Μεγάλωσες σε δυσλειτουργική οικογένεια;

🧠 Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι όπου οι ρόλοι ήταν θολοί και οι σιωπές ηχούσαν πιο δυνατά από τα λόγια…

Μερικές οικογένειες δεν χρειάζονται εξωτερικούς εχθρούς — έχουν αρκετή ένταση μέσα στους ίδιους τους τοίχους τους.

Αν μεγαλώσατε σε ένα σπίτι που σε πλήγωνε σιωπηλά… δεν ήσουν μόνος/η.

Υπάρχουν ερωτήσεις που δεν χρειάζεται να τις απαντήσεις φωναχτά. Το σώμα σου θυμάται πριν από εσένα.

📌 Οι γονείς σου είχαν ένα πρόσωπο για τον έξω κόσμο και ένα τελείως διαφορετικό όταν έκλεινε η πόρτα του σπιτιού;

📌 Ένιωθες πως κάθε σου σκέψη ή συναίσθημα έπρεπε πρώτα να εγκριθεί;
📌 Έπρεπε να κερδίζεις την αγάπη και την αποδοχή, αλλιώς την έχανες;
📌 Οι συγκρούσεις σπανίως λύνονταν — είτε καταπιέζονταν, είτε κατέληγαν σε εκρήξεις;
📌 Υπήρχε σύγχυση ρόλων — π.χ. το παιδί γινόταν γονιός ή ο γονιός “φίλος”;
📌 Σου έμαθαν ότι δεν πρέπει να θυμώνεις, να στενοχωριέσαι ή να δείχνεις αδυναμία;

📌 Σε σύγκριναν διαρκώς με άλλα παιδιά ή οικογένειες;
📌 Υπήρχε συναισθηματική αδιαφορία ή παραμέληση των αναγκών σου;
📌 Υπήρχαν υπερβολικά αυστηροί ή εντελώς χαοτικοί κανόνες που σε μπέρδευαν και σε άφηναν ανασφαλή;
📌 Σου ξαναθύμιζαν διαρκώς παλιά λάθη, σαν να μην μπορούσες να προχωρήσεις;
📌 Δεν υπήρχε σεβασμός στην ιδιωτικότητά σου, όχι μόνο στον χώρο αλλά και στην ψυχή σου;
📌 Οι συνομιλίες ήταν γεμάτες επικρίσεις ή σιωπή — όχι σύνδεση;

📌 Ανέλαβες φροντίδα για τα αδέρφια σου ή για τους ίδιους τους γονείς σου;

📌 Υπήρξε ενδοοικογενειακή βία;

📌 Έμαθες μεγάλα μυστικά πολύ αργότερα — για οικονομικά, για ασθένειες, για την πατρότητα ή εξωσυζυγικές σχέσεις;
📌 Σε απείλησαν ποτέ ότι θα σε εγκαταλείψουν ή το έκαναν;
📌 Ένας γονιός απειλούσε συστηματικά τον άλλον ότι θα φύγει ή εξαφανίστηκε απότομα;

📌 Σε τιμώρησαν επειδή εξέφρασες τον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου, τα χόμπι ή τις επιτυχίες σου;
📌 Σε μεγάλωσαν σαν να ήσουν ενήλικας, με ευθύνες που δεν άρμοζαν σε παιδί;
📌 Υπήρξε εθισμός σε φαγητό, αλκοόλ, ναρκωτικά, ψώνια, σεξ, ή άλλες συμπεριφορές;
📌 Μήπως έπρεπε όλοι να κάνετε ότι “δεν συμβαίνει τίποτα”;

📌 Οι γονείς σου έμοιαζαν πιο δεμένοι με ένα παιδί παρά μεταξύ τους;
📌 Έγινες το “στήριγμα” του γονιού σου, αντί να είναι εκείνος για εσένα;
📌 Σε μονογονεϊκή οικογένεια, ήσουν ο καλύτερός τους φίλος και έμπιστος; Μήπως ένιωθαν απειλή από τη δική σου κοινωνική ζωή;

📌 Παραβίαζαν τα όριά σου — έμπαιναν στο δωμάτιο ή το μπάνιο χωρίς να χτυπήσουν, έψαχναν τα πράγματά σου ή κρυφάκουγαν τις συζητήσεις σου;

📌 Υπήρχε «το καλό παιδί» και ο «αποδιοπομπαίος τράγος»;
📌 Ένιωθες πιο κοντά στον έναν γονέα, ενώ με τον άλλον υπήρχε πάντα απόσταση;

📌 Έζησες κάποια μορφή κακοποίησης (λεκτική, σωματική, συναισθηματική ή σεξουαλική);
📌 Σε άφησαν απροστάτευτο/η όταν υπήρξε κακοποίηση αλλού;

💬 Αν βλέπεις τον εαυτό σου σε κάποιες από αυτές τις ερωτήσεις… δεν φταις εσύ. Δεν το φαντάστηκες. Δεν υπερέβαλες.

✨ Φταις μόνο για το κουράγιο που δείχνεις να θυμάσαι, να νιώθεις και να θεραπεύεσαι.
Το τραύμα που δεν αναγνωρίζεται, δεν χάνεται — επαναλαμβάνεται.
Γίνεται μοτίβο, ασυνείδητη επιλογή, σχέση, δουλειά ή συνθήκη που ξαναγεννά το ίδιο γνώριμο βάρος: απόρριψη, εγκατάλειψη, ντροπή, φόβο.
Το τραύμα που αναγνωρίζεται… θεραπεύεται.
Και κάθε φορά που του δίνεις φωνή, σταματά να κυβερνά σιωπηλά τη ζωή σου.

🕊️ Δεν είσαι μόνος/η. Υπάρχει ζωή μετά το τραύμα — και αρχίζει από τη δική σου αλήθεια.

Αγγελική Μπολουδάκη