“Η μνήμη κάθε ανθρώπου είναι η μοναδική ισχυρή εκδοχή του χρόνου. Για να συντονιστούν, λοιπόν, δύο άνθρωποι, δεν αρκεί παρά να υπάρχει ο ένας στη μνήμη του άλλου. Κι η συνάντηση γίνεται πάντα στο παρόν, τη στιγμή που πυροδοτείται η ανάμνηση”. Αχιλλέας Κυριακίδης

Ό,τι  επιθυμούμε είναι καταγραμμένο μέσα μας. Η μνήμη μας, γεμάτη από εικόνες αγάπης, χαρτογραφούν τον δρόμο που ακολουθεί η επιθυμία μας.

Αν ανατρέξεις στις εικόνες σου, θα θυμηθείς τον άνθρωπο που αγάπησες και σε αγάπησε πολύ ως παιδί. Αρχικά θα έρθουν οι συμπεριφορές εκείνες που τον χαρακτήριζαν, στην πορεία όμως αυτό που θα κυριαρχήσει είναι αυτό που σε έκανε να νιώσεις από την αγάπη του, ορόσημο για τον τρόπο που συνδέεσαι με τον εαυτό σου και τους άλλους.

Μπορεί να είναι η εκτίμηση, η έγνοια, η ειλικρίνεια, η εμπιστοσύνη σε σένα κ.α. Αυτή είναι η προίκα σου, διαφορετική για τον καθένα μας. Αυτός είναι ο χάρτης σου, ένας  χάρτης αξίας για σένα.

Αυτό είναι που σε ενδιαφέρει στη σχέση σου με τον εαυτό σου, στις σχέσεις σου με τους άλλους. Αυτό αναζητάς, αυτό χρειάζεσαι, σε αυτό επιμένεις, με αυτό μένεις,.

Όταν δυο άνθρωποι συναντηθούν, φίλοι, συνεργάτες, ερωτικοί σύντροφοι, αν οι χάρτες τους ταιριάζουν, αυτό είναι ευλογία γιατί μπορούν να συνδεθούν ουσιαστικά, να καταλάβουν και να νιώσουν ο ένας τον άλλον.

Όταν δυο άνθρωποι συναντηθούν, που οι χάρτες τους είναι διαφορετικοί, αν για παράδειγμα, στον δικό μου χάρτη πρωτοστατεί η εκτίμηση και στον δικό σου η έγνοια εκτιμάμε ο ένας τον άλλον, αλλά δεν μπορούμε να συνδεθούμε, γιατί οι προτεραιότητες μας είναι διαφορετικές.

Γιατί όμως δυσκολευόμαστε να εκτιμήσουμε τους ανθρώπους, που οι χάρτες τους είναι διαφορετικοί και να σεβαστούμε τον εαυτό μας για αυτό που είμαστε και τους άλλους ανθρώπους για αυτό που είναι, χωρίς να χρειάζεται να συνδεθούμε μαζί τους; Γιατί εμπλεκόμαστε συναισθηματικά απαιτώντας να είναι κάτι άλλο; Γιατί δεν τους θαυμάζουμε για αυτό που είναι, για αυτά που καταφέρνουν, χωρίς να εμπλεκόμαστε μαζί τους; Γιατί επηρεαζόμαστε συναισθηματικά από τις αντιδράσεις ανθρώπων που μας καλούν να συνδεθούμε με ένα διαφορετικό τρόπο αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας και δεν ελευθερώνουμε τον εαυτό μας; Αν δούμε τις αντιδράσεις τους σαν δικές τους αδυναμίες κοιτάμε στην κατεύθυνση που θέλουμε χωρίς να εμπλεκόμαστε από ό,τι μας παίρνει από αυτήν.

Γιατί η ανάγκη μας να ζήσουμε εκ νέου όσα στερηθήκαμε ως παιδιά μας κάνει να στρεφόμαστε στο πρόσωπο εκείνο που μας θυμίζει το αίσθημα αδικίας που νιώσαμε ως παιδιά.

Η μνήμη μας δεν είναι μόνο γεμάτη εικόνες αγάπης, αλλά και εικόνες οδύνης. Σημαντικά πρόσωπα δεν ήταν μόνο εκείνα που μας αγάπησαν αληθινά, αλλά κι εκείνα που οι δυσκολίες τους δεν τους επέτρεψαν να μας αγαπήσουν όπως ήθελαν.

Στρεφόμενοι στα πρόσωπα του παρόντος που μας κάνουν να αναβιώνουμε τα ίδια επώδυνα συναισθήματα, ερχόμαστε σε επαφή με την ανάγκη του μικρού παιδιού μέσα μας που φαντασιώνεται ότι μπορεί να αναδημιουργήσει αυτό που έζησε με ένα μαγικό τρόπο, κάτι που γίνεται άδικο για μας αλλά και για τα άλλα πρόσωπα.

Όταν δεχόμαστε αυτό που είμαστε, όταν συμφιλιωνόμαστε με το παρελθόν μας, όταν τολμάμε να δουμε καθαρά τις ρωγμές μας και να νιώσουμε περήφανοι και με αυτές, δεν δημιουργούμε υποκατάστατες ανάγκες.

Εκτιμάμε και σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους χωρίς ανάγκες και προσδοκίες από εκείνους να μας δώσουν αυτά που στερηθήκαμε, με σεβασμό στη διαφορετικότητα μας.

Αλλωστε ο κόσμος είναι όμορφος επειδή είναι διαφορετικός και χάρη στη διαφορετικότητά μας συνυπάρχουμε και γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι δημιουργοί.

Αναλαμβάνουμε με αγάπη την κληρονομιά μας και την τιμάμε, όπως και τα πρόσωπα που μας την χάρισαν. Προχωράμε στη ζωή μας επιλέγοντας ό,τι  μας κάνει να νιώθουμε το συναίσθημα που μας χάρισαν τόσο γενναιόδωρα. Δημιουργούμε με αρμονία σε μας, συνδεόμαστε με ανθρώπους που μαζί τους νιώθουμε αυτό που εκκολάπτεται  μέσα μας να γεννιέται, να χαρίζει ζωή.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας