🌷Υπάρχουν στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να “πει τα σωστά”, να δώσει τις “σωστές” απαντήσεις, να δείξει δύναμη, σοφία, σιγουριά. Μα ύστερα κάτι μέσα μου ψιθυρίζει: «Μα τι διδάσκεις έτσι; Πού είσαι εσύ;»
🙏Και τότε θυμάμαι… πως η αλήθεια δεν κρύβεται στα λόγια, αλλά στην παρουσία. Όχι στο να γνωρίζω, αλλά στο να υπάρχω με αλήθεια. Όχι στο να εντυπωσιάζω, αλλά στο να αγγίζω.
❤️Όταν στέκομαι δίπλα σε κάποιον που πονά, το σημαντικότερο που μπορώ να του δώσω δεν είναι η σοφία μου — είναι ο εαυτός μου. Το βλέμμα μου που λέει «σε βλέπω», η σιωπή μου που χωρά την αγωνία του, η καρδιά μου που δεν τρέχει να “διορθώσει”, αλλά απλώς να είναι μαζί του.
🌈Έχω καταλάβει πια πως ό,τι και να θέλω να μεταδώσω στους ανθρώπους γύρω μου, μόνο αν το έχω ενσαρκώσει μπορώ στ’ αλήθεια να το προσφέρω. Και όχι στην τελειότητά του· αλλά μέσα από τη δική μου εύθραυστη, ανθρώπινη προσπάθεια.
🌺Αν θέλω να μιλήσω για αγάπη, πρέπει να κοιτάξω πώς αγαπώ εγώ.
Αν θέλω να διδάξω αποδοχή, πρέπει να δω πώς αγκαλιάζω τις δικές μου ατέλειες.
Κι αν θέλω να εμπνεύσω ελπίδα, πρέπει πρώτα να έχω σταθεί στην πιο σκοτεινή μου νύχτα και να έχω κρατήσει, έστω και με τρεμάμενο χέρι, ένα μικρό φως.
✨Κατάλαβα πως ο κόσμος δεν αλλάζει με ωραία λόγια — αλλά με ανθρώπους που τόλμησαν να τα κάνουν ζωή.
❤️Κι έτσι, κάθε φορά που θέλω να «διδάξω» κάτι, γυρίζω πρώτα προς εμένα και ρωτώ απαλά:
«Εσύ το ζεις αυτό; Μπορείς, έστω και λίγο, να το προσφέρεις αληθινά;»
💫Και τότε, η διδασκαλία παύει να είναι κάτι που δίνεις.
Γίνεται κάτι που είσαι.
🙏Κι αυτό, νομίζω, είναι το πιο ανθρώπινο και συγκινητικό που μπορούμε να κάνουμε:
Να πορευόμαστε με ευαλωτότητα, με ανοιχτή καρδιά, και να μεταδίδουμε λιγότερο τις γνώσεις μας και περισσότερο την ψυχή μας.
Αγγελική Μπολουδάκη
