Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου

Ως παιδιά, συχνά υιοθετούμε ρόλους και συμπεριφορές που μας επιτρέπουν να ανήκουμε σε κοινωνικές ομάδες. Αυτό που είναι αποδεκτό από τους άλλους, το κάνουμε δικό μας, επιδιώκοντας την αίσθηση του «ανήκειν». Έτσι, ταυτιζόμαστε με συνήθειες και συμπεριφορές που μπορεί να μην είναι αυθεντικές για εμάς. Θυσιάζουμε κομμάτια της προσωπικότητάς μας για να κερδίσουμε την αποδοχή.

Αν τα χαρακτηριστικά σου είναι η ανεξαρτησία, ο δυναμισμός και η πρωτοτυπία, μπορεί συχνά να βρέθηκες αντιμέτωπος με απογοήτευση. Κάθε φορά που εξέφραζες την αληθινή σου άποψη, δεν έβρισκες την αναγνώριση που ήλπιζες. Αντί για επιβεβαίωση, συναντούσες φόβο και επίκριση. Η διαφορετικότητά σου καθρέφτιζε τη δική τους καταπιεσμένη διαφορετικότητα, προκαλώντας ανασφάλεια στους άλλους, οι οποίοι συνήθιζαν να σχετίζονται με τον εαυτό τους μέσα από την απόρριψη.

Για να αγαπήσουμε πραγματικά τον άλλον, δεν αρκεί μόνο η αγάπη. Χρειάζεται υπέρβαση και αποδοχή των διαφορετικών πτυχών του ανθρώπου, ακόμα και αν δεν τις κατανοούμε πλήρως.

Υπάρχει μέσα μας ένας αθέατος εαυτός, κρυμμένος πίσω από τον φόβο της απόρριψης. Αυτός ο εαυτός εκφράζεται στα όνειρά μας, στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας όταν είμαστε μόνοι. Πονάει με την ιδέα ότι αγαπιέται μόνο όταν συμβιβάζεται, όταν δεν καλλιεργεί την αυθεντική του φύση. Αισθάνεται λύπη για τον χαμένο χρόνο, για τις στιγμές που άφησε τον εαυτό του να παραμεριστεί. Ντρέπεται που κρύφτηκε από την αλήθεια του και γεμίζει ενοχές, πιστεύοντας ότι μόνο με τον συμβιβασμό θα βρει αποδοχή.

Οι κοινωνικοί ρόλοι που έχουμε μάθει να υιοθετούμε δεν εξαφανίζονται εύκολα. Υπάρχει άρνηση να δούμε την αλήθεια, θυμός για τον χαμένο χρόνο, ενοχές και μια συνεχής διαπραγμάτευση μέσα μας. Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι, αν είχαμε ενεργήσει διαφορετικά, θα είχαμε αποφύγει τις δυσάρεστες καταστάσεις.

Ωστόσο, κάθε στάδιο αυτής της πορείας είναι λυτρωτικό. Η άρνηση μας προστατεύει από μια αλήθεια που δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε. Ο θυμός αποφορτίζει την ένταση που έχουμε συσσωρεύσει. Οι ενοχές διατηρούν την έγνοια για την αυθεντικότητά μας και την ευαισθησία μας απέναντι στους άλλους. Η διαπραγμάτευση μας βοηθά να αναζητήσουμε εναλλακτικές λύσεις, ενώ η θλίψη καλλιεργεί τη συμπόνια για τον εαυτό μας, προετοιμάζοντάς μας για τον αποχωρισμό από τους ρόλους που δεν μας ταιριάζουν.

Ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι μακρύς και συχνά δύσβατος. Ωστόσο, η ιδέα ότι στο βάθος αυτού του δρόμου μας περιμένει ένας αληθινός εαυτός, ανυπόμονος να μας συναντήσει, είναι παρηγορητική. Μας ενθαρρύνει να ανοιχτούμε με δεκτικότητα προς αυτόν τον εαυτό και να τον αποδεχτούμε πλήρως, απαλλαγμένοι από τα βαρίδια των κοινωνικών ρόλων που μας επιβλήθηκαν.

Αγγελική Μπολουδάκη