Ανταπόκριση στην επικοινωνία
7 Φεβρουαρίου 2020
Πρέπει να μονοιάσουμε για να πάει μπροστά τούτος ο τόπος
8 Φεβρουαρίου 2020

Να δεχτούμε κάθε πλευρά της αλήθειάς μας

Ένας άνθρωπος στεκόταν μπροστά σε ένα σπίτι, αναζητώντας με αγωνία την είσοδο για να μπει.

Την αναζητούσε απελπισμένα, χτυπούσε σε κάθε σημείο, φωνάζοντας με όση δύναμη διέθετε, ελπίζοντας πως κάποιος θα βρεθεί να του ανοίξει.

-Γιατί δεν μου ανοίγετε, φώναζε. Γιατί δεν με ακούτε;

Αγωνιούσε, φοβόταν, θύμωνε  με τον εαυτό του που δεν τα κατάφερνε, με εκείνους που δεν του άνοιγαν, οι προσπάθειές του όμως δεν έφερναν αποτέλεσμα.

Μετά από πολλά χτυπήματα, η ανοιχτή είσοδος υποχώρησε και φάνηκε το εσωτερικό του σπιτιού.

-Σε περιμέναμε, του απάντησε με κατανόηση και υπομονή ένας άνθρωπος μέσα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή περιμένοντας τον ερχομό σου. Σε ακούγαμε που μας καλούσες, καταλαβαίναμε όμως ταυτόχρονα πως κάτι σε απασχολούσε, που χρειαζόσουν να το λύσεις για να μπεις μέσα.

-…Ήθελα τόσο πολύ να έρθω, όμως πριν από αυτό έπρεπε να κάνω κάτι άλλο, που και αυτό ήταν σημαντικό.

Προσπαθούσα να τακτοποιήσω τις μνήμες μου, να βρω τη δική μου θέση και αλήθεια σε αυτές.

Παρέα με μένα ήταν η εικόνα που είχα για τον εαυτό μου από όλα όσα έζησα, από όλα όσα ένιωσα και σκέφτηκα για μένα.

Στο ταξίδι της ζωής μου ανακάλυψα ότι είμαστε και ενέργεια. Αναζητάμε να συντονιστούμε. Ένα επικοινωνιακό δίκτυο είμαστε. Αν όμως σκέπτομαι και αισθάνομαι για τον εαυτό μου κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι, είναι φυσικό να επιζητώ να συντονιστώ με αυτό που νόμιζα ότι είμαι και όχι με αυτό που πραγματικά είμαι. Αν ερχόμουν μέσα πριν ανακαλύψω την αλήθειά μου, θα αναζητούσα σε σας, αυτό που νόμιζα ως αλήθεια. Θα προσπαθούσα να σας αλλάξω για να συνδεθώ μαζί σας. ‘Η δεν θα παρατηρούσα ότι στον τρόπο σύνδεσής μας δεν υπάρχει αρμονία, όσον αφορά σε αυτό που θέλει ο καθένας μας για να συνδεθεί, ώστε να το εκφράσω με ειλικρίνεια και να πάρω αποφάσεις με σεβασμό σε μένα και σε σας.

Θα αμφισβητούσα την ποιότητα αυτού που μοιραζόσαστε μαζί μου, αν δεν εκτιμούσα την αξία μου. Θα σας υποχρέωνα να με δείτε όπως πίστευα ότι άξιζα, δεν θα εκτιμούσα ότι εσείς θα βλέπατε κάτι καλό σε μένα, το οποίο είχα απωθήσει.

Θα σας πρόβαλα τα δικά μου συναισθήματα για μένα, νομίζοντας ότι τα νιώθατε εσείς για μένα. Θα σας κατηγορούσα για αυτό. Θα σας μετέθετα ό,τι ένιωσα για άλλους ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να δουν αυτό που είμαι, νομίζοντας ότι αυτά σας αξίζουν.

Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος ούτε η αδιαφορία, ο φόβος είναι. Θα σας προσέγγιζα με τον φόβο μου. Θα αλλοίωνα την εικόνα σας στα μάτια μου, θα σας πίεζα, ακόμα κι αν δεν το έκανα συνειδητά, να δείτε τον εαυτό σας όπως σας έβλεπε ο φόβος μου. Κι αν το κάνατε, θα θύμωνα ακόμα περισσότερο μαζί σας, γιατί θα ενισχύατε, άθελά σας τον έλεγχό μου.

Αν δεν έχανα αυτό που νόμιζα ότι είμαι και ήθελα, αν δεν πενθούσα την απώλεια ώστε να αποδεχτώ το δικαίωμα μου να απουσιάσει κάτι από μένα και εγώ να είμαι καλά χωρίς αυτό, θα εξαρτιόμουν από σας με αίτημα την εξάρτηση και όχι τη σύνδεση. Δεν θα έβαζα προτεραιότητες, δεν θα εκτιμούσα την ικανότητά σας για προτεραιότητα και αφοσίωση. Θα ερχόμουν για να κερδίσω αυτά που έχασα. Αν δεν βίωνα το πένθος από κάθε απώλεια που έχω ζήσει, δεν θα μάθαινα να τοποθετούμαι μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο, ώστε να αναζητήσω μόνος μου μια θέση σε αυτόν και να έρθω με ένα αίσθημα πληρότητας σε σας.

Θα παρέμενα έρμαιος στη διάθεσή σας, χωρίς σεβασμό στον εαυτό μου, θα απαιτούσα το ίδιο από σας, χωρίς εκτίμηση για σας.

Θα επιζητούσαμε την εξάρτηση για να διατηρήσουμε την αυταπάτη ενός αδιαίρετου σχήματος, όπου δεν θα υπάρχει η αβεβαιότητα της ελευθερίας, που όμως μας κάνει να είμαστε σε επαφή με την προσωπική μας επιθυμία, με την συνειδητοποίηση αν αυτή υλοποιείται.

Συνειδητοποιώντας τις αλήθειές μου, με αποδοχή και κατανόηση για αυτές, νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχω στη ζωή μου, τα οποία είναι σημαντικά για μένα. Μπορώ επίσης να νιώσω ευγνωμοσύνη για αυτά που μοιράζομαι μαζί σας και δέχομαι από σας.

 Αυτή είναι μια επώδυνη διαδικασία, όπου έχει πόνο, φόβο, θυμό και η οποία φυσικά συνεχίζεται. Φώναζα νομίζοντας πως έπρεπε να απαλλαγώ από αυτά τα συναισθήματα, ενώ αυτό που χρειαζόταν να κάνω ήταν να τα αγκαλιάσω μέσα μου. Συμφιλιωμένος με αυτά, είμαι περισσότερο διαθέσιμος στον δεσμό μαζί σας, όπως και με τους άλλους ανθρώπους.

Αγγελική Μπολουδάκη