Γρηγόρης 7 χρονών
Ο Γρηγόρης κάνει ποδήλατο και στην προσπάθεια του να κάνει μια σούζα πέφτει άσχημα και κάνει ένα κόψιμο στο γόνατο του, που τρέχει αρκετό αίμα. Φωνάζει και κλαίει.
“Δεν σου είχα πει όχι σούζες;;; Δεν σου είχα πει;; Να τι έπαθες τώρα! Να το δω. Πωπω. Κόπηκες πολύ. Δεν έχει ποδήλατο γιατί δεν ακούς. Και σταμάτα να κλαις, πώς κάνεις έτσι; Σε βλέπουν και όλοι κοτζαμά άντρας. Μάγκιες με τις σούζες κάνεις, αλλά μετά κλαις.”
“Αγόρι μου, τι έγινε; Ελα, έλα δεν είναι τίποτα, έλα θα βάλουμε χανσαπλαστ, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει. Έλα, έλα ηρέμησε, σσσσσ, ηρέμησε, όλα καλά.Όχι σούζες βρε αγόρι μου όμως. Έλα σσσ, μην τρέμεις, έλα κοίτα, κοίτα μια γρατζουνιά είναι. Να, έλα σήκω, πήγαινε να παίξεις. ”
Και οι δύο γονείς έχουν τρομάξει. Και μέσα στον δικό τους πανικό δεν βοηθούν το παιδί. Ένα τέτοιο πέσιμο μπορεί να ταράξει πολύ ένα παιδί και να δημιουργηθεί μέσα του ένα τραύμα για την όψη του αίματος, για το χτύπημα με το ποδήλατο, για το ποδήλατο κοκ. Το σώμα του έχει μπει σε κατάσταση συναγερμού και μπορεί να εκδηλώσει κλάμα, τρέμουλο, ένταση, μέχρι να κάνει τον κύκλο του και να επανέλθει.
Ο γονέας του Γρηγόρη παίρνει δύο βαθιές ανάσες για να ηρεμήσει ο ίδιος και φέρνει μαζί του το φαρμακείο για να φροντίσει την πληγή του παιδιού. Το παιδί θα διαβάσει την ηρεμία του γονέα και θα το βοηθήσει. Τον πλησιάζει, χωρίς να τον πάρει απότομα στην αγκαλιά του ή να τον σφίξει, το σώμα χρειάζεται ελευθερία κινήσεων (τρέμουλο, κλάμα, φόβος).
“Σε ξάφνιασε το πέσιμο αυτό Γρηγόρη μου ε; Αυτό το μικρό κόψιμο πραγματικά έχει αίμα! Έλα να το καθαρίσουμε καλά. Θα κρατήσω αυτό το βρεγμένο πανί πάνω στην πληγή σου για να σταματήσει το αίμα και να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα. Μετά μπορείς να διαλέξεις το αγαπημένο σου χανσαπλαστ, ξέρω ακριβώς τι να κάνω για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα. Μπορείς και να το βάλεις μόνο σου αν θέλεις.
Το δύσκολο κομμάτι τελείωσε αγόρι μου, η πληγή σου ήδη έχει ξεκινήσει να γίνεται καλύτερα. Αλλά Γρηγόρη μου, είσαι ακόμα ταραγμένος και θα κάτσω εδώ μαζί σου μέχρι να φύγει αυτό το τρέμουλο από το σώμα σου, μέχρι να κλάψεις όσο θέλεις για να ηρεμήσεις. Είναι καλό να αφήνεις το φόβο σου να βγαίνει έτσι. Μπορείς να κάτσεις εδώ στην αγκαλιά μου, μέχρι να φύγει και το τελευταίο δάκρυ ή τρέμουλο σου.”
Δεν έχει σημασία ποια λόγια θα πούμε ακριβώς, αλλά έχει σημασία να νιώσει το παιδί ότι ξέρουμε τι θα κάνουμε, ότι είναι εντάξει να νιώθει έτσι, το σώμα του προσπαθεί να εκτονωθεί, και ότι είμαστε δίπλα του για όσο θέλει.
Εμπνευσμένο από το “Trauma Proofing your Kids’, Peter A. Levine
Ευχαριστώ: https://www.facebook.com/AkouKaiMenaMama/