρα
δε θα το αφήσω να περάσει έτσι.

Για την Κλαίρη. Τη Μαρία και την Τούλα. Και το Γιάννη με το αρκουδάκι του, στην υποβαθμισμένη γειτονιά της Αγιάς Τριάδας.

– Κι όμως, πάθατε. Θεωρείτε νορμάλ το ξύλο! Δηλαδή τη βία πάνω στο πεντάχρονο σώμα σας. Τον τρόμο της τιμωρίας χωρίς εξηγήσεις. Και επίσης δεν τ ο λ μ ά τ ε να κατηγορήσετε τη μάνα και τον πατέρα σας, γιατί αυτό θα έκανε το αξιακό σας σύστημα να καταρρεύσει, αφού θα τους τοποθετούσατε κατευθείαν στην αποκαθήλωση που τους αξίζει:
δεν το έκαναν για το καλό σας.
Το έκαναν γιατί ήταν εύκολο, γιατί έτσι είχαν μάθει και γιατί ήταν αμόρφωτοι, απαίδευτοι και σκληροί.
Δύσκολο να το παραδεχτείτε, ε;
Μη μου λέτε λοιπόν ότι δεν πάθατε τίποτα. Κάθε θύμα που δικαιολογεί το θύτη του για να μην τρελαθεί… κάτι έχει πάθει.

Nikoleta Dafnou

Ευχαριστώ: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10219282776472619&set=a.10201823814729487&type=3&theater