ΒΟΤΑΝΑ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
4 Μαΐου 2018
Ό,τι σας ανοίγει στη ζωή
8 Μαΐου 2018

Ένα γοητευτικό πλάσμα

Γυρεύεις νερό να ξεδιψάσεις.

Το γυρεύεις παντού ώσπου ανακαλύπτεις ότι η πηγή είναι μέσα σου.

Γεμάτη χαρά κατεβαίνεις προς τα εκεί, ώσπου κάτι σε σταματά.

Για να πάρεις το νερό, χρειάζεται μια θυσία.

Πρέπει να θυσιάσεις κάθε ψευδαίσθηση με την οποία οχύρωνες τον εαυτό σου μέχρι τώρα και να αντικρίσεις την αλήθεια σου. Κάθε μετάθεση που έκανες στους άλλους, κάθε προβολή σου να την μετατρέψεις σε δικό σου κοίταγμα. Κάθε εξιδανίκευση ή κάθε υποτίμησή σου να τις δεις σα δική σου προσδοκία. Κάθε ανάγκη σου να την αναλάβεις ώστε να συναντηθείς με την επιθυμία σου.

Απαράβατος νόμος στον οποίο πρέπει να υπακούσεις είναι να αποδεχτείς την αλήθεια σου.

Με οδύνη προσπαθείς να αποχωριστείς τις φαντασιώσεις σου, όπου κατέφευγες εκεί όταν δεν σε ικανοποιούσε αυτό που ζούσες, εξιδανικεύοντάς το στη φαντασία σου. Με κόπο προσπαθείς να απεξαρτηθείς από τις μεταθέσεις και τις προβολές σου. Μεταθέτοντάς και προβάλλοντας αλλού την κάθε δυσκολία, δεν αναγνώριζες τι έπρεπε να αλλάξεις. Κοιτώντας έξω από σένα, η αλήθειά σου δεν σου φανερωνόταν. Προσπαθείς να αποχωριστείς τις εξιδανικεύσεις και τις υποτιμήσεις σου. Το εσωτερικό σου παιδί εξιδανίκευε κάθε φορά που  περίμενες τη λύση έξω από σένα και στη συνέχεια υποτιμούσε. Αναλαμβάνοντας τις ανάγκες σου, για ασφάλεια, για ελευθερία, στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια και φροντίζεις την επιθυμία σου.

Προσπαθώντας για όλα αυτά, κατεβαίνεις στην πηγή. Και εκεί διαπιστώνεις ότι αυτή φυλάσσεται από ένα πλάσμα. Σκέφτεσαι να αποχωρήσεις τρομαγμένη ή να του επιτεθείς για να πάρεις αυτό που θέλεις.

-Α, αυτό το πλάσμα καθρεφτίζει κάποιες επιλογές μου που με πλήγωσαν, με θύμωσαν, με απογοήτευσαν. Νιώθω θυμό και ενοχή. Επικρίνοντάς τον εαυτό μου και κατηγορώντάς το, θα εκτονώσω αυτά τα συναισθήματα. Μήπως όμως αυτό έκανα και με αυτές τις επιλογές; Ανακύκλωνα αυτά τα συναισθήματα, προκειμένου να τα νιώσω, να νιώσω σίγουρη για αυτά, ώστε να πάρω τις αποφάσεις που είχα ανάγκη για τον εαυτό μου;

Όπως και να είναι το πλάσμα δεν φεύγει από την είσοδο της πηγής.

Τι πρέπει να κάνω άραγε; Μήπως να τολμήσω να δω τη δική μου αλήθεια…

Κάθε συναίσθημα που ένιωσα στο παρελθόν αποζητούσε τη φροντίδα μου. Όσο δεν την έδινα στον εαυτό μου, λειτουργούσα ζώντας με αυτό. Και ενώ με χρειαζόταν να το αγκαλιάσω, το άφηνα εκτεθειμένο. Κι αυτό αναζητούσε μια διέξοδο.

Ένα παιδί μέσα μου προσδοκούσε τη λύτρωση από αλλού. Δεν δεσμευόμουν με τον εαυτό μου, επειδή ήθελα να παραμείνω παιδί προσδοκώντας τη λύτρωση από αλλού, κι όχι από τον εαυτό μου. Με ξεγελούσα πιστεύοντας ότι ήμουν κάποια άλλη, γιατί, αν δεχόμουν αυτό που αληθινά είμαι, θα έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη να αποβάλλω τους ρόλους μου και να με δω καθαρά.  Αυτό που ήμουν δεν είχε γίνει αποδεκτό αλλά εγώ έπρεπε να πάρω την ευθύνη και να το αλλάξω.

Ανέστειλα τη δημιουργικότητά μου, την ικανότητά μου να πλάσσω τον εαυτό μου σύμφωνα με την αξία μου, να πετύχω τους στόχους μου και χρησιμοποιούσα ως άλλοθι τις επιλογές μου για να λυπάμαι τον εαυτό μου και να τον ενοχοποιώ, χωρίς να τολμώ στην υπέρβαση, στο ρίσκο, στη διεκδίκηση αυτών που θα με προχωρούσαν παραπέρα, σε αυτό που μπορούσα και χρειαζόταν να κάνω. Χρησιμοποιούσα τον εαυτό μου με διάφορους τρόπους, γιατί με υπέβαλα σε μια εικόνα εαυτού περιορισμένη, από φόβο να τολμήσω σε αυτό που μου ταίριαζε.

Δεν έβλεπα τις αλήθειες των άλλων, γιατί δεν έβλεπα τις δικές μου αλήθειες ή όταν το έκανα, γέμιζα ανασφάλειες που με τρόμαζαν. Επικοινωνούσα με τους άλλους σύμφωνα με τις ανάγκες μου, γυρεύοντας μια επιβεβαίωση από εκείνους, γιατί δεν ήθελα να αναλάβω την ευθύνη να εκτιμήσω τον εαυτό μου επιλέγοντας μια μοναχική πορεία, όπου στο τέλος θα αντάμωνα με ανθρώπους που εκτιμούσαν την αξία τους και τη δική μου. Προσπαθούσα να αλλάξω τους άλλους, βλέποντας σε εκείνους δικά μου χαρακτηριστικά που ήταν σε καθήλωση, γιατί δεν με βόλευε να αλλάξω εμένα.

Αγαπούσα υπό όρους τον εαυτό μου, βάζοντας τον πήχη τόσο ψηλά που ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να τον φτάσω, γιατί δεν μου άρεσε αυτό που ήμουν. Με έκρινα και έτσι δεν μπορούσα να με αισθανθώ ολόκληρη, να με κατανοήσω, να με αποδεχτώ, ώστε η αξία μου να αναδειχτεί και να εστιαστώ σε ό,τι μπορούσα να κάνω καλά, βάζοντας στην άκρη ό,τι δεν με ενδιέφερε χωρίς να με στενοχωρεί αυτό.

Παραπονιόμουν ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν δεσμεύονται, δεν έβλεπα όμως ότι εγώ δεν δεσμευόμουν με την αξία μου, δεν ήμουν ξεκάθαρη όσο αφορά σε αυτά που ήθελα για να τα επικοινωνήσω και να τα υποστηρίξω.

Όσο εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, νιώθω ασφαλής με μένα, μαθαίνω ν’ αντέχω, να δέχομαι και να εκτιμώ την αλήθεια μου και να επιλέγω καταστάσεις που την καθρεφτίζουν. Δεν νιώθω μπερδεμένη όσο αφορά αυτό που θέλω και δεν φοβάμαι να το υποστηρίξω χωρίς θυμό ή φόβο.

Το πλάσμα αρχίζει να αλλάζει πλέον μορφή, δεν μοιάζει τώρα πια τρομακτικό. Η οριστική αλλαγή όμως δεν έχει επέλθει ακόμα. Κάτι μου ζητά ακόμα για να μου επιτρέψει να μπω στην πηγή.

Να συγχωρήσω τον εαυτό μου που τον αδίκησα. Να μην κρίνω τους άλλους άνθρώπους αλλά να παρατηρώ με ποιους ανθρώπους μπορώ να συμπορευτώ και με ποιους όχι, χωρίς να θυμώνω μαζί τους. Να κατανοώ τον εαυτό μου αλλά να μην εμμένω σε καταστάσεις που μου προκαλούν πόνο ή να αποχωρώ από όπου δεν υπάρχει εκτίμηση, χωρίς να κατηγορώ τους άλλους για αυτό, αλλά και χωρίς να τους πιέζω να αλλάξουν. Να δίνω ευκαιρίες σε ανθρώπους που μου έχουν αποδείξει έμπρακτα πως με νοιάζονται και με αγαπούν. Τα λάθη είναι ανθρώπινα και αυτό που έχει σημασία είναι τα θεμέλια που έχει η κάθε σχέση. Όσο εκτιμώ τον εαυτό μου, εκτιμώ και τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου ουσιαστικά. Δεν με ενδιαφέρει να είναι δίπλα μου εξαρτητικά κάποιος ούτε και να με επιβεβαιώνει, αλλά με ενδιαφέρει πως εκτιμά τον εαυτό του με έμπρακτο τρόπο, πως επιλέγει καταστάσεις που νιώθει καλά σε αυτές, που δημιουργεί ό,τι δημιουργεί όχι από ανάγκη, αλλά από μεράκι, από διάθεση, από αγάπη. Δεν επιλέγω ανθρώπους για να μην είμαι μόνη μου, αλλά γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι σημαντικοί για μένα, τους θαυμάζω και τους εκτιμώ για αυτό που είναι, όπως και για την ποιότητα και την αλήθεια της επικοινωνίας και της σχέσης μας.

Ενδιαφέρομαι για τους στόχους μου και δεν γυρεύω επιβεβαίωση για αυτούς. Δεν αναλώνομαι σε ερωτηματικά σε καταστάσεις που με αποσπούν από μένα, γιατί δεν με ενδιαφέρει να παραποιήσω, αλλά να δω όπως είναι την πραγματικότητα. Να μην την προσαρμόζω σε αυτό που θα ήθελα, ωραιοποιώντας την από ανάγκη ή υποτιμώντας την από φόβο, αλλά να την αντιμετωπίζω όπως είναι. Με ενδιαφέρει να αλλάξω εμένα, να με κάνω καλύτερο άνθρωπο από χθες.

Αρχίζω να αγαπώ αυτό πλάσμα που με έκανε να τα ανακαλύψω όλα αυτά. Τόσα χρόνια άλλωστε για να προσέχει την πηγή ώστε να μην στερέψει, σημαίνει πως είναι ένα αξιόπιστο, σταθερό, αγαπησιάρικο, αφοσιωμένο, προστατευτικό πλάσμα που θέλει την αποδοχή μου και την κατανόησή μου.  Που χρειάζεται να το δω διαφορετικά από ότι το έβλεπα, για να πάρει τη μορφή που έχει αληθινά.

Το πλάσμα αρχίζει να αλλάζει, παίρνει την μορφή μου πλέον και ενωμένοι οι δυο μας απολαμβάνουμε τη δροσιά της ζωής.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας