Δύναμη Είναι να Ξέρω Πού Δεν Ανήκω

Αγαπημένοι μου άνθρωποι,

Θέλω να σας μιλήσω. Όχι για να αποδείξω κάτι, ούτε για να ζητήσω ή να κατηγορήσω. Θέλω απλώς να με ακούσετε — ίσως για πρώτη φορά, αληθινά.

Υπήρξα κάποτε πολύ θυμωμένος άνθρωπος. Ο θυμός μου δεν ήρθε χωρίς λόγο. Ήταν η φωνή μιας βαθιάς ανάγκης: να με δείτε, να με αναγνωρίσετε, να με αγαπήσετε όπως είμαι. Ζητούσα να υπάρχω για εσάς, όχι μέσα από ρόλους, όχι ως προβολή των δικών σας αναγκών, αλλά ως αυτό που είμαι — με τις αλήθειες, τις ευαισθησίες και την ψυχή μου.

Ήταν επώδυνο να παραδεχτώ πως, όσο κι αν το ήθελα, δεν μπορούσα να λάβω αυτή την αγάπη από εσάς. Γιατί η αγάπη δεν είναι λόγια. Είναι παρουσία, συνέπεια, σεβασμός. Είναι το να βλέπεις τον άλλον αληθινά και να τον αγαπάς για αυτό που είναι — όχι για ό,τι θέλεις να πάρεις απ’ αυτόν. Η αγάπη είναι αγάπη, δεν είναι χρήση.

Όταν αυτό δεν υπήρχε, πόνεσα. Και μέσα από τον πόνο γεννήθηκε ο θυμός. Και μετά, οι ενοχές. Γιατί είχα μάθει πως δεν “πρέπει” να θυμώνω, πως πρέπει να αντέχω, να σιωπώ, να δείχνω κατανόηση, ακόμα και όταν πνιγόμουν.

Μα τώρα πια καταλαβαίνω πως ο θυμός μου ήταν σήμα κινδύνου. Ήταν προστασία. Ήταν η ψυχή μου που ζητούσε να την ακούσω. Δεν ήταν αδυναμία — ήταν το πρώτο βήμα προς την ελευθερία μου.

Δεν εξαρτώμαι πια από αγάπη που δεν μπορεί να μου δοθεί. Δεν την προσμένω, δεν την διεκδικώ. Δεν την χρειάζομαι για να υπάρχω. Μπορώ να αναγνωρίσω την αλήθεια και να αποχωρήσω ήρεμα. Χωρίς θόρυβο, χωρίς ανάγκη.

Δεν με αγγίζουν πια τα λόγια που δεν γίνονται πράξεις. Δεν μπερδεύομαι με χειρισμούς, δεν χάνω τον προσανατολισμό μου σε υποσχέσεις χωρίς ουσία, σε γλυκανάλατα λόγια που δεν συνοδεύονται από πράξεις. Δεν μένω εκεί που δεν υπάρχει χώρος για μένα.

Έχω ευγνωμοσύνη για την αγάπη που υπάρχει αληθινά στη ζωή μου. Την καθαρή, την απλή, τη σιωπηλή, την παρούσα. Την νιώθω από τα παιδιά μου, από λίγους, μα αληθινούς ανθρώπους. Και αυτό αρκεί.

Ακόμα και σε εσάς — που δεν με αγαπήσατε όπως είχα ανάγκη — νιώθω πως μπορώ να προσφέρω κάτι. Όχι από υποχρέωση. Από επίγνωση. Γιατί, με τον δικό σας τρόπο, μου προσφέρατε κι εσείς. Ίσως όχι αυτό που ήθελα, αλλά κάτι που με βοήθησε να μάθω, να δω, να μεγαλώσω.

Η διαφορά είναι ότι τώρα μπορώ να το διαχωρίζω. Μπορώ να δίνω, γνωρίζοντας ότι δεν έλαβα αγάπη. Μπορώ να αποχωρώ όταν βλέπω πως με χρησιμοποιούν, χωρίς ενοχές. Δεν νιώθω πια την ανάγκη να εξηγώ, να απολογούμαι, να περιμένω.

Ελευθερώθηκα. Γιατί έπαψα να ζητώ να με δείτε. Έπαψα να νιώθω τύψεις για τις αποφάσεις μου. Ο θυμός μου δεν με ορίζει πια — γίνεται πράξη αποδέσμευσης. Απόφαση ζωής.

Γιατί τώρα πια ξέρω:
Αγάπη χωρίς να σε βλέπουν και να σε ακούν, δεν είναι αγάπη.
Και δεν θα δεχτώ τίποτα λιγότερο από το αληθινό.

Τώρα μπορώ να προχωρήσω. Χωρίς βάρη. Χωρίς προσδοκίες.
Με πίστη σε αυτό που είμαι.
Με αγάπη για όσους με βλέπουν και με αγαπούν αληθινά.

Τώρα ξέρω την αξία μου.
Και ξέρω πώς να την προστατεύω.

Με καθαρότητα,
με ειρήνη,
με αλήθεια,

Σας χαιρετώ. Με αγάπη.

Αγγελική Μπολουδάκη