Κάθε φορά που λες στον εαυτό σου: « τι θέλω εγώ, τι είναι αυτό που μπορώ να κάνω;» προσανατολίζεσαι στην επιθυμία σου

Κάθε φορά που λες στον εαυτό σου: « τι θέλω εγώ, τι είναι αυτό που μπορώ να κάνω;» προσανατολίζεσαι στην επιθυμία σου.

Κάθε φορά που αυτό που σε ενδιαφέρει είναι η εξέλιξή σου, βάζεις στόχους και τους υλοποιείς.

Αν όμως δεν εστιάζεσαι στην επιθυμία σου, αναλώνεσαι.

Αν η προτεραιότητά σου είναι τι θέλουν οι άλλοι από σένα, αν αυτό που έμαθες σαν αγάπη είναι η ανταπόκρισή σου στα αιτήματα των άλλων, τότε, όσο πιο άπληστα είναι τα αιτήματα των άλλων από σένα, τόσο προσπαθείς να αποδείξεις σε εκείνους ότι αξίζεις την αγάπη τους. Σε σαγηνεύουν οι άνθρωποι που αναζητούν σε σένα την ικανοποίηση των αναγκών τους. Ακόμα κι αν δεν στο ζητούν, εσύ ασχολείσαι συνεχώς με τις ανάγκες των άλλων, καμιά φορά επιβάλεις και την ενασχόληση σου μαζί τους. Κι αυτό το αποκαλείς αγάπη, το βιώνεις σαν εμπιστοσύνη.

Γιατί το κάνεις, άραγε; Το εγωκεντρικό παιδί μέσα σου παραμυθιάζεται ότι με αυτούς τους ανθρώπους, που μαζί τους οι στόχοι σου παραμένουν άκαρποι,  θα ζήσεις την ιδανική παιδική ηλικία. Αυτή που φαντάστηκες, αυτή που με πείσμα θέλεις, που με εμμονή προσδοκάς ότι θα ζήσεις κάποια στιγμή. Όσο τους υπηρετείς, από ενοχή, από λύπηση, μεταθέτεις την ευθύνη του εαυτού σου. Λες πως το κάνεις για εκείνους, στην πραγματικότητα όμως το κάνεις για σένα. Για να μην δεις αυτό που είσαι, αυτό που μπορείς να κάνεις. Για να θυμώνεις μαζί τους ή για να παριστάνεις το θύμα κατηγορώντας εκείνους όσο αθωώνεις την δική σου έλλειψη δέσμευσης και ευθύνης με τις δυνατότητές σου, με αυτό που είσαι, με αυτό που μπορείς να κάνεις. Για  να μην κάνεις το πένθος σου για αυτό που δεν έζησες, να συνειδητοποιήσεις ότι κάποια πράγματα δεν έγιναν αλλά η αξία σου δεν εξαρτάται από αυτά.  Για να μην συνδεθείς με ανθρώπους που εκτιμάς, που θαυμάζεις για αυτό που είναι, όπου ο έρωτας μαζί τους σε οδηγεί στο άνοιγμα του εαυτού σου, γιατί για να προσεγγίσεις αυτούς τους ανθρώπους, πολύ περισσότερο να συνδεθείς, χρειάζεται να αφήσεις πίσω σου ό,τι δεν είσαι, να θυσιάσεις οριστικά κάθε αυταπάτη σου.

Όταν εστιάζεις σε αυτό που θέλεις για τον εαυτό σου, σε αυτό που σε εξελίσσει, που σε ανοίγει σαν άνθρωπο, που σε κάνει να εμπιστεύεσαι τις δυνατότητές σου και να τις καλλιεργείς, γοητεύεσαι από ανθρώπους που βλέπουν σε σένα αυτό που είσαι, αυτό που θέλεις, αυτό που μπορείς να κάνεις και σε ωθούν σε αυτό.  Σε ανθρώπους που σε παρακινούν να μπεις μπροστά για σένα, που σε ωθούν στις δυνατότητές σου για σένα, που σε καλούν στην εκτίμηση του εαυτού σου για σένα. Σε ανθρώπους που σε κινητοποιούν να μην μετανιώνεις, γυρεύοντας άλλοθι σε μια ενοχή, αλλά να αναλαμβάνεις με δυναμισμό ό,τι σε χαρακτηρίζει. Σε ανθρώπους που δεν φοβούνται αυτό που είσαι, αλλά σε ξεβολεύουν ώστε να δεις κάθε πλευρά του εαυτού σου γιατί αυτό που ερωτεύονται σε σένα είσαι εσύ και για να παραμείνουν ερωτευμένοι μαζί σου χρειάζεται να παραμένεις “εσύ”. Σε ανθρώπους που σε θέλουν μαζί τους όχι για αυτά που κάνεις για εκείνους αλλά γιατί αυτό που είσαι τους κάνει καλύτερους ανθρώπους, πιο ανοιχτούς στη δική τους αλήθεια.

Οι άνθρωποι που βλέπουν σε σένα τον εαυτό τους και μόνο, αγνοώντας τις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες, σε αφήνουν ανεπηρέαστο. Τους αποδέχεσαι, τους εκτιμάς, αλλά δεν ενδιαφέρεσαι για κάτι περισσότερο γιατί εκείνο που σε ενδιαφέρει είναι η αλήθεια σου κι οι άνθρωποι που εκτιμούν τη δική σου αλήθεια.

Κάθε φορά που λες στον εαυτό σου: « τι θέλω εγώ, τι είναι αυτό που μπορώ να κάνω;» προσανατολίζεσαι στην επιθυμία σου. Σε μια επιθυμία που εκφράζει την αλήθεια σου, αυτό που μπορείς να καταφέρεις, αυτό που μπορείς να μοιραστείς.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας