Τι σημαίνει “είμαι στο είναι μου”;

Τι σημαίνει «είμαι στο είναι μου»

Όταν λέμε «είμαι στο είναι μου», εννοούμε πως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου οι πράξεις, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας ευθυγραμμίζονται με την εσωτερική μας αλήθεια. Είναι η κατάσταση κατά την οποία ζούμε αυθεντικά, απομακρυσμένοι από τα ψευδή πρότυπα που μας επιβάλλονται ή από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούμε για να επιβιώσουμε συναισθηματικά. Όταν συνδέεσαι με το «είναι» σου, δεν καθοδηγείσαι από εξωτερικές επιρροές ή από τις πεποιθήσεις που έχεις αναπτύξει λόγω των παλιών σου εμπειριών, αλλά επιλέγεις συνειδητά πώς να ζήσεις, βασιζόμενος σε αυτό που πραγματικά είσαι.

Τα μοτίβα αυτά, οι συνήθειες δηλαδή που δημιουργήθηκαν από τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, μπορούν να μας κρατούν εγκλωβισμένους σε περιοριστικές αντιλήψεις για τον εαυτό μας. Για παράδειγμα, κάποιος που έμαθε από μικρός ότι οι ανάγκες των άλλων προηγούνται, μπορεί να συνεχίζει και ως ενήλικας να θυσιάζει τις δικές του ανάγκες για να ευχαριστήσει τους άλλους. Αυτή η συμπεριφορά, παρότι μπορεί να τον κάνει να νιώθει προσωρινά καλά, ενισχύει μια λανθασμένη αντίληψη ότι οι δικές του ανάγκες δεν είναι σημαντικές.

Αντίστοιχα, κάποιος που φοβάται την εγκατάλειψη μπορεί να προσκολλάται υπερβολικά σε σχέσεις ή να αναπτύσσει επιφανειακές σχέσεις για να προστατευτεί. Όλα αυτά τα μοτίβα, όπως και η έλλειψη αυτοεκτίμησης, είναι αποτέλεσμα των εμπειριών μας και οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο, όπου οι πράξεις μας ενισχύουν τις αρνητικές μας πεποιθήσεις.

Η αλλαγή αυτών των μοτίβων δεν είναι εύκολη. Απαιτεί συνειδητή προσπάθεια, επιμονή και υπομονή. Η συνήθεια έχει μεγάλη δύναμη, καθώς αποτελεί κάτι γνώριμο και ασφαλές, ακόμα κι αν μας προκαλεί δυσφορία. Για να βγούμε από αυτόν τον κύκλο, χρειάζεται να καταφέρουμε να ζούμε πιο συνειδητά, να παρατηρούμε τις πράξεις μας και να αναρωτιόμαστε αν αυτές ανταποκρίνονται στην αξία μας και αν μας βοηθούν να προχωρήσουμε.

Κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να αλλάξει, να εκφράσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, μπορεί να αντιμετωπίσει άγχος και ανασφάλεια. Είναι φυσικό να νιώθει άβολα, αφού η νέα κατάσταση, παρόλο που είναι πιο υγιής, είναι ξένη. Αυτή η δυσκολία όμως είναι μέρος της διαδικασίας της ωρίμανσης και της εξέλιξης.

Η Bell Hooks λέει: “Το πληγωμένο παιδί μέσα σε πολλούς άντρες είναι ένα αγόρι που, όταν πρωτομίλησε τις αλήθειες του, φιμώθηκε από τον πατρικό σαδισμό, από έναν πατριαρχικό κόσμο που δεν ήθελε να διεκδικήσει τα αληθινά του συναισθήματα. Το πληγωμένο παιδί μέσα σε πολλές γυναίκες είναι ένα κορίτσι που διδάχτηκε από την πρώιμη παιδική ηλικία ότι πρέπει να γίνει κάτι άλλο από τον εαυτό της, να αρνηθεί τα αληθινά της συναισθήματα, για να προσελκύσει και να ευχαριστήσει τους άλλους. Όταν άντρες και γυναίκες τιμωρούν ο ένας τον άλλον επειδή λένε την αλήθεια, ενισχύουμε την ιδέα ότι τα ψέματα είναι καλύτερα. Κι όμως, για να είμαστε αγαπητοί, οφείλουμε να ακούμε πρόθυμα την αλήθεια του άλλου, και το πιο σημαντικό, να επιβεβαιώνουμε την αξία της αλήθειας. Τα ψέματα μπορεί να κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται επιφανειακά καλύτερα, αλλά δεν τους βοηθούν να γνωρίσουν την αγάπη”.

Πολλοί άντρες και γυναίκες, όταν ήταν παιδιά, αναγκάστηκαν να φιμώσουν τις αλήθειες τους για να συμμορφωθούν με κοινωνικές απαιτήσεις και προσδοκίες. Οι άντρες ίσως έμαθαν να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους λόγω πατριαρχικών επιταγών, ενώ οι γυναίκες να προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους άλλους αντί να εκφράζουν τον εαυτό τους αυθεντικά. Αυτό το πρότυπο συντηρείται στην ενήλικη ζωή όταν τιμωρούμε ή απορρίπτουμε τις αλήθειες των άλλων και των δικών μας συναισθημάτων.

Η αλήθεια, όμως, είναι απαραίτητη για να βιώσουμε αληθινή αγάπη και σύνδεση. Τα ψέματα μπορεί να κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται καλύτερα προσωρινά, αλλά δεν επιτρέπουν την πραγματική σύνδεση. Όσο πιο αληθινοί είμαστε, τόσο πιο βαθιά συνδεόμαστε με τους άλλους ανθρώπους.

Το να είμαστε στο «είναι» μας και να προχωράμε στο δικό μας δρόμο ζωής σημαίνει να αναπτύσσουμε συνειδητότητα και αυτογνωσία. Καθώς παρατηρούμε τις σκέψεις και τις πράξεις μας, χρειάζεται να αναρωτιόμαστε αν αυτές είναι σε αρμονία με την εσωτερική μας αλήθεια και αξία. Κάθε φορά που προχωράμε σύμφωνα με το «είναι» μας, βιώνουμε μια αίσθηση ελευθερίας και ασφάλειας. Αυτή η διαδικασία όμως συνοδεύεται από την οδύνη της αλλαγής, που είναι απαραίτητη για να εξελιχθούμε.

Όταν καταφέρνουμε να ζούμε αυθεντικά, συνειδητοποιούμε ότι ο φόβος της μοναξιάς υποχωρεί, και αρχίζουμε να προσελκύουμε ανθρώπους που βαδίζουν κι αυτοί στο δικό τους δρόμο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, δημιουργείται ένας νέος τρόπος σύνδεσης με τους άλλους, βασισμένος στην αμοιβαία αλήθεια και ειλικρίνεια.

Το «είμαι στο είναι μου» και το να προχωράμε στο δικό μας δρόμο ζωής απαιτεί θάρρος, επίγνωση και αποδοχή της αλήθειας μας. Είναι μια συνεχής διαδικασία αυτοεξέτασης, αυτοεκτίμησης και αλλαγής. Όσο περισσότερο συνδεόμαστε με την εσωτερική μας αλήθεια, τόσο περισσότερο βρίσκουμε εσωτερική γαλήνη και ισορροπία. Αυτό όχι μόνο μας επιτρέπει να ζούμε πιο αυθεντικά, αλλά μας βοηθά να δημιουργούμε ποιοτικές σχέσεις με τους άλλους, βασισμένες στον σεβασμό, την αλήθεια και την αγάπη.

Αυτός ο δρόμος μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά τελικά είναι ο μόνος που μας οδηγεί σε μια ζωή που έχει πραγματικό νόημα, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους άλλους γύρω μας.

 Αγγελική Μπολουδάκη