Έχει ομορφιά αυτός ο κόσμος, μακάρι στις δύσκολες στιγμές να γίνει αυτή η ομορφιά η στάση μας για τον Άλλον και τον κόσμο
6 Νοεμβρίου 2020
Να κάμω λεύτερη καρδιά
8 Νοεμβρίου 2020

Για την αλληλεγγύη στον έρωτα

Για την αλληλεγγύη στον έρωτα.

Ναι, πρέπει και να μαθαίνουμε πώς να χωρίζουμε οι ανθρώποι. Δεν εννοώ απλά να μάθουμε πότε να φεύγουμε, πως πρέπει να τελειώνουμε όταν κάτι γίνεται ανάθεμα, ότι πρέπει να αφήνουμε πίσω ότι δε μας γεμίζει ή μας κακοποιεί ή όταν το σώμα επιθυμεί μια άλλη ελπίδα, στέγη, παρουσία. Εννοώ πρέπει να διδαχτούμε από την αρχή την αλληλεγγύη στον έρωτα. Να μάθουμε να φροντίζουμε το τέλος, να γίνουν οι χωρισμοί λίγο λιγότερο θάνατος και περισσότερο παράδοξη παρουσία και στήριξη ο ένας του άλλου. Να νιώθουμε, να θυμόμαστε, πως προηγήθηκε το φιλί και η ένωση και εκεί που τώρα βρέθηκε γκρεμός και τέρμα.

Να μη γεμίζει φτήνια η ιστορία μας. Είναι βαριά ιστορία από μόνη της ο έρωτας, έχει πάντα μικρές μικρότητες. Άλλωστε με το φιλί πάντα νέα παράπονα ανθίζουν. Όμως οφείλει να μην έχει εκδίκηση, σκληρότητα, κι ας είναι σκληρός από μόνος του ο νταλκάς. Κάποτε πρέπει να μάθουμε να αντέχουμε τη σύγκρουση των επιθυμιών, να αντέχουμε πως το μεγάλωμα μπορεί να μην χωράει στο εμείς, να θέλει να γίνει κάτι άλλο. Να ελευθερώνουμε ο ένας τον άλλον από περίσσια βάρη, από ενοχές και περιττούς εγκλωβισμούς, να ανοίγουμε το κλουβί εμείς να πετάξει ο άλλος. Αυτό δε σημαίνει μην κλάψεις, ούτε να μην πονέσεις. Σημαίνει να θυμώνεις σαν παιδί μα να μπορείς να μείνεις άνθρωπος. Σημαίνει πως με εκείνους που κάποτε αφήσαμε την κοινή μας ζωή, δεν είναι μόνο μαλάκες και μαλακισμένες, ούτε εμείς μόνο μαλάκες και μαλακισμένες που δε σταθήκαμε αρκετές, όσο κι αν κάποτε βολεύει.

Σημαίνει πως αν μοιραστήκαμε, και δεν ήταν τραύμα ή κακοποίηση, αν δεν ανήκει δηλαδή σε αυτά που έπρεπε να πάρεις δρόμο πριν καλά καλά το καταλάβεις γιατί δεν έχει έδαφος για ανθρωπιά η φάση, τότε ο χωρισμός είναι μέρος της σχέσης. Ο χωρισμός ειναι κομμάτι της ανθρώπινης επαφής με τον αλλον. Είναι εκείνο το επισφράγισμα του κήπου που φυτέψαμε. Είναι εκεί που παίζουμε τον πιο αληθινό μας ρόλο. Και ξέρεις. Μπορεί σε αυτό τον κήπο να πάψουμε, να σταματήσουμε να πλαγιάζουμε μαζί, μπορεί να είμαι ένα άλλο σύμπαν πια και άλλο εσύ, μπορεί να χρειάζεται χώρος και χρόνος για να αντέξουμε, να επουλωθούμε, όμως αυτό το χώμα το πατήσαμε μαζί. Κι αν ερωτευτήκαμε, γουσταριστήκαμε, αγαπηθήκαμε, θα πει πως μαζί για λίγο τον νικήσαμε το θάνατο. Κι αν το νικήσαμε μαζί το θάνατο για λίγο, σημαίνει, έχουμε ένα κήπο πάντα να επιστρέφουμε για αρχή από μακριά. Σημαίνει πως πρέπει να μάθουμε να χωρίζουμε μα μπορώ να σε νοιάζομαι. Σημαίνει πως δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο μαζί σου αλλά δεν ήσουν φτηνά αναλώσιμα. Σημαίνει, σήκωσε το τηλέφωνο σου. Σε παίρνω να σου πω πως δεν αντέχω να είμαι πιο κοντά τώρα που τελειώσαμε, μα έχω για σένα μια θέση στην καρδιά μου και ίσως κάποτε, όταν τελειώσουν τα μικρά αγκάθια που σκεπάζουν το τέλος, να βγει ένα λουλούδι που θα ανακαλύψουμε μαζί σε ποιον καινούργιο κόσμο θα το μεταφυτέψουμε.

Ίσως να τον πούμε αλληλεγγύη στον έρωτα. Ίσως πάλι κάποτε τον πούμε ύμνο σε μια σχέση χωρίς όνομα.

Βάλια Τσιριγώτη