Nα αφήσω τη ζωή να κάτσει πάνω στα χέρια μου όπως κάθεται ένα πούπουλο

Σε κάποια διάλεξη μία γυναίκα λίγο πάνω από τα σαράντα, μας διηγήθηκε την εξής ιστορία:

“Μια Παρασκευή απόγευμα, αρκετά χρόνια πριν, πήγαινα με το αυτοκίνητό μου από το Λος Άντζελες στο Παλμ Σπρινγκς. Δεν είναι η καλύτερη ώρα για να οδηγεί κανείς στην εθνική οδό του Λος Άτζελες, ανυπομονούσα όμως να βρεθώ στην έρημο και να περάσω ένα ήρεμο Σαββατοκύριακο με τους φίλους μου.

Στα περίχωρα του Λος Άντζελες, έπεσα ξαφνικά σε μια μεγάλη ουρά από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα. Κόβοντας ταχύτητα, έριξα μια ματιά στον καθρέφτη και αντιλήφθηκα ότι το αυτοκίνητο που ερχόταν πίσω μου όχι μόνο δε σταματούσε, αλλά κατευθυνόταν επάνω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κατάλαβα τότε ότι ο οδηγός του πίσω αυτοκινήτου είχε αφαιρεθεί, ότι ερχόταν καταπάνω μου και ότι θα με χτυπούσε, και μάλιστα πολύ άγρια. Ήξερα ότι με την ταχύτητα που είχε εκείνος και επειδή ήμουν σχεδόν κολλητά με το αυτοκίνητο που ήταν μπροστά μου, ο κίνδυνος που διέτρεχα ήταν μεγάλος. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να πεθάνω.

Κοίταξα τα χέρια μου που είχαν σφίξει γερά το τιμόνι. Δεν τα είχα σφίξει συνειδητά• αυτή ήταν η φυσική μου κατάσταση, έτσι ζούσα καθημερινά τη ζωή μου. Αποφάσισα ακαριαία ότι δεν ήθελα να ζω αλλά ούτε να πεθάνω με τον τρόπο αυτόν. Έκλεισα τα μάτια, πήρα μια βαθιά ανάσα και άφησα το τιμόνι απ’ τα χέρια μου. Αφέθηκα εντελώς. Παραδόθηκα στη ζωή και στο θάνατο. Την επόμενη στιγμή το πίσω αυτοκίνητο με χτύπησε με τεράστια δύναμη.

Όταν σταμάτησε η κίνηση και ο θόρυβος, άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν καλά. Το μπροστινό αυτοκίνητο είχε γίνει ερείπιο. Το πίσω είχε καταστραφεί αντελώς. Το δικό μου είχε γίνει φυσαρμόνικα.

Η αστυνομία μου είπε ότι ήμουν τυχερή που είχα χαλαρώσει, καθώς η μυική ένταση αυξάνει τις πιθανότητες σοβαρού τραυματισμού. Άρχισα να περπατάω με την αίσθηση ότι μου είχε δοθεί ένα δώρο. Το δώρο δεν ήταν μόνο ότι βγήκα σώα και αβλαβής, ήταν κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Είδα πως ζούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή τη ζωή μου και ότι μου δόθηκε μια ευκαιρία ν’ αλλάξω. Κρατούσα τη ζωή σε μία σφιγμένη γροθιά, τότε όμως συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να αφήσω τη ζωή να κάτσει πάνω στα χέρια μου όπως κάθεται ένα πούπουλο. Συνειδητοποίησα επίσης ότι εφόσον μπορούσα να χαλαρώσω τόσο ώστε να απαλλαγώ από το φόβο μπροστά στο θάνατο, θα μπορούσα πλέον να απολαύσω πραγματικά τη ζωή. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα τόσο πολύ συνδεδεμένη με τον εαυτό μου όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.”

Elizabeth Kubler – Ross & David Kessler, Europubli