Να προσφέρουμε στον εαυτό μας την προσοχή, τον σεβασμό, την κατανόηση των αισθημάτων μας, την απαραίτητη προστασία, την άνευ όρων αγάπη

Όταν ένας άνθρωπος πιστεύει ότι νιώθει αυτά που πρέπει να νιώθει και προσπαθεί διαρκώς να μη νιώθει, θα αρρωστήσει –εκτός αν αφήσει τα παιδιά του να πληρώσουν το τίμημα, προβάλλοντας πάνω τους τα «ανάρμοστα» συναισθήματα, αυτά που δεν παραδέχεται για τον εαυτό του.
[…]
Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο δύσκολο γίνεται να λάβουμε από άλλους ανθρώπους την αγάπη που κάποτε μας στέρησαν οι γονείς μας, Ωστόσο, οι προσδοκίες δεν εγκαταλείπονται με την ηλικία –το αντίθετο μάλιστα! Απλώς μεταβιβάζονται σε άλλους ανθρώπους, κυρίως στα παιδιά και στα εγγόνια. Ο μοναδικός τρόπος να απαλλαγούμε από μια τέτοια κατάσταση είναι να συνειδητοποιήσουμε αυτούς τους μηχανισμούς και να προσπαθήσουμε –αναστέλλοντας τις διαδικασίες απώθησης και άρνησης- να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα της παιδικής μας ηλικίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα δημιουργήσουμε μέσα μας ένα άτομο το οποίο θα μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες που περιμένουν να εκπληρωθούν από τη γέννησή μας, αν όχι από πολύ νωρίτερα. Μόνο έτσι μπορούμε να προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας την προσοχή, τον σεβασμό, την κατανόηση των αισθημάτων μας, την απαραίτητη προστασία, την άνευ όρων αγάπη που μας στέρησαν οι γονείς μας.
[…]
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε εκδίκηση από τους γονείς μας για τη σκληρότητά τους, αλλά ότι οφείλουμε να τους δούμε όπως πραγματικά ήταν, να εξετάσουμε πως μας ανέθρεψαν όταν ήμασταν παιδιά, ώστε να απαλλάξουμε τα δικά μας παιδιά και τον ίδιο μας τον εαυτό από αυτό το πρότυπο. Πρέπει να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τους γονείς που έχουμε εσωτερικεύσει, οι οποίοι συνεχίζουν μέσα μας το καταστροφικό τους έργο.

Alice Miller, Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, Ροες