Όταν σε αποδέχεσαι ανακαλύπτεις έναν όμορφο κόσμο. Τον δικό σου!

Αν δεν αισθάνθηκες αποδοχή όταν ήσουν παιδί, δεν αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Μια διαστρεβλωμένη εγγραφή σου υπαγορεύει να μην σε αποδέχεσαι.

Έμαθες πως αγάπη σημαίνει έλλειψη αποδοχής. Αγαπάς τον εαυτό σου, λοιπόν, όταν δεν σε αποδέχεσαι.  Εσένα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, την επιθυμία σου. Κι όταν σε αποδέχεσαι, δεν σε αγαπάς…

Σε έλκει ό,τι δεν εμπεριέχει αποδοχή. Νιώθεις ένταση, οικειότητα, όπου προσπαθείς να γίνεις αποδεκτός, παρότι δεν τα καταφέρνεις όσο κι αν προσπαθείς… Η προσπάθεια που κάνεις σε επιστρέφει σε γνώριμους μονοδρόμους, όπου νιώθεις την ασφάλεια της οικειότητας, την ασφάλεια να πασχίζεις να αποδείξεις ότι αξίζεις. Δεν είσαι αποδεκτός για αυτό που είσαι στον πυρήνα σου, αλλά για αυτά που κάνεις για τους άλλους. Και όταν αναπτύσσεσαι, όταν αυτονομείσαι, όταν ακολουθείς τη δική σου πορεία, ακολουθεί απόρριψη, αμφισβήτηση, φόβος τι θα γίνει ο άλλος χωρίς τα δικά του σχήματα που προβάλει σε σένα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, προσπαθείς να γίνεις αποδεκτός εκεί που υποσυνείδητα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν θα υπάρχει αποδοχή. Γιατί εκεί μπορείς να επιμένεις ότι θα αλλάξεις τους άλλους, όπως το μικρό παιδί μέσα σου πιστεύει ότι αν κάνει τα πάντα, θα αλλάξει τον κόσμο γύρω του. Ο ενήλικας νιώθει σίγουρος ότι αλλάζοντας νιώθει καλά ο ίδιος. Δεν μπορεί να αλλάξει τους άλλους ούτε χρειάζεται να τους ελέγξει, αλλάζοντας όμως ο ίδιος, επηρεάζονται και όσοι επιθυμούν να επηρεαστούν. Το μικρό παιδί παίζει συνεχώς ένα δράμα όπου άλλοι έχουν την ευθύνη για αυτό, ο ενήλικας γράφει το σενάριο της ζωής του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του σε αυτό.

Γιατί εξαρτάσαι από ό,τι δεν εμπεριέχει αποδοχή; Φιλτράρεις την κάθε ανταπόκριση σύμφωνα με την προσπάθεια που κάνεις να σε αποδεχτούν, ενώ ταυτόχρονα προσδοκάς ο άλλος να έχει μια πατρική ή μητρική συμπεριφορά προς εσένα, ώστε να αναβιώσεις ό,τι δεν έζησες. Έτσι, οδηγείσαι όπου υπάρχει αυτή η συμπεριφορά, όπου καλύπτονται εξαρτητικές ανάγκες και των δυο σας, όπου έχετε και οι δυο σας προσδοκίες να αναβιώσετε όσα δεν ζήσατε. Δυο παιδιά που αναζητούν τη δική τους παιδική ηλικία ο ένας στον άλλον. Δυο ενήλικες που δεν μπορούν να αποδεχτούν ο ένας τον άλλον, γιατί αποδοχή σημαίνει ωριμότητα, ανάληψη ευθύνης αυτού που είναι ο καθένας, μένουν όμως στη σχέση παραμένοντας δυο παιδιά που αναζητούν κάτι ουτοπικό, επιφανειακά μαζί, στην πραγματικότητα όμως καθένας μόνος του.

Αποκαλείς την έλλειψη αποδοχής πάθος, έρωτα. Δεν είναι όμως… Είναι ένα οικείο τοπίο, όπου δεν υπάρχει αποδοχή, σεβασμός, εκτίμηση, όπου δεν υπάρχει δηλαδή αγάπη. Δεν αναπτύσσεσαι, δεν έρχεσαι σε επαφή με αυτό που πραγματικά είσαι. Δεν ενδιαφέρεσαι για τις ανάγκες σου ή το κάνεις σπασμωδικά. Δεν επικεντρώνεσαι σε αυτό που επιθυμείς ή το κάνεις με τρόπο που δεν αποδίδεις όσο σου αξίζει.

Εκεί που σε αποδέχονται, δεν αισθάνεσαι οικεία. Αποσύρεσαι ή θυμώνεις. Για να αναγνωρίσεις μια συμπεριφορά, πρέπει να υπάρχει η αντίστοιχή της αναπαράσταση στη σκέψη σου. Εσύ όμως έμαθες ότι αγάπη σημαίνει έλλειψη αποδοχής. Σου είναι γνώριμο να μη σε δέχονται για αυτό που είσαι, να σε αμφισβητούν, να μην σε εμπιστεύονται, να αμφιβάλλουν για σένα. Να μην σε αποδέχονται για αυτό που είσαι, αλλά μοναχά για αυτά που κάνεις για εκείνους, τα οποία είναι σύμφωνα με εκείνους.  Όταν σε δέχονται, η άμυνα που έφτιαξες για να αντιμετωπίσεις τον πόνο από την έλλειψη αποδοχής υποχωρεί και φανερώνεται ο πόνος, ο οποίος ξεχειλίζει. Δεν αναζητάς την ευθύνη όμως στο παρελθόν, αλλά στο παρόν. Και επιτίθεσαι σε αυτό που νομίζεις ως ένοχο. Βαριέσαι ή το θεωρείς ανούσιο να δοθείς.

Δεν αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Κάθε φορά που έρχεσαι σε επαφή με τις ανάγκες σου, τρομάζεις. Κάθε φορά που τις ικανοποιείς, φαντάζεσαι ότι κάτι κακό θα συμβεί. Δεν εμπιστεύεσαι την επιθυμία σου γιατί έμαθες να αμφιβάλλεις για εκείνη. Όταν είσαι ο εαυτός σου αναρωτιέσαι αν κάνεις καλά. Όταν ακολουθείς την επιθυμία σου, φαντάζεσαι δυσκολίες οι οποίες δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Αυτός ο δρόμος είναι γνώριμος. Ενδόμυχα γνωρίζεις πως σε αυτόν τον δρόμο, όσο κι αν δεν σε αποδέχεσαι, όσο αδιέξοδος κι αν είναι, και λάθος να κάνεις δεν θα έχεις την ευθύνη. Θα θυμώνεις με άλλους, θα ενοχοποιείς πάντα άλλους. Τους γονείς ή άλλους ανθρώπους.

Το να αναζητήσεις τον δρόμο της αποδοχής, σημαίνει αποδοχή της ευθύνης της αγάπης για σένα. Μια νέα μορφή αγάπης που περιλαμβάνει την αποδοχή. Ο Φ. Πεσσόα λέει: «Με τον ίδιο τρόπο που πλένουμε το κορμί μας, θα έπρεπε να πλένουμε και το πεπρωμένο μας, να αλλάζουμε ζωή, όπως αλλάζουμε ρούχα, όχι για λόγους επιβίωσης, όπως κάνουμε όταν τρώμε ή κοιμόμαστε, μα με εκείνο το σεβασμό που έχουμε σαν τρίτοι απέναντι στον εαυτό μας». Όταν αποδέχεσαι την αγάπη σου για σένα, μια αγάπη με αποδοχή, σεβασμό και κατανόηση, μαθαίνεις να αγαπάς τον σεβασμό, την εκτίμηση, την κατανόηση στους ανθρώπους που τα νιώθεις μαζί τους, στους ανθρώπους που αλλάζετε για να συνδεθείτε και αυτή η αλλαγή σας οδηγεί στην προσωπική σας αλήθεια.

Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια να πείσεις τον εαυτό σου ότι αγάπη σημαίνει αποδοχή. Αγαπάς τον εαυτό όταν σε αποδέχεσαι. Όταν σε σέβεσαι. Όταν συνειδητοποιείς πως ό,τι έκανες σε έφερε τελικά πιο κοντά σε σένα. Πως γνώριζες τι έκανες, γιατί υπήρχε κάτι καλό στο καθετί που όσο περισσότερο αποδέχεσαι τον εαυτό σου, τόσο καλύτερα το διακρίνεις. Όσο καλύτερα εναρμονίζεσαι με τις εμπειρίες σου, τόσο πιο καθαρά παρατηρείς ποιες σε δίδαξαν, ποιες ήταν δώρο ζωής.

Όταν σε αποδέχεσαι ανακαλύπτεις έναν όμορφο κόσμο. Τον δικό σου!

Κι όταν αισθάνεσαι τον εαυτό σου όμορφο, παρατηρείς την ομορφιά παντού.

 Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας