Ζωή είναι ό,τι δημιουργούμε…

Ας δούμε τη ζωή ως έναν διαρκή διάλογο με τον εαυτό μας. Κάθε τι που συμβαίνει, κάθε χαρά και κάθε πόνος, κάθε συνάντηση και κάθε αποχωρισμός, είναι σαν ένα μήνυμα γραμμένο με λέξεις που μόνο η ψυχή μας μπορεί να διαβάσει. Η ζωή δεν είναι τιμωρία ούτε τυχαία αλληλουχία γεγονότων. Είναι ένας ατέλειωτος χορός, ένας τρόπος να μας μιλήσει για το βάθος της ύπαρξής μας, για τις ανάγκες μας, για τις δυνατότητες και τις προκλήσεις μας.

Όταν συμβαίνει κάτι επώδυνο, η πρώτη μας αντίδραση συχνά είναι να αντισταθούμε, να θυμώσουμε ή να φοβηθούμε. Έχουμε την τάση να το βλέπουμε σαν απειλή, σαν μια απόδειξη ότι ο κόσμος είναι άδικος ή ότι εμείς κάναμε κάτι λάθος. Το μικρό παιδί μέσα μας, αυτό που κουβαλά την ευαισθησία και τους φόβους μας, αναστατώνεται. Περιμένει την τιμωρία, φοβάται ότι δεν είναι αρκετό, ότι δεν αξίζει την αγάπη και την ασφάλεια.

Κι όμως, κάθε εμπειρία, ακόμα και η πιο δύσκολη, κρύβει μέσα της ένα δώρο. Ένα μήνυμα που μας καλεί να το αφουγκραστούμε. Ο θάνατος, για παράδειγμα, μας προκαλεί ανείπωτη λύπη. Αλλά αν κοιτάξουμε βαθύτερα, μπορεί να δούμε ότι αυτό το γεγονός μας καλεί να αποδεχτούμε τον κύκλο της ζωής. Να μάθουμε να αποχωριζόμαστε, να κρατάμε ως θησαυρό τις αναμνήσεις, να εξελισσόμαστε μαζί με τη ζωή που συνεχίζεται. Αυτό δεν μειώνει τη θλίψη μας, αλλά της δίνει ένα σκοπό, μια κατεύθυνση.

Η κάθε εμπειρία μας λέει κάτι για εμάς τους ίδιους. Μας δείχνει τον τρόπο που συνδεόμαστε με τον εαυτό μας, τον τρόπο που του δίνουμε αξία ή τον παραμελούμε. Καθρεφτίζει τα συναισθήματά μας, τις αυταπάτες που μπορεί να κουβαλάμε, τους φόβους και τις προσδοκίες μας. Όταν αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν χρειάζεται να την κρίνουμε. Μπορούμε να τη δούμε σαν έναν πολύτιμο δάσκαλο που μας βοηθά να αναγνωρίσουμε τι χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε.

Οι στιγμές που μας πονάνε περισσότερο είναι εκείνες που μπορούν να μας αλλάξουν βαθύτερα. Μας ωριμάζουν, μας φέρνουν σε επαφή με τις αλήθειες που φοβόμασταν να αντικρίσουμε. Μας δίνουν την ευκαιρία να αποχωριστούμε τις αυταπάτες μας και να ζήσουμε πιο αυθεντικά. Αντί να θυμώνουμε με τη ζωή, νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Όχι γιατί δεν πονάμε, αλλά γιατί αυτός ο πόνος μπορεί να μας κάνει να κατανοήσουμε πιο ποιοτικά το δώρο της ζωής.

Ας πάρουμε λοιπόν το μικρό παιδί μέσα μας από το χέρι. Ας του δείξουμε ότι δεν χρειάζεται πια να φοβάται την τιμωρία. Ότι δεν χρειάζεται να ζητά επιβεβαίωση ή να εξαρτάται από την αγάπη των άλλων. Ας το βοηθήσουμε να μεγαλώσει, να σταθεί γερά στα πόδια του, να μάθει να ζητά ό,τι χρειάζεται με τρόπο ώριμο και ελεύθερο. Ας του δείξουμε πώς να συνδεθεί με τη ζωή, όχι μέσα από τον φόβο, αλλά μέσα από την αφοσίωση και την αγάπη.

Η ζωή είναι δίκαιη, όχι γιατί δεν έχει πόνο, αλλά γιατί μας δίνει ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε. Κάθε εμπειρία, κάθε στιγμή, είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα της προσωπικής μας εξέλιξης. Αν μάθουμε να τη βλέπουμε ως ευλογία, τότε μπορούμε να ζούμε με περισσότερη ευγνωμοσύνη και λιγότερη πικρία. Με περισσότερη αλήθεια και λιγότερο φόβο.

Αγγελική Μπολουδάκη