Αναζήτηση εσωτερικής ευτυχίας

Πόσες φορές δεν ψάχνουμε απελπισμένα αυτό που θέλουμε, αναζητώντας το έξω από εμάς. Γεμάτοι προσδοκίες, αναζητάμε σε ό,τι κάνουμε να νιώσουμε ό,τι μας υπαγορεύει η κάθε μας επιθυμία. Παραπονιόμαστε ότι κάτι μας διαφεύγει, για να νιώσουμε ενωμένοι με τον εαυτό μας, ικανοποιημένοι με εμάς, ενώ η πηγή βρίσκεται μέσα μας και περιμένει να την ανακαλύψουμε.

Ψάχνουμε την αλήθεια, τη χαρά, την επιτυχία, την αγάπη και τόσα άλλα, με απόγνωση, με παράπονο, με λύπη, με θυμό. Κατηγορούμε τον εαυτό μας, κατηγορούμε άλλους που δεν μας τα προσφέρουν, που δεν ανοίγει ο ουρανός να μας χαρίσει τα δώρα του. Το ονομάζουμε ατυχία, θυμώνουμε και απογοητευόμαστε.

Αυτό που θέλουμε βρίσκεται μέσα μας και απλά χρειάζεται να καθαρίσουμε τη ματιά μας για να το δούμε καθαρά. Όταν τολμήσουμε να το δούμε μέσα μας πρώτα από όλα, τότε με “μαγικό” τρόπο το αναγνωρίζουμε. Όταν δεν παραπονιόμαστε ή θυμώνουμε, σκύβουμε μέσα μας και βλέπουμε αυτό που είμαστε κι αυτό που θέλουμε. Αν νιώθουμε αγάπη, αγάπη δίνουμε και μοιραζόμαστε. Αν νιώθουμε όμορφα με καθετί που καταφέρνουμε, αισθανόμαστε επιτυχημένοι σε καθετί που ολοκληρώνουμε, όπως και σε κάθε προσπάθεια μας. Όταν είμαστε αφοσιωμένοι σε αυτό που νιώθουμε και θέλουμε, δημιουργούμε σε αρμονία μαζί του.

Καθένας από εμάς δεν είμαστε μόνο η αλήθεια μας, αλλά είμαστε και ρόλοι με τους οποίους μεγαλώσαμε. Ρόλοι που τους δώσαμε αξία, που συνηθίσαμε να ζούμε μαζί τους. Μπορεί να είμαστε δημιουργικοί άνθρωποι, αλλά να μεγαλώσαμε με προκαταλήψεις. “Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη, και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας”, λέει χαρακτηριστικά ο Ελύτης. Μπορεί να νιώσαμε εμπιστοσύνη για τον κόσμο μας, αλλά αυτή η πίστη να αμφισβητήθηκε και είμαστε γεμάτοι αμφιβολίες. Μπορεί να μας αρέσει να παίρνουμε πρωτοβουλίες, να τολμάμε σε ό,τι μας ενδιαφέρει, αλλά αυτό να επικρίθηκε. Μπορεί να μην μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς την ειλικρίνεια, αλλά ο φόβος της αντιπαράθεσης, της επίκρισης, μας έκανε να μην την εκτιμούσαμε όσο της άξιζε, να μην την εκφράζαμε όπως της άξιζε, να μην την δεχόμασταν όπως της άρμοζε.

Αλλάζοντας αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, ερχόμαστε σε επαφή με την αλήθεια μας. Συνειδητοποιώντας ότι κάθε εξάρτηση από ρόλους στους οποίους μάθαμε, είναι στην πραγματικότητα η άρνησή μας να προχωρήσουμε και να ανακαλύψουμε αυτό που είμαστε, αναλαμβάνουμε με ευθύνη την αλήθεια μας. Νιώθουμε πιο ελεύθεροι να γίνουμε αυτό που είμαστε. Αντιμετωπίζοντας τις αμφιβολίες που νιώθουμε αρχικά, γιατί κάθε ρόλος δεν φεύγει εύκολα, αρχίζει η αλήθεια μας να αποκτά αξία και να εδραιώνεται στο ψυχικό μας σύστημα.

Συνομιλώντας με τον εαυτό μας όταν νιώθουμε θυμό, ενοχή ή λύπη για το παρελθόν, μας κατανοούμε, κατανοούμε αυτό το εσωτερικό παιδί που είχε ανάγκη να εκφράσει συναισθήματα του παρελθόντος στο παρόν. Συγχωρούμε και τις αδυναμίες των άλλων, που έκαναν το ίδιο. Κανείς δεν μπορεί να μας καθρεφτίσει αυτό που είμαστε και αυτό που θέλουμε. Κανείς δεν μπορεί να μας δώσει τον εαυτό μας, την αλήθεια μας. Αυτή είναι μια διεργασία που χρειάζεται να την αναλάβουμε μόνοι μας. Κι όταν την αναλαμβάνουμε με υπεύθυνο τρόπο, όταν δεσμευόμαστε μαζί της με σκοπό να ανακαλύψουμε αυτό που βρίσκεται στον πυρήνα μας, το οποίο προστατεύουμε σθεναρά, τότε η επιθυμία μας ενισχύεται. Οι αντιστάσεις κάμπτονται και τη δεχόμαστε γιατί τη νιώθουμε δική μας.

“Κάθε φορά που το έχεις ανάγκη, άναψε ένα όνειρο και άφησέ το να καεί μέσα σου”, λέει ο Σαίξπηρ. Γινόμαστε ένα με την επιθυμία μας, ζυμωνόμαστε μαζί της, όχι για να την οικειοποιηθούμε, αλλά για να τη μοιραστούμε.

Όταν προσεγγίζουμε την αλήθεια μας, όταν γινόμαστε εμείς η αλήθεια μας, τότε αυτά που αναζητάμε, τα βρίσκουμε μέσα μας. Κι όταν τα βρίσκουμε μέσα μας, τα συναντάμε στο δρόμο της ζωής μας.

Αγγελική Μπολουδάκη