Τάσος : Κυρία, είναι σωστό;
Μαρία : Μπράβο, Τάσο μου…
Τάσος : Το βρήκα, κυρία; (χαρούμενος)
Μαρία : Όχι ακριβώς.
Τάσος : Τότε γιατί μου λέτε μπράβο; (λυπημένος)
Μαρία : Για την προσπάθειά σου.
Τάσος : Κυρία, γιατί να προσπαθώ αν μου λέτε πάντα μπράβο;
Μαρία : Δεν σ’ αρέσει να σου λέω μπράβο;
Τάσος : Μ’ αρέσει, αλλά όταν είναι η αλήθεια. Εσείς μου λέτε ψέματα.
Μαρία : Μα σ’ αγαπώ, Τάσο μου.
Τάσος : Το ξέρω, κυρία μου. Όμως εγώ αγαπώ και την αλήθεια.
Μαρία : Προτιμάς να σου λέω ότι είσαι λάθος;
Τάσος : Προτιμώ. (χρόνος) Δεν θέλω την ευτυχία από σας. Θέλω τη γνώση.
Μαρία : Δεν είσαι ευτυχισμένος, παιδί μου;
Τάσος : Γιατί να είμαι;
Μαρία : Μα θα ’πρεπε!
Τάσος: Η γνώση πληγώνει.
Μαρία : Ναι, έχεις δίκιο. (πληγωμένη)
Τάσος : Αν δεν πληγωθώ, πώς θα ζήσω;
Μαρία : Σωστά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
(Ο Τάσος ξαναπροσπαθεί, όμως αυτήν τη φορά ζωγραφίζει.)
Τάσος : Ορίστε, κυρία μου.
Μαρία : Τι είναι, Τάσο μου;
Τάσος : Η ομορφιά του λάθους ή όπως λέτε εσείς η λύση.
Μαρία : Είναι τόσο όμορφη!
Τάσος : Εσείς το κάνατε.
Μαρία : Μα πώς;
Τάσος : Αφήσατε το λάθος μου να υπάρχει κι έτσι βρήκα τη λύση.
Η ομορφιά του λάθους, Νίκος Λυγερός