Ό,τι είναι δικό μας χρειάζεται τη ματιά μας, την εμπιστοσύνη μας, το σεβασμό σε μας

Τα έπιπλά μου είναι κομμάτια από τη ζωή μου. Δεν είναι απλά αντικείμενα· το καθένα κρύβει μια ιστορία, ένα συναίσθημα, μια ανάμνηση. Τα τοποθέτησα στον χώρο μου με φροντίδα και αγάπη, με την ελπίδα να μου προσφέρουν την αίσθηση του «σπιτιού». Όμως, κάτι δεν ήταν σωστό. Μια αδιόρατη ανησυχία γέμιζε τον χώρο, σαν να μην μπορούσα να βρω τη σωστή ισορροπία, τη σωστή «συνομιλία» ανάμεσά τους.

Ζήτησα βοήθεια από ειδικούς, ανθρώπους που είχαν φήμη και γνώση. Μου μίλησαν για αποστάσεις, συμμετρίες, κανόνες. Μου είπαν ότι τα έπιπλά μου ήταν μεγάλα, επιβλητικά, ότι χρειαζόταν να διατηρούν μια απόσταση για να αναδεικνύονται. Τα τοποθέτησαν απέναντι το ένα από το άλλο, σαν να έπρεπε να κοιτούν το καθένα το δικό του είδωλο. Όμως εγώ, μέσα σε αυτόν τον χώρο, ένιωθα μια αποξένωση. Κάτι έλειπε. Ή ίσως κάτι περισσεύει.

Μια μέρα, μια κοπέλα μπήκε στο σπίτι μου για να μου παραδώσει μια παραγγελία. Δεν ήταν διακοσμήτρια, αλλά η αύρα της, η ευγένειά της, με έκαναν να νιώσω εμπιστοσύνη. Με ρώτησε, διστακτικά, αν θα ήθελα να δοκιμάσω μια αλλαγή στη διάταξη των επίπλων. Ο τρόπος της δεν ήταν επιβλητικός, ούτε γεμάτος σιγουριά που προσπαθεί να πείσει. Ήταν απλός, ανθρώπινος, γεμάτος καλοσύνη. Κι εγώ, χωρίς να το πολυσκεφτώ, είπα «ναι».

Και τότε, κάτι μαγικό συνέβη. Άλλαξε τη θέση των επίπλων. Τα έβαλε δίπλα το ένα στο άλλο, με ένα μικρό τραπεζάκι ανάμεσά τους. Ξαφνικά, ο χώρος άλλαξε. Ένιωσα μια ζεστασιά, μια αίσθηση ότι αυτά τα έπιπλα, αυτά τα κομμάτια της ζωής μου, επιτέλους επικοινωνούσαν. Δεν ήταν πλέον αντικριστά, σαν να έπρεπε να αποδείξουν το ένα στο άλλο την αξία τους. Ήταν δίπλα-δίπλα, σε έναν διάλογο που ένιωθα κι εγώ μέρος του.

Ήταν τότε που κατάλαβα κάτι βαθύτερο. Είχα συνηθίσει σε ένα «απέναντι». Από μικρή, προσπαθούσα να αποδείξω την αξία μου. Ήμουν συνεχώς αντιμέτωπη με συγκρίσεις, με απαιτήσεις, με την ανάγκη να είμαι «αρκετή». Το «απέναντι» είχε γίνει η φυσική μου θέση στη ζωή – ένας αέναος αγώνας να κερδίσω τη δική μου θέση στον κόσμο, να αποδείξω ότι αξίζω.

Η κοπέλα αυτή, με την απλή της κίνηση, μου έδειξε κάτι διαφορετικό. Η αγάπη στην επικοινωνία δεν είναι το «απέναντι». Δεν είναι ο ανταγωνισμός, η σύγκριση, η ανάγκη να σταθείς και να αποδείξεις την αξία σου. Είναι το «μαζί». Είναι να βρίσκεις τον χώρο που σου δίνει γαλήνη, να είσαι δίπλα σε ό,τι αγαπάς, δίπλα σε όσους σε καταλαβαίνουν.

Ήμουν τυχερή που είχα την καρδιά μου ανοιχτή. Αν ήμουν ακόμα δέσμια των στερεοτύπων, της ανάγκης να αποδείξω, θα είχα απορρίψει τη γνώμη της. Όμως άκουσα. Και αυτό που άκουσα ήταν και δικό μου. Ήταν αυτό που πάντα πίστευα, αλλά δεν τολμούσα να παραδεχτώ: ότι η πραγματική αρμονία έρχεται όταν αφήνουμε τα στερεότυπα, όταν κοιτάμε πέρα από τις γνώμες που μας κρατούν πίσω.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας σαν ευλογία. Δεν χρειάζεται να είναι ειδικοί, διάσημοι ή καταξιωμένοι. Είναι αυτοί που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά μας, που μας κάνουν να δούμε την αλήθεια μας, όταν εμείς οι ίδιοι δεν την αναγνωρίζουμε. Μας δείχνουν το «μαζί» που χρειαζόμαστε, εκείνο που γεμίζει τον χώρο μας – και την ψυχή μας – με γαλήνη.

Η ευτυχία είναι να ακούμε. Να ακούμε όχι μόνο τους άλλους, αλλά και την ίδια μας την καρδιά. Και όταν το κάνουμε, όλα παίρνουν τη θέση τους. Όπως τα έπιπλά μου. Όπως η ζωή μου.

Ανώνυμη∗

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας

∗ Οι ιστορίες είναι φανταστικές