Αυτογνωσία και συναισθηματική αποδοχή

Εσύ που τα δίνεις όλα στους άλλους και δεν κρατάς τίποτα για σένα, και εσύ που πιστεύεις πως οι άλλοι σου χρωστάνε και είναι υποχρεωμένοι να σου δώσουν…

Σε βλέπω. Σε νιώθω. Ο καθένας μας κουβαλά τις δικές του αντιφάσεις, τις δικές του πληγές. Κάθε επιλογή, κάθε συμπεριφορά, είναι ένας δρόμος που μας έφερε εδώ. Άλλοι δρόμοι στρωμένοι με θυσίες, άλλοι με απαιτήσεις. Κι όμως, η αγάπη για τον εαυτό μας παραμένει η μεγάλη πρόκληση.

Εσύ που δίνεις προτεραιότητα σε όλους και αφήνεις τον εαυτό σου στην άκρη, και εσύ που τοποθετείς τον εαυτό σου στο κέντρο του σύμπαντος…

Η ισορροπία μοιάζει με χορό σε τεντωμένο σκοινί. Μια ισορροπία που ψάχνει το “μαζί” χωρίς να χάνει το “εγώ”. Αν έμαθες να ακυρώνεις τον εαυτό σου για τους άλλους, αν έμαθες να τον υψώνεις πάνω από όλους, μήπως ήρθε η ώρα να δεις τη μέση; Εκεί όπου το “δίνω” και το “παίρνω” γίνονται ένα απαλό κύμα που σε αγκαλιάζει αντί να σε καταπνίγει.

Εσύ που βλέπεις τον κόσμο εξιδανικευμένα καλό, και εσύ που βλέπεις μέσα από τα μάτια της απόρριψης…

Ο κόσμος δεν είναι μόνο φως. Ούτε μόνο σκοτάδι. Είναι κι αυτός τραυματισμένος, γεμάτος αντιθέσεις. Είναι όπως εμείς. Η οργή και ο πόνος που βλέπεις ή δεν βλέπεις, δεν σε καθορίζουν. Είναι εκεί για να μας μάθουν κάτι, να μας δείξουν πώς να είμαστε ευγενικοί, πώς να δούμε πίσω από το φαινομενικό.

Εσύ που έμαθες να είσαι μόνος, και εσύ που χωρίς τον άλλον δεν υπάρχεις…

Η μοναξιά μπορεί να είναι μια δύναμη, αλλά και ένα φορτίο. Η εξάρτηση μπορεί να προσφέρει ζεστασιά, αλλά και φυλακή. Ποιο είναι το μέτρο; Ίσως είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας τόσο, ώστε η μοναξιά να μην είναι απειλή, και να αγαπάμε τους άλλους τόσο, ώστε η παρουσία τους να είναι ευλογία και όχι ανάγκη.

Εσύ που θέλεις να είσαι μαζί αλλά επιλέγεις την απουσία, και εσύ που φοβάσαι τη σύνδεση και τη δέσμευση…

Τι σε φοβίζει; Ο πόνος της απώλειας; Η αίσθηση ότι θα χάσεις τον εαυτό σου; Είναι φυσιολογικό. Όμως η αληθινή σύνδεση δεν είναι απώλεια. Είναι μοίρασμα. Είναι ομορφιά. Η απουσία και η έλλειψη προτεραιότητας είναι συνήθειες που μπορούν να αλλάξουν. Σιγά-σιγά, με κατανόηση.

Εσύ που βίωσες την αμφιβολία, είτε για τον εαυτό σου, είτε για τους άλλους…

Η εμπιστοσύνη χτίζεται. Πρώτα με τον εαυτό μας. Πίστεψε πως αξίζεις την αλήθεια, πως αξίζεις τις προθέσεις που γίνονται πράξεις. Και πίστεψε πως κι οι άλλοι μπορεί να είναι αξιόπιστοι. Όχι πάντα, αλλά συχνά. Είναι η ζωή ένα ταξίδι εμπιστοσύνης και διαψεύσεων. Μα, ακόμα κι αυτές οι διαψεύσεις, μας δυναμώνουν.

Εσύ που η θλίψη σου δεν σε αφήνει να εκφράσεις την αλήθεια σου, και εσύ που τη φοράς σαν ρούχο που δεν σου ταιριάζει…

Η θλίψη είναι μέρος μας. Δεν είναι εχθρός. Είναι μια πύλη για να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, για να προσεγγίσουμε τη βαθιά μας αλήθεια. Μην την κρύβεις. Μην της επιτρέπεις να σε κάνει κάτι που δεν είσαι. Αγκάλιασέ την. Μέσα από αυτήν, μπορείς να ξαναβρείς το φως.

Εσύ που νιώθεις ευθύνη για τα συναισθήματα και τις πράξεις των άλλων, και εσύ που ρίχνεις την ευθύνη για όλα στους άλλους…

Η ευθύνη είναι δύναμη. Μα η υπέρμετρη ευθύνη κουράζει, ενώ η έλλειψη ευθύνης μας αποδυναμώνει. Κράτα αυτό που σου αναλογεί. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ο καθένας έχει το δικό του μονοπάτι, το δικό του φορτίο.

Και ξέρεις; Αυτό που περιμένουμε να έρθει, συχνά δεν έρχεται με τη μορφή που το περιμένουμε.

Η αγάπη, η αποδοχή, η αναγνώριση, δεν θα έρθουν όπως τα φανταζόμασταν παιδιά. Μα εμείς μπορούμε να τα δημιουργήσουμε, να τα δώσουμε πρώτα στον εαυτό μας. Δεν φταις για ό,τι έγινε. Δεν φταις για τον πόνο που σου δόθηκε από άλλους που πόνεσαν. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δεις τον εαυτό σου με συμπόνια.

Και αν τα τραύματα μοιάζουν βαθιά, αν ο πόνος είναι μεγάλος…

Μην φεύγεις από τον εαυτό σου. Μείνε εκεί. Μην σε εγκαταλείπεις. Αν έχεις έναν φίλο να σε καταλαβαίνει, είναι υπέροχο. Μα ακόμα κι αν είσαι μόνος, εσύ να σε υποστηρίζεις. Να σε αγαπάς με όλα όσα είσαι, με όλα όσα νιώθεις.

Η θλίψη, ο θυμός, ο πόνος, η χαρά, η δημιουργικότητα – όλα αυτά είναι δώρα. Δεν ήρθαν για να μας νικήσουν, αλλά για να μας δείξουν ποιοι είμαστε. Ας τα καλωσορίσουμε. Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας με αυτά, για αυτά. Και ίσως τότε να γίνουμε ό,τι ονειρευόμασταν ως παιδιά: μια καρδιά που αγαπά, κατανοεί και δημιουργεί, ακόμα και μέσα από τα σκοτάδια της.

Αγγελική Μπολουδάκη