Το παιδί μέσα μας

Φαντάσου ένα μικρό παιδί, ένα παιδί που κοιτάζει τον κόσμο με αθώα μάτια, γεμάτο όνειρα, ελπίδες, αλλά και φόβους. Αυτό το παιδί υπάρχει μέσα μας, ακόμα κι αν μεγαλώσαμε, ακόμα κι αν οι εμπειρίες μας μάς σκλήρυναν. Είναι το παιδί που κάποτε ένιωσε πως δεν το καταλάβαιναν, πως δεν το άκουγαν, πως δεν είχε χώρο να υπάρξει όπως πραγματικά ήταν. Είναι το παιδί που πάλεψε με την απόρριψη, τη μοναξιά, το φόβο και τη ματαίωση.

Σε περιόδους κρίσης, όταν τα θεμέλια της ζωής μας δοκιμάζονται, αυτό το παιδί ξυπνά. Το τραύμα του, που κάποτε θάψαμε βαθιά μέσα μας, βρίσκει τον τρόπο να βγει στην επιφάνεια. Και ξαφνικά νιώθουμε έναν παράξενο πόνο, μια βαθιά αναστάτωση που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Είναι σαν μια παλιά πληγή που ανοίγει ξανά. Δεν είναι εύκολο. Το παρελθόν εισβάλλει στο παρόν μας, γεμίζοντάς μας με φόβους, ανασφάλειες και μια ανεξήγητη θλίψη.

Αυτό το παιδί, το πληγωμένο, δεν ζητά πολλά. Δεν ζητά τίποτε άλλο από το να το ακούσουμε. Να του δώσουμε τον χώρο που πάντα του έλειπε. Να του επιτρέψουμε να εκφράσει τα συναισθήματά του, τον πόνο, τον θυμό, την απογοήτευσή του. Αυτό που θέλει πάνω απ’ όλα είναι την αποδοχή μας. Θέλει να του πούμε ότι είναι εντάξει να φοβάται, ότι είναι φυσιολογικό να θυμώνει, να νιώθει μόνο, να κλαίει. Θέλει να του διαβεβαιώσουμε ότι είμαστε εδώ, τώρα, μαζί του, για να το στηρίξουμε. Θέλει να του πούμε ότι δεν είναι κακό, ότι δεν αξίζει την τιμωρία, ώστε να μην φτιάχνει διωκτικά σενάρια, νομίζοντας ότι κάποιος θέλει το κακό του.

Συχνά όμως, εμείς το αγνοούμε. Εξακολουθούμε να του κλείνουμε τα αυτιά. Βουτάμε σε εργασιοθεραπεία, καταναλωτικές συνήθειες, σχέσεις ή μοναξιά, προσπαθώντας να καλύψουμε αυτή την κραυγή που έρχεται από μέσα μας. Όμως, όταν οι εξωτερικές μας άμυνες καταρρέουν, όταν οι συνήθειες που χρησιμοποιούμε για να αποφύγουμε τον εαυτό μας γίνονται λιγότερο αποτελεσματικές, τότε το παιδί βρίσκει το χώρο να μιλήσει. Και η φωνή του είναι γεμάτη παράπονο, γιατί για χρόνια το αγνοούσαμε.

Αυτό που χρειάζεται, είναι να σταματήσουμε. Να σταματήσουμε και να γίνουμε μάρτυρες του πόνου του. Να το κρατήσουμε τρυφερά στην αγκαλιά μας, όχι με σκοπό να το αλλάξουμε, αλλά για να το αποδεχτούμε όπως ακριβώς είναι. Αυτό το παιδί χρειάζεται να νιώσει ότι δεν είναι μόνο, ότι είμαστε εκεί για εκείνο. Όχι για να του ζητήσουμε να σωπάσει, αλλά για να του επιτρέψουμε να ακουστεί.

Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να δούμε κατάματα τις πληγές μας, να νιώσουμε τη μοναξιά, τον φόβο, την αβεβαιότητα που κουβαλάμε από τα πρώτα μας χρόνια. Δεν είναι εύκολο να παραδεχτούμε ότι απομακρυνθήκαμε από τον εαυτό μας, ότι ζήσαμε μια ζωή που σε κάποιες στιγμές δεν ήταν η δική μας αλήθεια. Αλλά όταν το κάνουμε, όταν αποδεχτούμε αυτό το παιδί μέσα μας, κάτι μαγικό συμβαίνει. Εκείνο αρχίζει να νιώθει ασφαλές, να νιώθει αγαπημένο. Και τότε, μπορούμε κι εμείς να νιώσουμε την ηρεμία, τη δύναμη και την αίσθηση ότι είμαστε ολόκληροι.

Η κρίση, αν και οδυνηρή, είναι μια ευκαιρία. Είναι η στιγμή που μπορούμε να συνδεθούμε με τον εαυτό μας πιο βαθιά. Να ακούσουμε τη φωνή του παιδιού μέσα μας, να του δώσουμε τον χώρο που του αξίζει. Να του πούμε ότι το βλέπουμε, ότι το σεβόμαστε, ότι το αγαπάμε.

Φροντίζοντας το τραυματισμένο παιδί μέσα μας, αγκαλιάζουμε βαθύτερα τον ίδιο μας τον εαυτό. Αναγνωρίζουμε ότι οι ουλές που φέρουμε δεν είναι παρά υπενθυμίσεις – σημάδια που μας καλούν να αφουγκραζόμαστε τις πραγματικές μας ανάγκες. Πολλές φορές, αναζητώντας να γεμίσουμε τα δικά μας κενά, δώσαμε την ενέργειά μας αλλού, σε καταστάσεις και ανθρώπους που, με τον τρόπο τους, μας βοήθησαν να καταλάβουμε μια βαθιά αλήθεια: η αυθεντική φροντίδα ξεκινά από εμάς για εμάς.

Καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτές τις αλήθειες, καταλαβαίνουμε ότι είμαστε άνθρωποι, όχι υπεράνθρωποι. Έχουμε τα όριά μας, τις ανάγκες μας, τις αδυναμίες μας – κι αυτό είναι εντάξει. Μπορούμε να δώσουμε αγάπη, κατανόηση και υποστήριξη στους άλλους μόνο στον βαθμό που τα έχουμε προσφέρει στον εαυτό μας. Το εσωτερικό μας παιδί μας καλεί να το ακούσουμε, να το φροντίσουμε, να του δώσουμε χώρο να ανθίσει.

Η αγάπη και η φροντίδα που προσφέρουμε στον εαυτό μας δεν είναι εγωισμός· είναι η πηγή που μας επιτρέπει να δίνουμε στους γύρω μας με αυθεντικότητα, γενναιοδωρία και πληρότητα.

Και όταν το κάνουμε αυτό, αρχίζουμε να θεραπεύουμε τις πληγές μας. Αρχίζουμε να ζούμε με αυθεντικότητα, να συνδεόμαστε με τη ζωή με μια αίσθηση πληρότητας. Γιατί όταν σεβόμαστε αυτό το παιδί, σεβόμαστε τον εαυτό μας. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα για να νιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι, για να ζήσουμε τη ζωή μας με όλη τη δύναμη και την ομορφιά που μας αξίζει.

 Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας