O καλλιτέχνης μέσα μας προσπαθεί να δημιουργήσει εμάς τους ίδιους• κι αν προσπαθεί να δημιουργήσει εμάς τους ίδιους, τότε και τον κόσμο επίσης, γιατί η άποψη του για το ένα διεισδύει στην άποψή του για το άλλο

… Όχι μόνο πλουτίζοντας κανείς με το όνειρό του τον εξωτερικό κόσμο, κι έτσι κάνοντάς τον επιθυμητό, μπορεί να πιστέψει ότι αυτό που ο κόσμος προσφέρει είναι αυτό που εκείνος θέλει, αλλά επίσης το αντίστροφο, το να μπορέσει δηλαδή να πιστέψει ότι ο εξωτερικός κόσμος θέλει επίσης αυτό που εκείνος έχει να δώσει.

Προφανώς, αυτή η πίστη μπορεί να εδραιωθεί επισφαλώς και δεν εμποδίζεται μόνο από εσωτερικές αμφιβολίες γύρω από την επιθυμία τού να προσφέρει κανείς, αμφιβολίες για τη δύναμη της αγάπης του και τις εποικοδομητικές του επιθυμίες σε σύγκριση με το μίσος του και το φθόνο και την απληστία, αλλά και από την πραγματική αποτυχία του περιβάλλοντος να χρειαστεί αυτό που εκείνος έχει να δώσει.

Θα μπορούσε να το σκεφθεί κανείς από την άποψη της κοινωνικής ζωής και της εύρεσης της δικής του θέσης στον κόσμο• αλλά επίσης κι από μια πιο προσωπική άποψη, από τη δυσκολία να φέρει κανείς το ονειρικό πρόσωπο το οποίο θα ήθελε να προσφέρει, τον ιδανικό αποδέκτη των δώρων του, κάτω στη γη των πραγματικών ανθρώπων με τις πραγματικές τους ανάγκες.

Το καθήκον του κάθε ατόμου, κατά τη μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, επικεντρώνεται γύρω από αυτό το πρόβλημα, δηλαδή το να βει κανείς μια θέση στον κοινωνικό κόσμο, να βρει το κενό ή την ανάγκη στην κοινωνική δομή και μέσα της να διοχετεύσει το δυναμικό του και να διαπιστώσει ότι είναι επιθυμητό.

Τότε, σε τελευταία ανάλυση, ίσως ο καλλιτέχνης μέσα μας προσπαθεί να δημιουργήσει εμάς τους ίδιους• κι αν προσπαθεί να δημιουργήσει εμάς τους ίδιους, τότε και τον κόσμο επίσης, γιατί η άποψη του για το ένα διεισδύει στην άποψή του για το άλλο.

Marion Milner, Όταν δεν μπορείς να ζωγραφίσεις, Ελληνικά γράμματα