Είναι ευγενές να ασχολείσαι και να βασανίζεις το μυαλό σου για να συνεισφέρεις ένα μόριο μιας σταγόνας, στον ωκεανό των εξελίξεων της κάθε μέρας του κοσμου που ζούμε

«Αγαπημένε μου Θεέ,

Σε παρακαλώ, θα προσεχείς το σκυλάκι μου; Πέθανε πριν από λίγες μέρες .
Την αγαπούσα και τώρα πια μου λείπει τόσο πολύ…
Σε ευχαριστώ που μου επέτρεψες να γίνει το σκυλάκι μου, και ας αρρώστησε.
Σε παρακαλώ, θα παίζεις μαζί της; Της αρέσει να κολυμπάει και να παίζει με μικρές μπάλες.
Σου στέλνω μαζί με το γράμμα μου και μια φωτογραφία της, για να ξέρεις ποια είναι.
Σε παρακαλώ…μου λείπει τόσο πολύ.

Με αγάπη,
Meredith. »

Βάλαμε το γράμμα μέσα σε έναν φάκελο μαζί με μια φωτογραφία της Abbey.
Στη συνέχεια βάλαμε την διεύθυνση: Παράδεισος/Θεός.
Γράψαμε στον φάκελο και την δίκη μας διεύθυνση.
Η Meredith επέμενε να γεμίσουμε τον φάκελο με γραμματόσημα γιατί «χρειάζονται πολλά, για να φτάσει στον παράδεισο.»
Το ίδιο απόγευμα το έριξε η ίδια μέσα στο ταχυδρομικό κουτί.
Περνούσαν οι μέρες και κάθε μέρα με ρωτούσε αν ο θεός θα έχει διαβάσει το γράμμα της.
Της απαντούσα ότι σίγουρα θα το διάβασε.

Χθες ηρθε από το ταχυδρομείο στο σπίτι μας, ένα μικρό πακέτο τυλιγμένο σε χρυσόχαρτο. Στο μπροστινό του μέρος είχε γραμμένο χειρόγραφα με γραφικό χαρακτήρα που δεν γνώριζα: «Για την Meredith» και από κάτω την διεύθυνσή μας.
Η Meredith το άνοιξε και μέσα βρήκε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο : «Γιατί τα σκυλάκια πεθαίνουν» .
Στην εσωτερική πλευρά του εξωφύλλου υπήρχε το γράμμα μας προς τον Θεό μέσα στον ανοιγμένο του φάκελο.
Στην απέναντι σελίδα υπήρχε η φωτογραφία της Abbey που είχαμε στείλει μαζί με το γράμμα, και το ακόλουθο σημείωμα:

«Γλυκιά μου Meredith,

H Abbey έφτασε με ασφάλεια στον παράδεισο!
Η φωτογραφία της που μου έστειλες με βοήθησε πολύ και την αναγνώρισα αμέσως.
Θέλω να ξέρεις ότι η Abbey δεν είναι πια άρρωστη. Δεν πονάει.
Βρίσκεται εδώ μαζί μου και θέλει να ξέρεις ότι ήταν ευτυχισμένη που υπήρξε το σκυλάκι σου.
Όπως ίσως ξέρεις, εδώ στον παράδεισο δεν χρειαζόμαστε τα σώματά μας και εγώ δεν έχω τσέπες για να κρατήσω την φωτογραφία που μου έστειλες.
Έτσι λοιπόν σου την στέλνω πίσω μαζί με αυτό το βιβλίο, ώστε να έχεις πάντα την εικόνα της Abbey μπροστά σου και να την θυμάσαι.

Σε ευχαριστώ για το όμορφο γράμμα σου και ευχαριστώ και τους γονείς σου που σε βοήθησαν για να μου το γράψεις.
Τι υπέροχο μπαμπά και μαμά, έχεις! Να ξέρεις ότι τους διάλεξα ειδικά για εσένα.
Σε προσέχω κάθε μέρα και να θυμάσαι ότι σε αγαπάω.
Α, να μην το ξεχάσω κι αυτό: κάθε φορά που με χρειάζεσαι, είναι πολύ εύκολο να με βρεις: θα με βρίσκεις οπουδήποτε υπάρχει αγάπη.

Με πολλή αγάπη,
ο Θεός. »
——————————————
Η Meredith ησύχασε. Σταμάτησε να κλαίει. Ξέρει ότι η Abbey παίζει με τον θεό και ότι δεν πονάει πια. Και ότι ήταν ευτυχισμένη που υπήρξε δικό της σκυλί.

Αυτή η ιστορία που δημοσίευσε ο πατέρας της Meredith, θυμίζει ότι πολλές φορές είναι πολύ απλό να κάνεις το καλό.
Και όμως, το αφήνουμε για κάποιον άλλον ξεχνώντας ότι ο “κάποιος άλλος” είμαστε εμείς για κάποιον άλλον.
Πιστεύω. Αλλά πιστεύω, ότι το έργο του θεού στην γη είναι έργο ανθρώπων.
Άλλο έργο θεού, δεν υπάρχει. Πουθενά.

Σκέφτομαι επίσης, ότι πολλές φορές βαυκαλιζόμαστε με την έπαρσή μας ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο και διαφωνούμε και δίνουμε μάχες αλαζονείας με τον φανατισμό εκείνου που κατέχει την μοναδική αλήθεια, για πράγματα που συμβαίνουν πολύ μακρυά μας και μακρυά από την δίκη μας επιρροή, πάνω σε αυτά. Δεν είναι κακό αυτό, μην παρεξηγηθώ.
Αντίθετα, είναι ευγενές να ασχολείσαι και να βασανίζεις το μυαλό σου για να συνεισφέρεις ένα μόριο μιας σταγόνας, στον ωκεανό των εξελίξεων της κάθε μέρας του κόσμου που ζούμε.
Όμως είναι αδιανόητο το ότι την ίδια στιγμή απαξιούμε να ασχοληθούμε αλλάζοντας τον κόσμο ενός – έστω- ανθρώπου, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας!
Πόσο υποκριτικό, πόσο ψεύτικο είναι όλο αυτό…

Στην πιο πάνω ιστορία που δημοσίευσε ο κ. Jason Beaulieu, κάποιος υπάλληλος ενός ταχυδρομείου δεν απαξίωσε να ασχοληθεί και να αλλάξει τον κόσμο ενός μικρού παιδιού που βρίσκονταν δίπλα του γιατί ήταν απασχολημένος να…θρηνεί υποκριτικά για άλλα παιδιά που πεθαίνουν, κάπου πολύ μακρυά.
Διάβασε το γράμμα της Meredith, ένιωσε τον πόνο της και τον έκανε δικό του πόνο .
Και ασχολήθηκε να της απαντήσει όπως θα απαντούσε κάποιος θεός κάπου στα σύννεφα, ίσως και καλύτερα.
Ε, λοιπόν αυτός ο ανώνυμος άνθρωπος και κάθε τέτοιος άνθρωπος που νοιάζεται και δεν προσπερνά τον πόνο, εκει στο μικρό του και στο ταπεινό του μετερίζι, αυτός ο άνθρωπος είναι ο μοναδικός θεός που αντέχω να αναγνωρίσω.
Το ελεύθερο άτομο: ο μοναδικός θεός, ο αληθινός, ο πέρα από το αστείο μεταφυσικό αφήγημα, ο έξω από τις πονηρές συλλογικότητες και το δήθεν “ευαίσθητο” κράτος.
Το άτομο, ο άνθρωπος!
Όχι “οι άνθρωποι”. Ο άνθρωπος!

Θυμάμαι τον Γάλλο συγγραφέα, Αμερικανό πολίτη, Εβραίο στο θρήσκευμα και επιζώντα του Auschwitz με τον αριθμό Α-7713 στο μπράτσο του , τον Elie Wiesel:
“Το αντίθετο της πίστης, δεν ειναι η αίρεση  είναι η αδιαφορία.
Το αντίθετο της ζωής δεν ενιαίο θάνατος είναι η αδιαφορία.
Και το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος είναι η αδιαφορία.”
Και θυμάμαι και τον Δαλαϊ Λάμα:
“Να είσαι καλός, κάθε φορά που αυτό είναι δυνατό. Κάθε φορά, είναι δυνατό.”

* στην φωτό, ο κ. Beaulieu με την Abbey.

Ευχαριστώ: https://www.facebook.com/groups/914872258553619/?tn-str=*F