Αυθεντικότητα και ρόλοι

Φαντάσου να κοιτάς τον εαυτό σου μέσα από μάτια που δεν είναι δικά σου. Να βλέπεις μια αντανάκλαση που έχει διαμορφωθεί από τις προσδοκίες, τις κρίσεις, και τις αντιλήψεις των άλλων, που κι αυτοί με τη σειρά τους είχαν παραμορφωθεί από παλιές ιστορίες και ξένες φωνές. Τι απομένει, λοιπόν, από την ουσία μας όταν χανόμαστε σε ρόλους που νομίζουμε ότι πρέπει να παίξουμε για να έχουμε αξία; Ποιοι είμαστε πραγματικά, πέρα από το έργο που σκηνοθετούμε καθημερινά;

Η απάντηση δεν βρίσκεται στο «τι κάνουμε» ή στο «πώς μας βλέπουν», αλλά στο «πώς νιώθουμε» όταν μένουμε αληθινοί. Όταν αφήνουμε την καρδιά μας να μιλήσει, χωρίς φόβο ή προσποίηση. Όταν αναγνωρίζουμε την αξία μας απλά και μόνο επειδή υπάρχουμε. Η αλήθεια μας δεν χρειάζεται φτιασίδια ούτε μάσκες. Λέει: «Είμαι αυτό που είμαι. Χαίρομαι γι’ αυτό και εξελίσσομαι, όχι για να ικανοποιήσω προσδοκίες, αλλά γιατί θέλω να βιώσω τη χαρά του να είμαι ο εαυτός μου».

Όταν ζούμε μέσα από ρόλους, νιώθουμε μια συνεχή αμφιβολία. Μας βασανίζει η ερώτηση αν είμαστε αρκετοί, αν αξίζουμε. Ο ρόλος μας θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε πως δεν μπορούμε να είμαστε αποδεκτοί χωρίς το ψεύτικο πέπλο που φοράμε. Έτσι, παίζουμε το θύμα για να μας λυπηθούν, τον σωτήρα για να μας χειροκροτήσουν, ή τον παντοδύναμο για να νιώσουμε ισχυροί. Κι όμως, βαθιά μέσα μας, υπάρχει η αίσθηση της αποσύνδεσης από τον πυρήνα μας, η νοσταλγία για την αυθεντική μας φύση.

Η αλήθεια μας, όμως, δεν απαιτεί τίποτα παρά μόνο μια στιγμή σιωπής. Σε εκείνη τη σιωπή, ακούμε τη φωνή που λέει: «Μου αρέσει να είμαι εγώ. Δεν έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα. Αναλαμβάνω την ευθύνη για ό,τι επιλέγω, γιατί ξέρω πως η κάθε επιλογή μου με βοηθά να γίνω πιο ολόκληρος». Η αλήθεια μας μάς δίνει τη δύναμη να δεχτούμε τον εαυτό μας, να δούμε τις αδυναμίες μας, αλλά και τη μοναδική μας λάμψη. Μας καλεί να δημιουργήσουμε, όχι για να επιβεβαιωθούμε, αλλά για να εκφραστούμε.

Όταν ζούμε σύμφωνα με την αλήθεια μας, επιλέγουμε σχέσεις που μας εμπνέουν να είμαστε ελεύθεροι, δυναμικοί και αυθεντικοί. Δεν εξαρτόμαστε από τη γνώμη των άλλων, ούτε κυνηγάμε την αποδοχή τους. Θέλουμε ανθρώπους στη ζωή μας που μας βλέπουν για αυτό που είμαστε και όχι για αυτά που κάνουμε γι’ αυτούς. Είναι οι άνθρωποι που η παρουσία τους δεν μας ζητά να αλλάξουμε, αλλά μας εμπνέει να εξελιχθούμε.

Κάποιες φορές, όμως, ο δρόμος προς την αλήθεια περνά μέσα από την κατανόηση και τη συγχώρεση. Ίσως κουβαλάμε ενοχές γιατί κάποτε δεν μπορέσαμε να σταθούμε στον εαυτό μας, γιατί δεχτήκαμε ρόλους που μας ξένιζαν. Αλλά αυτές οι ενοχές μπορούν να μετατραπούν σε φροντίδα. Μπορούν να μας διδάξουν να αγαπάμε εκείνο το παιδί μέσα μας που δεν είχε αυτό που χρειαζόταν, να του δώσουμε τη ζεστασιά που του έλειψε.

Δεν χρειάζεται πια να αποδείξουμε ποιοι είμαστε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μοιραζόμαστε την αλήθεια μας. Κάθε λέξη, κάθε πράξη που βγαίνει από την καρδιά μας, έχει τη δύναμη να συνδέσει. Να ενθαρρύνει τον άλλον να μας δει, να μας νιώσει, να μας καταλάβει. Όταν όμως κρίνουμε, υποδεικνύουμε ή αμφισβητούμε, μιλάει ο ρόλος μας, όχι εμείς. Και τότε χάνεται η σύνδεση.

Η αλήθεια μας είναι μια αγκαλιά που ξεκινάει από μέσα μας και επεκτείνεται στους άλλους. Ας την αφήσουμε να μιλήσει. Ας την αφήσουμε να γίνει η φωνή μας, η κίνησή μας, η ίδια μας η ζωή.

Αγγελική Μπολουδάκη