Εαν τα συναισθήματα μπορούσαν να μιλήσουν

Εαν τα συναισθήματα μπορούσαν να μιλήσουν, θα μου έλεγαν ότι χρειάζομαι να φροντίσω τον εαυτό μου.

Η λύπη θα μου έλεγε ότι χρειάζομαι να κλάψω.

Η μοναχικότητα θα μου έλεγε ότι χρειάζομαι σύνδεση.

Η ντροπή θα μου έλεγε ότι χρειάζομαι συμπόνια και αποδοχή.

Η πικρία θα μου έλεγε ότι χρειάζομαι να συγχωρήσω.

Το αίσθημα του κενού θα μου έλεγε ότι χρειάζομαι να κάνω κάτι δημιουργικό.

Ο θυμός θα μου έλεγε ότι χρειάζομαι να επικυρώσω τα όρια μου.

Η ανησυχία θα μου έλεγε ότι χρειάζομαι να ανασάνω.

Το στρες θα μου έλεγε ότι χρειάζομαι να κάνω ένα βήμα κάθε φορά.

Αν τα συναισθήματα μπορούσαν να μιλήσουν, θα γίνονταν οι πιο τρυφεροί καθοδηγητές μας. Θα ψιθύριζαν με αγάπη αυτά που η καρδιά μας ήδη γνωρίζει αλλά συχνά παραμελεί. Θα μας καλούσαν να σταματήσουμε, να αφουγκραστούμε και να φροντίσουμε τον εαυτό μας.

Η λύπη θα μιλούσε με έναν ήχο ήρεμο και βαθύ. Θα μας έλεγε: «Άσε με να ρέω σαν ένα ήσυχο ποτάμι μέσα σου. Κλάψε, γιατί τα δάκρυα είναι η γλώσσα που καθαρίζει την ψυχή σου από ό,τι βαραίνει την καρδιά σου. Μην με φοβάσαι· είμαι εδώ για να σε ελαφρύνω.»

Η μοναχικότητα, με έναν ψίθυρο γεμάτο λαχτάρα, θα μας έλεγε: «Δεν είμαι εδώ για να σε τιμωρήσω. Είμαι εδώ για να σου θυμίσω ότι είσαι άνθρωπος, πλασμένος για σύνδεση. Άπλωσε το χέρι σου, κοίτα γύρω σου· κάποιος σε περιμένει όσο εσύ περιμένεις εκείνον.»

Η ντροπή θα μιλούσε σιγανά, σαν να φοβάται την ίδια της τη φωνή, αλλά θα μας έλεγε: «Δεν σου ζητώ να κρυφτείς από εμένα. Θέλω να με δεις με κατανόηση, γιατί αυτό που πραγματικά χρειάζομαι είναι η συμπόνια σου. Αποδέξου εμένα, για να αποδεχτείς εσένα.»

Η πικρία, σαν μια πικραμένη φίλη, θα μας έλεγε: «Το βάρος που κουβαλάω δεν μετρά τον πόνο σου. Συγχώρησε, όχι για τους άλλους, αλλά για να ελευθερώσεις εσένα. Η συγχώρεση είναι το δώρο που κρατάς στα χέρια σου, μόνο για σένα.»

Το αίσθημα του κενού, τόσο αθόρυβο και ανεπαίσθητο, θα ψιθύριζε: «Δεν είμαι τίποτα περισσότερο από μια πρόσκληση για δημιουργία. Μέσα μου υπάρχει χώρος για να γεννηθεί κάτι καινούργιο, να εκφραστεί η ψυχή σου. Χόρεψε, γράψε, ζωγράφισε, δημιούργησε. Γέμισε με ζωή αυτό που τώρα μοιάζει κενό.»

Ο θυμός, με τη φωτιά του, θα μας έλεγε: «Δεν είμαι εχθρός σου. Είμαι η δύναμή σου να πεις ‘όχι’ εκεί που χρειάζεται και ‘ναι’ σε αυτό που σε σέβεται. Επικύρωσε τα όριά σου. Είμαι εδώ για να σου θυμίσω ότι τα αξίζεις.»

Η ανησυχία, με την ταραγμένη της ανάσα, θα μας έλεγε: «Ανασάνεις; Είσαι παρών; Ηρέμησε. Εστίασε στην αναπνοή σου, γιατί εκεί βρίσκεται η γαλήνη. Ένας βαθύς, αργός αναστεναγμός θα με ηρεμήσει.»

Το στρες, με την αίσθηση της πίεσης, θα μας παρότρυνε: «Δεν χρειάζεται να σηκώσεις το βάρος όλου του κόσμου μονομιάς. Πάρε ένα βήμα, μόνο ένα, και μετά το επόμενο. Έτσι θα με διαλύσεις, λίγο λίγο.»

Και ίσως, μέσα από τη φωνή τους, να καταλάβουμε ότι τα συναισθήματα δεν είναι ούτε εχθροί ούτε εμπόδια. Είναι σύντροφοι στο ταξίδι μας, κάθε ένα με το δικό του μήνυμα, γεμάτο σοφία. Αρκεί να σταματήσουμε και να τα ακούσουμε.

Αγγελική Μπολουδάκη