Αυτοεκτίμηση και υγιείς σχέσεις

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που νιώθουμε αόρατοι. Δίνουμε, προσφέρουμε, στηρίζουμε, αλλά η ανταπόκριση είναι λίγη ή μηδαμινή. Αν αυτή η αίσθηση γίνεται μόνιμη, τότε μπορεί να είναι σημάδι ότι έχουμε μάθει να δίνουμε χωρίς να θέτουμε όρια, χωρίς να ζητάμε, χωρίς να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να λάβει.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε όχι μόνο γιατί αισθανόμαστε έτσι, αλλά και πώς οι άλλοι μας αντιλαμβάνονται. Συχνά, όταν κάποιος είναι δοτικός χωρίς να διεκδικεί τίποτα, οι γύρω του μπορεί να θεωρήσουν δεδομένη την προσφορά του. Όχι από αδιαφορία ή κακία, αλλά επειδή αυτό είναι το μοτίβο που τους έχουμε συνηθίσει.

Μπορούμε να αναρωτηθούμε:

• Γιατί νιώθω ότι δεν με εκτιμούν;

• Επικοινωνώ ξεκάθαρα τις ανάγκες και τα συναισθήματά μου;

• Τους έχω δώσει χώρο να μου δείξουν την εκτίμησή τους, ή τους έχω μάθει απλώς να δέχονται;

Η πραγματική σύνδεση με τους ανθρώπους δεν έρχεται όταν δίνουμε αδιάκοπα, αλλά όταν υπάρχει ισορροπία. Αν αισθανόμαστε ότι δεν μας εκτιμούν, ίσως ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε τις σχέσεις μας και να αναρωτηθούμε:

• Δίνουμε από την καρδιά μας ή από φόβο απόρριψης;

• Μήπως δεν αφήνουμε χώρο στους άλλους να μας προσφέρουν επειδή αισθανόμαστε πιο ασφαλείς στο ρόλο του “δοτικού”;

• Χρειάζεται να μάθουμε να λέμε “όχι” εκεί που νιώθουμε εξάντληση;

Όταν εκφράζουμε τις ανάγκες μας με αγάπη και ειλικρίνεια, δημιουργούμε σχέσεις που βασίζονται στη συνειδητή επιλογή και όχι στην υποχρέωση.

Αν δεν αναγνωρίζουμε εμείς την αξία μας, πώς θα το κάνουν οι άλλοι; Η αυτοαξία δεν προέρχεται από το πόσο δίνουμε, αλλά από το πόσο σεβόμαστε τον εαυτό μας μέσα σε κάθε αλληλεπίδραση.

Χρειάζεται να θυμόμαστε:

• Δεν είναι εγωιστικό να ζητάμε αναγνώριση. Είναι ανθρώπινη ανάγκη.

• Μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε δοτικοί, αλλά με επίγνωση του πού και σε ποιους.

• Το “όχι” δεν μας κάνει λιγότερο καλούς ανθρώπους. Μας κάνει πιο αυθεντικούς.

Η αίσθηση ότι δεν μας εκτιμούν μπορεί να μας πληγώνει, αλλά μας δίνει και μια σημαντική ευκαιρία: Να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε το πώς τους επιτρέπουμε να μας φέρονται.

Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας:

• Ποιο είναι το δικό μου κομμάτι σε αυτή την κατάσταση;

• Πώς μπορώ να εκφράσω τις ανάγκες μου με υγιή τρόπο;

• Αν δεν αλλάξει τίποτα, είμαι διατεθειμένος/η να απομακρυνθώ;

Δεν χρειάζεται να σταματήσουμε να προσφέρουμε. Χρειάζεται να μάθουμε να προσφέρουμε με αγάπη προς τον εαυτό μας πρώτα. Όταν εκτιμούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, δημιουργούμε σχέσεις όπου η εκτίμηση και ο σεβασμός γίνονται αμοιβαία.

Και τότε, δεν θα χρειάζεται να αναρωτιόμαστε αν μας εκτιμούν—θα το νιώθουμε.

Αγγελική Μπολουδάκη