Η εντολή “δεν θα τα καταφέρω” γίνεται εντολή “θα τα καταφέρω”

Φέρνουμε μέσα μας φωνές, εντολές, λόγια που χαράχτηκαν στην ψυχή μας, άλλοτε ως προσταγή και άλλοτε ως ψιθυρισμός. Λόγια που μας συνόδευσαν σιωπηλά, σκιάζοντας τη λάμψη της δημιουργικότητάς μας. Είναι παράξενο πώς μια φράση, όπως το “δεν θα τα καταφέρω”, μπορεί να γίνει εικόνα που καθορίζει το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας. Μια εικόνα που μοιάζει αληθινή, μα στην πραγματικότητα είναι το κατασκεύασμα ενός φόβου ή μιας στιγμής αμφιβολίας.

Αναρωτιέσαι, γιατί να κουβαλάς κάτι τέτοιο; Ίσως γιατί κάποτε σε προστάτευσε. Ίσως γιατί, όταν δεν ήσουν έτοιμος να ανοιχτείς σε κάτι μεγαλύτερο, η φωνή αυτή λειτούργησε ως άγκυρα, σε κράτησε μακριά από τον κίνδυνο της αποτυχίας. Αλλά τώρα, έχει γίνει βάρος. Ένα βάρος που σε αποπροσανατολίζει από την ίδια σου την επιθυμία. Σε κρατά πίσω από τα όνειρα που δικαιούσαι να διεκδικήσεις.

Νιώθεις την αντίφαση: Είσαι δημιουργικός, γεμάτος ιδέες και δυνατότητες, μα κάτι μέσα σου ψιθυρίζει “όχι ακόμα”. Κάθε φορά που πας να κάνεις ένα βήμα μπροστά, έρχονται ο φόβος και το άγχος σαν κύματα που σε αναχαιτίζουν. Όμως, τι άλλο είναι ο φόβος, αν όχι το σημάδι ότι βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι σημαντικό; Κάθε αλλαγή, κάθε μετάβαση φέρνει μαζί της μια αναταραχή, ένα ανακάτεμα μέσα μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι έτοιμος, αλλά ότι ανοίγεσαι σε κάτι νέο και άγνωστο.

Στάσου, λοιπόν, για λίγο και κοίταξε αυτή την εντολή κατάματα. Ρώτησέ την: Γιατί είσαι εδώ; Τι ήρθες να μου πεις; Μπορεί να σου απαντήσει ότι ήρθε για να σε προστατεύσει. Μπορεί να σου θυμίσει τις φορές που φοβόσουν την αποτυχία και αυτή η φωνή σε κράτησε ασφαλή. Μα τώρα πια ξέρεις. Η ασφάλεια αυτή δεν σου χρειάζεται πια. Η δημιουργικότητά σου δεν κινδυνεύει από τις αποφάσεις σου· κινδυνεύει από την αδράνεια, από την έλλειψη πίστης στον εαυτό σου.

Η διαδικασία αυτή δεν είναι εύκολη. Θα νιώσεις άβολα, μπορεί να πονέσεις, μπορεί να διστάσεις. Μα αυτό είναι μέρος της διαδρομής. Όταν αγκαλιάσεις όλα σου τα συναισθήματα – το άγχος, τον φόβο, ακόμα και την ανασφάλεια – τότε θα δεις ότι αυτά δεν είναι εχθροί. Είναι σύντροφοι στο ταξίδι σου. Δεν ήρθαν για να σε σταματήσουν· ήρθαν για να σε βοηθήσουν να δεις πόσο δυνατός είσαι.

Η δημιουργικότητα είναι σαν σπόρος. Χρειάζεται να τον φυτέψεις, να τον ποτίσεις με πίστη και να τον αφήσεις να ανθίσει χωρίς να τον περιορίζεις. Αναγνώρισε την αξία σου, γιατί είναι πραγματική. Άφησε πίσω σου τις εντολές που δεν σου ανήκουν. Και τότε θα δεις: Το ταξίδι σου δεν είναι απλώς μια πορεία προς τους στόχους σου· είναι μια ιερή πράξη αυτοαναγνώρισης.

Αποδέξου την αξία σου. Αποδέξου τη δημιουργικότητά σου. Και νιώσε ελεύθερος να γίνεις αυτός που πάντα ήσουν προορισμένος να είσαι.

Αγγελική Μπολουδάκη