Η αληθινή ομορφιά αναδύεται όταν η ψυχή έχει αντέξει τη θύελλα και έχει βρει γαλήνη μέσα από τη δοκιμασία

Η αληθινή ομορφιά δεν βρίσκεται στα επιφανειακά χαρακτηριστικά ή στην εξωτερική λάμψη, αλλά βαθιά μέσα στην ψυχή εκείνων που βίωσαν τις πιο σκοτεινές στιγμές τους, που βυθίστηκαν στο βάρος του πόνου και της ήττας, και παρόλα αυτά κατάφεραν να βρουν φως και να συνεχίσουν. Αυτή η ομορφιά δεν είναι προϊόν εξωτερικής τελειότητας, αλλά πηγάζει από την ικανότητα να βλέπεις την ομορφιά της ζωής ακόμα κι όταν τα πάντα γύρω σου μοιάζουν θολά. Είναι ένα φως που λάμπει από μέσα και δίνει στην ύπαρξη των ανθρώπων αυτών μια λάμψη ανεκτίμητη, πιο δυνατή από εξωτερική εμφάνιση.

Οι άνθρωποι που γνώρισαν τον πόνο, που αντιμετώπισαν την ήττα, έχουν αποκτήσει μια βαθύτερη σοφία και κατανόηση. Πρέπει να μάθεις να βλέπεις πέρα ​​από την επιφάνεια, να αντιλαμβάνεσαι το πραγματικό νόημα της ζωής, και να αναγνωρίζεις τη σπουδαιότητα της καλοσύνης και της συμπόνιας. Ο πόνος τους έχει ανοίξει την καρδιά προς τον πόνο των άλλων· τους έχει διδάξει να είναι ευγενικοί, να μοιράζουν κατανόηση, και να προσεγγίζουν κάθε άνθρωπο με μια ειλικρινή ευαισθησία. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν περάσει από το σκοτάδι και έχουν μάθει πώς να σηκώνονται ξανά και ξανά. Κι αυτή η γνώση τούς κάνει πολύ όμορφους.

Οι δοκιμασίες της ζωής, όσο επώδυνες και να είναι, γίνονται μαθήματα, τα οποία όχι μόνο μας βοηθούν να γίνουμε πιο δυνατοί, αλλά μας δίνουμε τη δυνατότητα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους με έναν τρόπο βαθύ, αληθινό και διαρκή. Είναι σαν κάθε πληγή να ανοίγει το δρόμο για να εισέλθει περισσότερο φως, περισσότερο βάθος και περισσότερη σοφία. Αυτή η σοφία δεν είναι κάτι που μπορεί να αγοραστεί ή να διδαχθεί· είναι ο καρπός των εμπειριών, της επιμονής και της πίστης ότι μέσα από τον πόνο μπορεί να έρθει η λύτρωση.

Ο πόνος είναι ένα ισχυρό συναίσθημα που μας αλλάζει, μας μεταμορφώνει, και ανάλογα με τον τρόπο που θα επιλέξουμε να τον χειριστούμε, μπορεί να μας δημιουργήσει διαφορετικά μονοπάτια. Μπορεί να μας κάνει πιο σκληρούς, αν επιλέξουμε να τον αγνοήσουμε, να κλειστούμε στον εαυτό μας και να θωρακίσουμε την καρδιά μας για να μην πονέσει ξανά. Μπορεί να μας κάνει επιθετικούς, αν το μόνο που απομένει είναι μια μνησικακία για τον πόνο που μας προκάλεσαν οι άλλοι. Μπορεί να μας κάνει χειριστικούς, αν επιλέξουμε να αντιμετωπίσουμε τους άλλους με τρόπο που να διασφαλίζει πως δεν θα μας βλάψουν ποτέ ξανά.

Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος δρόμος. Ο δρόμος της αποδοχής. Αν αντέξουμε τον πόνο και τον περιβάλλουμε με φροντίδα, τότε εκείνος μπορεί να μας μάθει να είμαστε πιο σοφοί, να βλέπουμε τον κόσμο με περισσότερη ευαισθησία, και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τις καλές στιγμές. Μέσα από την αποδοχή του πόνου μπορούμε να βρούμε τη δύναμη να αγαπήσουμε και να συγχωρήσουμε· να καταλάβουμε ότι ο πόνος είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και ότι από αυτόν αναδύεται η πραγματική μας ομορφιά.

Κάθε φορά που ένας άνθρωπος σηκώνεται από το σκοτάδι, κάθε φορά που αγκαλιάζει τον πόνο του, που περιβάλλει τον φόβο του, η ψυχή του ακτινοβολεί. Η αληθινή ομορφιά, η ομορφιά που διαρκεί, είναι εκείνη που λάμπει από το βάθος της ψυχής, που φωτίζει τους άλλους γύρω μας και γεμίζει τη ζωή με την ελπίδα και την αγάπη. Και αυτή η ομορφιά είναι πολύτιμη, γιατί είναι αληθινή, βαθιά και διαρκής. Είναι η ομορφιά της καρδιάς που άντεξε, της ψυχής που διδάχθηκε από τον πόνο και βρήκε τη δύναμη να γίνει φάρος, φως και ελπίδα για τους άλλους.

Αγγελική Μπολουδάκη