έλα να σου μπαλώσω λίγο την καρδιά…
2 Μαρτίου 2018Υποστήριξη στον νέο άνθρωπο να ανακαλύψει ποιος είναι
3 Μαρτίου 2018
Όλοι εμείς, εγώ, εσύ και πλήθος άλλοι, μοιάζουμε σαν τους ναυαγούς. Παλεύουμε μέσα στα κύματα, ανάμεσα στα σκυλόψαρα, πνιγόμαστε, σηκώνουμε λίγο το κεφάλι, παίρνουμε δύναμη, ανασαίνουμε, βλέπουμε απέναντι την ακτή και προσπαθούμε να τη φτάσουμε. Κανένα κύμα δεν μπορεί να μας πνίξει, κανένα σκυλόψαρο να μας καταπιεί, αν δεν το θελήσουμε εμείς.
Η ακτή είναι δική μας. Όσο μακριά κι αν φαίνεται. Όση ομίχλη κι αν πέφτει και τη σκεπάζει. Είναι δική μας.
Μας περιμένει. Θα είμαστε ζωντανοί όσο την ονειρευόμαστε. Όσο της κάνουμε σινιάλο την ώρα που βγάζουμε το κεφάλι για να πάρουμε ανάσα…
Αλκυόνη Παπαδάκη, Μια ατελείωτη φυγή, Καλέντης