Σχέση είναι επικοινωνία

**”Καλό παιδί να είναι. Κουβαλητής πάνω από όλα.
Νοικοκυρά να είναι. Να σε φροντίζει, να σε περιποιείται, δούλα και κυρά να την έχεις.
Αν δεν επικοινωνείτε, δεν πειράζει. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

Σημαντικό είναι να είναι δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου. Στις χαρές σου – κι αν δεν είναι, δεν πειράζει. Άνθρωπος είναι κι αυτός. Μπορεί να ζηλεύει, να νιώθει μειονεκτικά, πρέπει να τον καταλάβεις. Μπορεί να υποτιμά την πρόοδό σου, να σε ανταγωνίζεται. Δεν πέρασε τα καλύτερα παιδικά χρόνια, όμως πρέπει να τον δικαιολογείς.

Σε αγαπάει… Βλέπεις, κάθε φορά που απομακρύνεσαι, θυμώνει. Είναι γιατί του λείπεις. Κι αν λέει και καμιά κουβέντα παραπάνω, είναι γιατί σε αγαπάει. Κι αν σου λένε οι άλλοι πως αυτό είναι εξάρτηση, μην τους ακούς. Κι αν πάλι σου λένε, πως όταν ένας άνθρωπος αγαπάει, σε διεκδικεί με την αγάπη του, τι ξέρουν αυτοί από αγάπη;

Και αυτοί που λένε πως οι άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά, και στις σιωπές τους ακούν ο ένας τον άλλον, δεν γνωρίζουν από αγάπη. Αν δεν καθοδηγείς τον άλλον, αν δεν του υποδεικνύεις τι να κάνει και ποιος είναι, αγαπάς; Τι σημαίνει να προσπαθείτε να κατανοείτε ο ένας το συναίσθημα του άλλου; Μαντικές ικανότητες έχετε;

Να τον αγαπάς και να τον τιμάς. Μην έχεις μάτια για άλλον, γιατί ο πειρασμός παραμονεύει. Και αυτούς που λένε πως όταν νιώθεις ότι σε αγαπάει με την καρδιά του ένας άνθρωπος, δεν έχεις μάτια για άλλον/η, κλείσε τα αυτιά σου. Δεν ξέρουν αυτοί από αγάπη.

“Να σε προχωράει κάποιος”. Τι πάει να πει αυτό πάλι; “Να αναπτύσσεσαι σε αυτό που είσαι”, έννοιες που δεν τις ξέρω. “Να ξεδιπλώνεις τον εαυτό σου μαζί του”, τι ανοησίες είναι αυτές; “Να τολμάς να λες τις αλήθειες σου και να αποκτούν εικόνα”. Άλλο πάλι τούτο. “Να γίνεστε πιο αληθινοί από το μαζί”. Τι σημαίνει πάλι αυτό;

Κι αν σου επιβάλλει τι πρέπει να θέλεις, άνθρωπός σου είναι. Κι αν σε καθοδηγεί εκεί που δεν σε εκφράζει, ξέρει αυτός/ή. Κι αν κάθε φορά που προοδεύεις, επικαλείται την ταπεινοφροσύνη, πρέπει να είσαι ταπεινός/η, να κοιτάς χαμηλά. Κι αν σου ζητά να τον λυπηθείς για να μείνεις μαζί του, από αγάπη το κάνει. “Η λύπηση δεν είναι αγάπη”, είπες; Τι ξέρεις εσύ από αγάπη; Εγώ τον πατέρα σου/τη μάνα σου τον λυπόμουν, γι’ αυτό έμεινα μαζί του.

Κι αν κρατάτε μυστικά ο ένας από τον άλλον που αφορούν τη σχέση σας, έτσι πρέπει να είναι οι σχέσεις.

Ξέρεις τι σημαίνει να βλέπεις το τραύμα σου στον άλλον και αυτό να σας κρατά μαζί; Να πονάτε ο ένας τον άλλον – στην κυριολεξία όμως – αλλά να δίνετε τόπο στην οργή, να το κουκουλώνετε και να παραμένετε μαζί; Επειδή είστε δύο πονεμένοι άνθρωποι που παρηγοριέστε για το ότι πονάει ο άλλος όπως πονάς κι εσύ. “Τι είπες; Αγάπη δεν είναι παρηγόρια αλλά χαρά; Δεν είναι ταύτιση στο τραύμα αλλά ανάσα ψυχής; Δεν είναι επίδεσμος που κλείνει την πληγή επειδή δεν αντέχετε να τη βλέπετε, αλλά κράτημα γιατί αγαπιέστε, ακόμα και με αυτήν;”

Εγώ έτσι αγαπήθηκα από τον γονιό σου, έτσι τον αγάπησα κι εγώ. Δεν ξέρω άλλο τρόπο αγάπης, ούτε θέλω και να μάθω όμως. Ο τρόπος που σκέφτεσαι μου ανοίγει πληγές που δεν θέλω να τις δω. Δεν αντέχω να τις δω. Και μπορεί να θέλω να σου πω ότι αγάπη είναι χαρά, όμως δεν είναι εύκολο για μένα να αναμετρηθώ με τις μνήμες μου, με τη ζωή μου ολόκληρη.

Θέλω μέσα από την καρδιά μου να είσαι ευτυχισμένη/ος, όμως η ευχή μου περνάει μέσα από το φίλτρο της έννοιας που έχω μάθει για την ευτυχία: να ζει κάποιος στη συνήθεια, από συνήθεια.”**