Θαυμασμός ή φθόνος

Ο θαυμασμός είναι μια λεπτή, μα πανίσχυρη γέφυρα που ενώνει τις καρδιές μας με το φως του κόσμου. Είναι το βλέμμα που αναγνωρίζει την αξία, όχι μόνο στον εαυτό μας, αλλά και στους άλλους. Το να θαυμάζεις σημαίνει να βλέπεις την ομορφιά της ύπαρξης και να γιορτάζεις την μοναδικότητα που κρύβει κάθε ψυχή. Είναι η εσωτερική φωνή που ψιθυρίζει ότι όλοι, ανεξαιρέτως, αξίζουμε αγάπη, αποδοχή και σεβασμό.

Όταν θαυμάζουμε κάποιον, τον αγαπάμε, γιατί ο θαυμασμός πηγάζει από την αγάπη. Μας επιτρέπει να αγγίζουμε πτυχές της προσωπικότητας που μας εμπνέουν, που τις αναγνωρίζουμε σαν μικρούς καθρέφτες της δικής μας ψυχής. Μέσα από τον θαυμασμό, νιώθουμε χαρά για την ευτυχία του άλλου, χωρίς να προσδοκούμε τίποτα. Είναι σαν μια σιωπηλή γιορτή για την ευημερία του, ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης για την ομορφιά που φέρνει στη ζωή μας.

Ο φθόνος, όμως, μοιάζει με τον θαυμασμό που έχει χάσει τον δρόμο του. Είναι η λύπη που μας κατακλύζει όταν πιστεύουμε ότι κάτι μας λείπει, όταν κοιτάμε τον άλλο όχι για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που εμείς θέλουμε να έχουμε. Ο φθόνος είναι θαυμασμός πληγωμένος, ένα μελαγχολικό παράπονο του εαυτού μας για τα όνειρα που νομίζουμε πως δεν αγγίξαμε. Και τότε, αντί να χαιρόμαστε με τη λάμψη του άλλου, νιώθουμε παγιδευμένοι σε μια ανάγκη, σε μια απαίτηση, που παραμορφώνει την αλήθεια μας και μπερδεύει τις σχέσεις μας.

Όμως υπάρχει μια βαθιά αλήθεια: ο φθόνος μπορεί να μεταμορφωθεί. Όταν στραφούμε στον εαυτό μας με κατανόηση, όταν αποδεχτούμε κάθε μας ατέλεια, κάθε μας φόβο, τότε αρχίζουμε να βλέπουμε ξεκάθαρα. Καθαρίζοντας την αγάπη μέσα μας, απομακρύνουμε τα σύννεφα της σύγκρισης και της ανάγκης. Μαθαίνουμε να αγκαλιάζουμε την ελευθερία – τη δική μας και των άλλων. Κατανοούμε πως η αξία μας δεν μειώνεται από την επιτυχία ή την ευτυχία κάποιου άλλου. Αντίθετα, αυτές οι στιγμές μας εμπνέουν, μας θυμίζουν ότι είμαστε κι εμείς μέρος ενός κόσμου γεμάτου δυνατότητες.

Ο πραγματικός θαυμασμός γεννιέται από την ευγνωμοσύνη. Όταν είμαστε ευγνώμονες για την ίδια μας την ύπαρξη, όταν αναγνωρίζουμε την ομορφιά που φέρουμε και την ομορφιά που φέρνουν οι άλλοι στη ζωή μας, τότε νιώθουμε μια βαθιά εσωτερική γαλήνη. Η ευγνωμοσύνη μας διδάσκει ότι η αγάπη είναι προσφορά, είναι μοίρασμα, και όχι ένας αγώνας για επιβεβαίωση.

Η ζωή γίνεται πιο φωτεινή όταν συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε έρθει εδώ για να συνδεθούμε, για να δημιουργήσουμε, για να αγαπήσουμε. Όταν επιλέγουμε να βλέπουμε την αλήθεια μας και να την επικοινωνούμε, όταν επιτρέπουμε στους άλλους να είναι ο εαυτός τους, τότε το φως του θαυμασμού μας δεν φωτίζει μόνο τους άλλους, αλλά επιστρέφει πίσω σε εμάς, πιο λαμπερό από ποτέ.

Και τότε, κάθε σκιά του φθόνου σβήνει, αφήνοντας χώρο για την πιο βαθιά, την πιο καθαρή μορφή αγάπης: αυτή που βλέπει, ακούει, αισθάνεται χωρίς όρους. Μια αγάπη που μας θυμίζει πως είμαστε όλοι μοναδικά υπέροχοι, ακριβώς όπως είμαστε.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας