Η ομορφιά και το βάθος της ανθρώπινης ψυχής μέσα από τον πόνο

«Το γεγονός ότι ο πόνος χρειάζεται τόσο πολύ χρόνο για να θεραπευτεί δεν είναι ένδειξη ανεπάρκειας, αλλά δείγμα βάθους της ψυχής».

Donald Winnicott

Ο πόνος… Ένας απρόσκλητος επισκέπτης, μια σκιά που τυλίγει την ψυχή μας. Όμως, το γεγονός ότι μένει μαζί μας για καιρό δεν είναι αδυναμία. Είναι απόδειξη ότι η ψυχή μας έχει βάθος, ότι η καρδιά μας είναι γεμάτη ζωή, ότι δεν φοβόμαστε να νιώσουμε τα κύματα της ύπαρξης.

Η διαδικασία της επούλωσης είναι αργή, γιατί η ψυχή χρειάζεται χρόνο για να αναγνωρίσει, να αφομοιώσει και τελικά να μετουσιώσει τον πόνο σε γνώση, σε κατανόηση, σε μια νέα μορφή δύναμης. Είναι σαν ένα βαθύ τραύμα που πρέπει να γιατρευτεί από μέσα προς τα έξω – δεν μπορείς να το βιάσεις, γιατί κάθε προσπάθεια να το επιταχύνεις το κάνει πιο έντονο, πιο επίπονο.

Η κοινωνία μας συχνά μας ωθεί να προχωρήσουμε γρήγορα. “Ξεπέρασέ το”, μας λένε. Αλλά η αλήθεια είναι πως η ψυχή μας έχει τον δικό της ρυθμό. Κι αυτός ο ρυθμός δεν είναι δείκτης αδυναμίας. Είναι μαρτυρία του πόσο βαθιά αισθανόμαστε. Μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι, όχι μηχανές. Ότι αγαπάμε, νοιαζόμαστε, πληγωνόμαστε.

Ας απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την ενοχή του χρόνου. Ο χρόνος που χρειάζεται για να επουλωθεί μια πληγή δεν είναι χρόνος χαμένος. Είναι χρόνος πολύτιμος, γεμάτος σοφία. Είναι ο τρόπος της ψυχής μας να μας διδάξει κάτι για τον εαυτό μας, να μας δείξει τη δύναμη που έχουμε μέσα μας, ακόμα κι όταν νιώθουμε αδύναμοι.

Κάθε δάκρυ που κυλάει είναι μια μαρτυρία ανθρωπιάς. Κάθε στιγμή θλίψης είναι ένα βήμα προς την κατανόηση της ίδιας της ζωής. Και όταν η επούλωση έρθει, δεν θα είμαστε πια οι ίδιοι. Θα είμαστε πιο γεμάτοι, πιο σοφοί, πιο δυνατοί. Γιατί ο πόνος, όσο σκληρός κι αν είναι, είναι και δάσκαλος. Και το βάθος της ψυχής μας είναι αυτό που μας επιτρέπει να τον αντέχουμε και, τελικά, να τον μεταμορφώνουμε σε κάτι πολύτιμο.

Θυμήσου: το να χρειάζεσαι χρόνο δεν είναι αδυναμία. Είναι η ψυχή σου που φωνάζει πως είναι ζωντανή, πως αγαπά, πως νοιάζεται. Είναι η ψυχή σου που αρνείται να ξεχάσει τη σημασία του να είσαι άνθρωπος.

Αγγελική Μπολουδάκη