Υπάρχουμε χωρίς τους ρόλους μας;

Μάθαμε να μας βλέπουμε με τα μάτια των άλλων, που και εκείνους τους είδαν κάποιοι άλλοι με εσφαλμένο τρόπο.

Ποιοι όμως είμαστε πραγματικά;

Ο κάθε ρόλος αποκτά αξία στον ψυχισμό μας. Γίνεται σάρκα μας, λειτουργούμε σύμφωνα με αυτόν, κάνουμε τους άλλους να μας φερθούν σύμφωνα με τον ρόλο μας.

Η αλήθειά μας λέει: «Νιώθω χαρά από αυτό που είμαι, με ανακαλύπτω, με αναπτύσσω σε αυτό που είμαι. Δεσμεύομαι με την επιθυμία μου, με τα συναισθήματα που νιώθω όταν την εκπληρώνω. Υποστηρίζω την επιθυμία μου, την εκφράζω όπου επιθυμώ, την μοιράζομαι όπου επιλέγω. Δημιουργώ χωρίς να εξαρτιέμαι από το δημιούργημά μου. Κάνω ό,τι καλύτερο συνειδητοποιώντας ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο. Στηρίζομαι στον εαυτό μου, νιώθω ευγνωμοσύνη στη σύνδεση μου με τους άλλους. Επιλέγω ανθρώπους στη ζωή μου, που η επιθυμία τους για μένα υποκινείται από την επιθυμία τους για αυτό που είμαι και όχι από την ανάγκη τους για αυτά που κάνω και μαζί τους νιώθω ο ελεύθερος, δυναμικός, ανεξάρτητος, αυθεντικός, εαυτός μου.

Ο ρόλος αμφιβάλλει για την αξία μας, αμφισβητεί το καλό μέσα μας, δεν εμπιστεύεται αυτό που πραγματικά είμαστε, βλέπει το αρνητικό.

Η αλήθειά μας λέει: “Μου αρέσει ο εαυτός μου. Κάνω αυτό που θέλω, χαίρομαι με αυτό. Αναλαμβάνω την ευθύνη του, όπως και τις συνέπειες. Καταλαβαίνω ότι είναι αυτό που θέλω, γιατί όλα τα κομμάτια του εαυτού μου βελτιώνονται από τη συμμετοχή μου σε αυτό. Όταν νιώθω ενωμένη μέσα μου, επικοινωνώ και συνδέομαι. Αισθάνομαι ελεύθερη να δεσμευτώ με μένα και με τους άλλους.

Όταν είμαστε ο ρόλος μας λέμε: «Συντηρώ τον ρόλο μου (του θύματος, του σωτήρα, του παντοδύναμου, κ.α) τρέφοντας μια αυταπάτη ότι κάποιος άλλος θα ανακαλύψει την αλήθεια για μένα. Εξαρτιέμαι από το παρελθόν, ελπίζοντας ότι η σωτηρία μου θα έρθει από εκεί. Διατηρώντας το ρόλο μου, φαντασιώνομαι ότι μπορώ να κάνω τα πάντα χωρίς περιορισμούς, ότι μπορεί κι ο άλλος να μου δώσει τα πάντα χωρίς περιορισμούς, χωρίς όρια, χωρίς σεβασμό ο ένας στον άλλον, χωρίς κατανόηση του ενός για τον άλλον για αυτό που πραγματικά χρειάζεται η αλήθειά μας. Όταν κάποιος δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο μου να με βλέπει σαν θύμα ή σαν σωτήρα κ.α, νιώθω θυμό. Λυπάμαι που έζησα μακριά από την αλήθεια μου και προσπαθώ να κρατηθώ από τον ρόλο μου δίνοντάς μου αξία.

Εκείνο που χρειάζομαι είναι κατανόηση και συγχώρηση από εμένα. Ένα παιδί νιώθει ενοχές που δεν είχε αυτό που χρειαζόταν, αυτή η ενοχή όμως μπορεί να γίνει έγνοια, φροντίδα, αγάπη, ελευθερία.

Δεν χρειάζεσαι να αποδείξεις αυτό που είσαι μέσα από ένα ρόλο, αλλά εκφράζοντας την αλήθεια σου. Αυτή η αλήθεια πρέπει να αγαπιέται για αυτό που είναι από ανθρώπους που μπορούν να τη δουν. Αρκεί να την επικοινωνείς με τρόπο που κάθε φορά που λες κάτι να συνδέεσαι με τον άλλον και να τον συμπεριλαμβάνεις. Κάθε φορά που λες κάτι για να υποδείξεις, να επικρίνεις, να αμφισβητήσεις, μιλάει ο ρόλος σου και όχι εσύ.

Αγγελική Μπολουδάκη