Δεν σώζεις κανέναν αν πνίγεσαι εσύ

Προς Εσένα, που χάνεσαι μέσα στον Άλλον

Υπάρχει μια στιγμή — όχι πάντα ξεκάθαρη — όπου αρχίζεις να νιώθεις πως κάτι μέσα σου σιωπά. Είναι εκείνο το βάρος στην ψυχή σου κάθε φορά που λες «ναι» ενώ μέσα σου έχεις ήδη φωνάξει «όχι». Είναι η υποχώρηση του Εγώ μπροστά στην επιθυμία του Άλλου, με την ελπίδα πως έτσι θα αποφύγεις την εγκατάλειψη.

Μόνο που, στην πορεία, εγκαταλείπεις εσύ τον εαυτό σου.

Η συνεξάρτηση δεν είναι μια συνειδητή επιλογή. Είναι η συνέχιση ενός παλιού σεναρίου, που γράφτηκε πολύ πριν ερωτευτείς. Είναι ο τρόπος με τον οποίο έμαθες να υπάρχεις σε σχέση με τον Άλλον — ως καθρέφτης των αναγκών του, ως φρουρός της σταθερότητάς του, συχνά εις βάρος της δικής σου.

Πίσω από αυτή τη δυναμική, κρύβεται ένα παιδί που έμαθε πως η αγάπη δεν δίνεται απλώς — αλλά κερδίζεται, μέσω της προσαρμογής, της σιωπής, της φροντίδας, της θυσίας. Κι έτσι, στην ενήλικη ζωή, ο ψυχισμός σου αναπαράγει αυτό το σχήμα: να δίνεις χωρίς να ζητάς, να κατανοείς χωρίς να εκφράζεσαι, να παραμένεις ακόμη και όταν πληγώνεσαι. Όχι γιατί δεν βλέπεις — αλλά γιατί ελπίζεις.

Ελπίζεις πως, αυτή τη φορά, αν είσαι «αρκετά καλός», «αρκετά ήσυχος», «αρκετά ανθεκτικός», θα πάρεις ό,τι δεν σου δόθηκε τότε.

Αλλά το παρελθόν δεν διορθώνεται στο παρόν μέσω μιας σχέσης. Διορθώνεται μόνο όταν το αναγνωρίσεις, το πενθήσεις και του επιτρέψεις να σου μιλήσει.

Αν συνεχίσεις να ζητάς επανόρθωση από λάθος πρόσωπα, το μόνο που θα κάνεις είναι να πληγώνεις ξανά το εσωτερικό παιδί που ήδη έμεινε μόνο του μια φορά.

Το πρώτο βήμα δεν είναι να απομακρυνθείς από τον Άλλον. Είναι να πλησιάσεις εσένα.
Να αναρωτηθείς:
– Ποια ανάγκη μου προσπαθώ να ικανοποιήσω με αυτό το δεσμό;
– Ποια φαντασίωση με κρατά εδώ;
– Ποιο είναι το τίμημα της σιωπής μου;
– Τι φοβάμαι πως θα χάσω, αν σταθώ απέναντι σε αυτό που νιώθω;

Η ψυχή σου δεν χρειάζεται άλλες υπερπροσπάθειες για να αξίζει. Χρειάζεται αναγνώριση, αλήθεια και φροντίδα.

Ο άλλος δεν είναι ο σωτήρας σου. Ούτε εσύ ο σωτήρας του. Αν η σχέση βασίζεται στη διάσωση, τότε κάποιος είναι πάντα από κάτω. Και η αγάπη δεν μπορεί να ευδοκιμήσει εκεί.

Δεν θεραπεύεσαι μέσα από τη θυσία. Θεραπεύεσαι όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να ξαναγίνει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας του. Όχι ως άμυνα ή τιμωρία, αλλά ως αποκατάσταση.

Το να επιλέγεις εσένα είναι μια πράξη ψυχικού ανασχηματισμού. Είναι η στιγμή που ο εαυτός σου ξαναπαίρνει τη θέση του — όχι για να κυριαρχήσει, αλλά για να σταθεί.

Αυτή η στροφή προς τα μέσα δεν είναι εγωισμός. Είναι ψυχική επανένταξη. Είναι η αρχή της πραγματικής αγάπης, γιατί μόνο όταν αγαπηθείς από εσένα, μπορείς να διακρίνεις ποιος όντως μπορεί να σε αγαπήσει αληθινά.

Κοίτα μέσα σου.
Ο εαυτός σου σε περιμένει εκεί.
Ώρα να του ξαναπιάσεις το χέρι.

Αγγελική Μπολουδάκη