Σύνδεση, δοτικότητα ή θυσία;
6 Νοεμβρίου 2023
Ένα παιδί έχει ανάγκη για σύνδεση
10 Νοεμβρίου 2023

Ένα παιδί κάνει λάθος και έχει ανάγκη από αποδοχή

Κάθε παιδί, όταν κάνει λάθος, ελπίζει. Ελπίζει πως, παρά το σφάλμα του, θα συνεχίσει να αγαπιέται. Η αγάπη γι’ αυτό είναι το ασφαλές καταφύγιο που το προστατεύει από την απογοήτευση, από τον φόβο, από την αίσθηση ότι είναι ανεπαρκές. Όταν, όμως, αυτή η αγάπη μοιάζει να εξαρτάται μόνο από την επιτυχία του, τότε το παιδί αρχίζει να αμφιβάλλει για την αξία του.

Αν το αγαπούν μόνο όταν φέρνει καλούς βαθμούς, όταν κερδίζει, όταν ικανοποιεί προσδοκίες, το παιδί συνδέει την αξία του με αυτά τα επιτεύγματα. Η καρδιά του βαραίνει από τον φόβο πως, αν αποτύχει, θα χάσει την αγάπη των άλλων. Τότε νιώθει μόνο του, σαν να μην ανήκει πουθενά, σαν να είναι ανεπαρκές και για τον εαυτό του. Και αυτή η μοναξιά το κατακλύζει.

Μα το παιδί δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να αγαπηθεί. Χρειάζεται να νιώσει ότι αξίζει αγάπη ακόμα και όταν σφάλει. Χρειάζεται να πιστέψει πως η αγάπη δεν είναι μια ανταμοιβή για την επιτυχία του, αλλά ένα δώρο που δικαιούται απλώς και μόνο επειδή υπάρχει. Μόνο έτσι θα μπορέσει να εμπιστευτεί την αγάπη και, τελικά, να αγαπήσει και τον εαυτό του.

Καθώς μεγαλώνει, κουβαλά μέσα του εκείνο το εσωτερικό παιδί. Ένα παιδί που μπορεί να κάνει λάθη ξανά και ξανά, προσπαθώντας να βρει την αποδοχή. Τα λάθη αυτά, όμως, δεν είναι τίποτα άλλο παρά κραυγές για αγάπη. Είναι μια προσπάθεια να νιώσει πως, ακόμα κι αν αποτύχει, δεν θα χάσει τον σύνδεσμο με τους άλλους. Μα συχνά, αντί να βρει αποδοχή, νιώθει πως απομακρύνεται ακόμη περισσότερο.

Και τότε αναδύεται ο φόβος. Ο φόβος πως η αγάπη είναι κάτι εύθραυστο, κάτι που χάνεται όταν εμφανιστεί η ατέλεια. Αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική. Το παιδί χρειάζεται να νιώσει ότι αγαπιέται ακριβώς για αυτό που είναι – με τις αδυναμίες του, τα λάθη του, τις αποτυχίες του. Χρειάζεται να ακούσει πως η αξία του δεν μειώνεται όταν σφάλει, πως το ίδιο αξίζει αγάπη, ανεξάρτητα από τις στιγμές που δεν είναι τέλειο.

Αυτό το εσωτερικό παιδί, που κατοικεί μέσα μας καθώς μεγαλώνουμε, συχνά παλεύει με την αυτοαποδοχή. Δυσκολεύεται να αγκαλιάσει τον εαυτό του, γιατί κάποτε, ίσως, δεν είχε τη στήριξη που χρειαζόταν όταν έπεφτε. Μα η θεραπεία ξεκινά όταν αποφασίσουμε να σταθούμε δίπλα του. Να του πούμε: «Είσαι εντάξει όπως είσαι. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Είσαι πολύτιμος, ακόμη και με τα λάθη σου.»

Το παιδί αυτό κλαίει. Θρηνεί για τις στιγμές που πίστεψε πως δεν είναι αρκετό. Για τις στιγμές που προσπάθησε να αλλάξει τον εαυτό του, μόνο και μόνο για να κερδίσει την αποδοχή. Και εμείς, ως ενήλικες, χρειάζεται να αντέξουμε αυτό το κλάμα. Να σταθούμε δίπλα του, χωρίς να το κρίνουμε. Να του προσφέρουμε την αγκαλιά που κάποτε ίσως του έλειψε.

Αυτή η αγκαλιά είναι που το βοηθά να κοιτάξει τα λάθη του κατάματα. Να τα δει όχι ως αποδείξεις αποτυχίας, αλλά ως ευκαιρίες για κατανόηση. Τα λάθη του είναι απλώς σημάδια της αγωνίας του να αγαπηθεί. Και όταν νιώθει αποδοχή, μπορεί να τα αναγνωρίσει, να μάθει από αυτά, να τα αφήσει πίσω του.

Κάθε φορά που αποδεχόμαστε αυτό το παιδί μέσα μας, κάθε φορά που του λέμε πως είναι αγαπητό, κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτοαποδοχή. Του δείχνουμε πως μπορεί να εμπιστευτεί τον εαυτό του, να πιστέψει στην αξία του, να ζήσει ελεύθερο από τον φόβο της απόρριψης. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, μαθαίνουμε κι εμείς να αγαπάμε τον εαυτό μας με όλη του την πολυπλοκότητα, με όλα του τα λάθη.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, το πιο βαθύ μας καθήκον είναι να αγαπήσουμε το παιδί μέσα μας – με τις αδυναμίες, τις ανασφάλειες και τις ατέλειές του. Να του πούμε: «Σε αγαπώ, όχι επειδή είσαι τέλειο, αλλά επειδή είσαι εσύ.» Και αυτή η αγάπη είναι που μας λυτρώνει.

Αγγελική Μπολουδάκη