Μη σε αφήσεις ποτέ, να σε κρατάς πάντα

Βιώνοντας τη ζωή, όλοι αναπτυσσόμαστε μέσα σε συγκεκριμένα μοτίβα, σχεδόν σαν χορογραφίες που μας μαθαίνουν οι πρώτες εμπειρίες μας. Αυτά τα μοτίβα, όμως, μπορούν να μας καθηλώσουν, ειδικά όταν είναι συνυφασμένα με την αβεβαιότητα ή την απουσία. Όταν η συναισθηματική ανταπόκριση που λάβαμε ήταν ασταθής, ή όταν η παρουσία που χρειαζόμασταν απουσίαζε – είτε ψυχικά, είτε σωματικά – διαμορφώνουμε μέσα μας έναν διαρκή φόβο: τον φόβο της εγκατάλειψης.

Αυτός ο φόβος γίνεται σύντροφος ζωής, ένα βάρος που μας τραβάει σε ένα συνεχές ταλάντευμα μεταξύ ελπίδας και αμφιβολίας. Ίσως ελπίζουμε βαθιά ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά, ότι η σταθερότητα και η αποδοχή που επιζητούμε θα υπάρξουν. Αλλά ταυτόχρονα, η αμφιβολία ψιθυρίζει πως τίποτα δεν θα αλλάξει, πως θα ξαναβρούμε την ίδια απουσία.

Από νωρίς, μαθαίνουμε να ψάχνουμε εκεί που δεν μπορεί να βρεθεί αυτό που χρειαζόμαστε. Αναπτύσσουμε συνήθειες, σχεδόν μηχανικές, να αναζητούμε την ασφάλεια και την αγάπη σε μέρη που δεν μπορούν να τις προσφέρουν. Αναγνωρίζουμε συχνά ότι αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος, κι όμως, ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Κάθε φορά, η ίδια απογοήτευση, ο ίδιος πόνος, η ίδια μοναξιά.

Αλλά εδώ είναι που ξεκινά η αλλαγή. Όχι εύκολα, όχι άμεσα, αλλά με την πρώτη ματιά στο μοτίβο μας, την πρώτη επίγνωση. Αναγνωρίζοντας ότι αυτό που επαναλαμβάνεται δεν είναι ανάγκη να καθορίσει το μέλλον μας. Τα μοτίβα μας δεν είναι η μοίρα μας.

Αν ο φόβος της εγκατάλειψης είναι αυτός που μας κυνηγά, η απελευθέρωση έρχεται όταν στρέψουμε την προσοχή μας σε εμάς τους ίδιους. Όταν αποφασίσουμε να ακούσουμε πραγματικά τι θέλουμε, τι χρειαζόμαστε, τι νιώθουμε. Να εμπιστευτούμε ότι οι ανάγκες μας έχουν αξία, ότι τα συναισθήματά μας είναι σημαντικά. Και να δεσμευτούμε απέναντι στον εαυτό μας: να τον σεβόμαστε, να τον κατανοούμε, να τον αποδεχόμαστε.

Όταν δίνουμε στον εαυτό μας τη σταθερότητα και την αγάπη που χρειάζεται, αλλάζει η ματιά μας στον κόσμο. Αντί να προσκολλούμαστε σε σχέσεις ή καταστάσεις που μας πληγώνουν, αρχίζουμε να βλέπουμε ποιοι και τι μπορεί πραγματικά να προσφέρουν συνέχεια, σταθερότητα και ειλικρίνεια. Και όταν μας ελκύει πάλι η αστάθεια, όταν η παλιά συνήθεια μας καλεί, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι αυτό δεν είναι εμάς, αλλά το μοτίβο μας. Και να το αφήσουμε να ανήκει εκεί που ανήκει: στο παρελθόν.

Ο μεγαλύτερος φόβος μας, τελικά, δεν είναι η εγκατάλειψη από τους άλλους. Είναι ο φόβος ότι θα εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας. Ότι δεν θα μείνουμε πιστοί στις δικές μας ανάγκες, στα όνειρά μας, στην αξία μας. Όσο όμως αφοσιωνόμαστε σε εμάς, όσο παραμένουμε δίπλα μας, με αποδοχή και κατανόηση, τόσο χτίζουμε έναν εσωτερικό κόσμο όπου νιώθουμε ασφαλείς.

Και τότε, σε αυτόν τον νέο χώρο, μπορούμε να δούμε τη ζωή με νέα μάτια. Να αναγνωρίσουμε σχέσεις, ευκαιρίες και στιγμές που πραγματικά μας ταιριάζουν. Να τις επιλέξουμε, να τις εκτιμήσουμε, να επιμείνουμε ακόμα και όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Γιατί τώρα, το μοτίβο δεν μας ορίζει. Ορίζουμε εμείς τη ζωή μας.

Το μοτίβο μας είναι η ιστορία μας, αλλά δεν είναι το μέλλον μας. Το μέλλον μας ξεκινά εκεί που επιλέγουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή και να φτιάξουμε έναν νέο κύκλο – έναν κύκλο αυτοσεβασμού, αποδοχής και πραγματικής σύνδεσης.