Ο καθένας μας ως ανθρώπινο ον προκαλεί οδύνη και συμπεριφέρεται άδικα γιατί δεν είναι τέλειος

Σ΄αυτό το σημείο θα ήθελα να πω δυο λόγια για τη “συγχώρεση”. Όταν νιώθουμε πληγωμένοι, η συγχώρεση είναι αναμφίβολα από τους πιο ισχυρούς παράγοντες της θεραπείας. Αυτό, όμως δεν είναι εύκολο, για πολλούς λόγους. Γενικά, θα ήμασταν έτοιμοι να συγχωρέσουμε και να ξεχάσουμε την πληγή, αρκεί ο άλλος να επανορθώσει, αλλά, δυστυχώς, σπάνια εκείνος που μας πλήγωσε θα έρθει να μας ζητήσει συγγνώμη. Αυτό μας κάνει να συγκρατούμε τη συγνώμη μας, να τη βάζουμε σε μια κατάσταση αναμονής ή μάλλον ελπίδας… Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, αυτή η συγνώμη δεν βγαίνει αναγκαστικά από τα βάθη της καρδιάς μας: η σκέψη ότι είμαστε πρόθυμοι να συγχωρήσουμε τον άλλον αν αναγνωρίσει το λάθος του, είναι ένας τρόπος να πείσουμε τον εαυτό μας ότι έχουμε δίκιο. Ίσως να έχουμε κιόλας. Κατά την άποψη μας, πάντως, έχουμε δίκιο. Όμως η ασθένεια δεν είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της εμμονής μας στη θέση μας;

Η αληθινή συγχώρεση είναι τελείως διαφορετικής φύσης. Ενδέχεται να είμαστε πραγματικά θύμα αδικίας, διότι είναι στη φύση του ανθρώπου να προξενεί μερικέ φορές πόνο γύρω του χωρίς να το θέλει. Πριν από μερικά χρόνια συνέβη κάτι που με είχε συγκινήσει. Εκείνη την εποχή ζούσα στο βουνό και κάθε μέρα κατέβαινα με το αυτοκίνητο για να πάω στη δουλειά, ντοπαρισμένος με έναν καφέ και συχνά αργοπορημένος…

Ένα πρωινό είχα καθυστερήσει λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο. Ο δρόμος, που τον ήξερα απ’ έξω κι ανακατωτά, ήταν γεμάτο στροφές και δίπλα ήταν γκρεμός. Το τοπίο ήταν υπέροχο αλλά εγώ σκεφτόμουν ήδη το ραντεβού με τους ασθενείς που με περίμεναν όταν θα έφτανα, όταν ένα σπουργίτι πέρασε μπροστά από το αυτοκίνητο. Άκουσα ένα ανεπαίσθητο θόρυβο και, κάπως ανήσυχος για το σπουργίτι, έκανα τον κόπο να σταματήσω. Ήταν ακόμη ζωντανό, εγκλωβισμένο κάτω από το καπό.Όταν το ελευθέρωσα προσεκτικά, εκείνο με κοίταξε κι αφέθηκε στα χέρια μου. Δεν έκανε καμιά κίνηση να πετάξει να φύγει και τότε κατάλαβα, με ένα σφίξιμο στην καρδιά, ότι είχε έρθει το τέλος του και το “ήξερε”. Το εναπόθεσα σε μια συστάδα χόρτων δίπλα στο δρόμο, μια αναπαυτική φωλιά με θέα την ήλιο που ανέβαινε στον ουρανό. Έμεινε εκεί χωρίς να κουνηθεί. Η ώρα δεν είχε πια σημασία. Το τοπίο ήταν πανέμορφο και ανείπωτα γαλήνιο. Ήταν σαν να ετοιμαζόταν η απεραντοσύνη να υποδεχτεί ένα παιδί της: κάποιος περίμενε αυτό το πουλί, ήταν η ώρα που κι εγώ παραβρισκόμουν στην εξύμνηση της ζωής από την ίδια τη ζωή. Μέσα στο βλέμμα αυτού του πουλιού ένιωσα τη συγχώρεση. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια τέτοιου είδους συναισθήματα που μπορούν να φανούν τρελά όταν τα αφηγείται. Όμως η συγχώρεση και η γαλήνη ήταν παρούσες ως βεβαιότητες που εισέβαλαν σε ολόκληρο το είναι μου, πέρα από τα όρια του μικρού ανθρώπινου μυαλού μου Έμεινα μερικά λεπτά μαζί του πριν φύγει και αρχίσω να κατηγορώ τον εαυτό μου για αυτό που προκάλεσα με την ανυπομονησία μου και την αγωνία μου να μην καθυστερήσω. Είχα ξεχάσει να ζω την απλή ομορφιά των πραγμάτων. Ο καθένας μας ως ανθρώπινο ον προκαλεί οδύνη και συμπεριφέρεται άδικα γιατί δεν είναι τέλειος. Αναφέρω μόνο αυτό το περιστατικό. Υπάρχουν άλλα πιο προσωπικά παραδείγματα για ανθρώπους που απογοήτευσα στην μια ή την άλλη περίσταση της ζωής μου. Εύκολα θεωρούμε τους εαυτούς μας θύματα χωρίς να λογαριάζουμε ότι κι εμείς βλάπτουμε τους γύρω μας. Η παραδοχή ότι η ανθρωπότητα δεν είναι τέλεια αποτελεί την απαρχή της πραγματικής συγχώρεσης που προέρχεται από μια ουσιαστική κατανόηση εκ βάθους καρδίας.

Philippe Dransart, Η αρρώστια προσπαθεί να με γιατρέψει, Αιώρα