Αποδοχή και εμπιστοσύνη στη ζωή

Μέσα στην καρδιά του ανθρώπου υπάρχει μια βαθιά, πρωταρχική ανάγκη: ο έλεγχος. Θέλουμε να κρατάμε τη ζωή στα χέρια μας, να χαράζουμε εμείς τη διαδρομή, να προβλέπουμε κάθε στροφή και κάθε εμπόδιο. Και όμως, η ζωή δεν υποτάσσεται. Η ζωή κυλάει, σαν ποτάμι, με τη δική της ροή, πέρα από τις προσπάθειές μας να τη διαχειριστούμε. Και ίσως, η πραγματική σοφία βρίσκεται στο να σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε — και να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα γεγονότα γύρω μας. Αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα που καλούμαστε να μάθουμε. Μπορούμε, όμως, να παρατηρούμε — όχι μόνο τα γεγονότα, αλλά και τον τρόπο που αυτά μας αγγίζουν. Να αφουγκραζόμαστε τα συναισθήματά μας, να αξιοποιούμε τις σκέψεις μας και να παρατηρούμε πώς συντονιζόμαστε ή όχι με την πραγματικότητα. Ο συντονισμός αυτός δεν είναι απλώς μια παθητική αποδοχή. Είναι μια ενεργή επιλογή: να δούμε τη ζωή όπως πραγματικά είναι, χωρίς ψευδαισθήσεις και χωρίς ανάγκη να την αλλάξουμε με τη βία.

Όταν παρατηρούμε τον συντονισμό μας με μια κατάσταση, νιώθουμε ότι γινόμαστε ένα με αυτήν. Παραδινόμαστε, όχι με παραίτηση, αλλά με εμπιστοσύνη. Όταν, όμως, δεν συντονιζόμαστε, η ζωή μας προσφέρει κάτι ανεκτίμητο: μια ευκαιρία να μάθουμε. Να δούμε τι πρέπει να αλλάξουμε μέσα μας. Γιατί η αλλαγή, όταν προέρχεται από μέσα μας, είναι αυτή που έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει τα πάντα.

Συχνά, όμως, η ζωή μας φέρνει μπροστά σε καταστάσεις που μας πονάνε, γεγονότα που δεν είναι ευχάριστα. Και τότε, αντί να βλέπουμε το μάθημα που κρύβεται, στρεφόμαστε στον έλεγχο, στην άρνηση, ή στην υποτίμηση του πόνου. Αν κοιτάξουμε, όμως, βαθιά και με ειλικρίνεια, αν δούμε το γεγονός όπως πραγματικά είναι — ούτε χειρότερο ούτε καλύτερο από ό,τι είναι — τότε ανοίγουμε την πόρτα για τη μάθηση, την ωρίμανση, και τελικά για τη γαλήνη.

Η ζωή δεν είναι ποτέ ακριβώς όπως τη φανταζόμαστε. Όσο προσπαθούμε να την ταιριάξουμε στα σχέδιά μας, χάνουμε την ουσία της. Δεν βλέπουμε τις μικρές χαρές που μας περιμένουν στο παρόν. Χάνουμε το δώρο του “τώρα” επειδή κυνηγάμε κάτι ιδανικό που ίσως να μην έρθει ποτέ. Είναι σαν να περιμένουμε το χρυσάφι και να χάνουμε το ασήμι που λάμπει μπροστά μας. Μια όμορφη στιγμή, μια απλή χαρά, ένα χαμόγελο — αυτά είναι η ζωή.

Κουβαλάμε μέσα μας πληγές, αδυναμίες, και περιορισμούς. Και προσπαθούμε να τους κρύψουμε, να τους πολεμήσουμε, να τους διορθώσουμε. Τι θα γινόταν, όμως, αν αντί για όλα αυτά τους δεχόμασταν; Αν σεβόμασταν τον πόνο μας και τις αδυναμίες μας; Τότε θα γινόμασταν πιο ανθρώπινοι, πιο αληθινοί, πιο συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας. Η αγάπη — η αληθινή αγάπη για εμάς και για τους άλλους — γεννιέται μόνο μέσα από την αποδοχή. Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά αν δεν αποδεχτούμε πρώτα την ευαλωτότητα και τις ατέλειές μας.

Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε αυτό που προσπαθούμε να κατακτήσουμε. Βρίσκεται σε αυτό που ζούμε τώρα, αν το επιτρέψουμε να υπάρχει. Η ζωή δεν υπόσχεται μόνο χαρές, ούτε μόνο λύπες. Είναι ένα μείγμα από φως και σκοτάδι, και το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Στο σκοτάδι βρίσκουμε τη δύναμη, στο φως τη χαρά. Όταν βλέπουμε τη ζωή όπως είναι — χωρίς εξιδανικεύσεις, χωρίς φόβο — ανακαλύπτουμε το νόημα πίσω από κάθε της πλευρά.

Υπάρχουν στιγμές που η ζωή μας βάζει μπροστά σε αδιέξοδα. Καταστάσεις που δεν μπορούμε να αλλάξουμε, όσο κι αν προσπαθούμε. Σε αυτές τις στιγμές, ίσως είναι καιρός να σταματήσουμε να πιέζουμε και να αρχίσουμε να δεχόμαστε. Να δεχτούμε αυτό που είμαστε, αυτό που μπορούμε να κάνουμε, και αυτό που δεν μπορούμε. Όταν αφήνουμε τη ζωή να κυλήσει με τον δικό της ρυθμό, μας δείχνει τον δρόμο. Δεν σημαίνει ότι παραιτούμαστε — σημαίνει ότι συμμετέχουμε στη διαδικασία της ζωής με σοφία και ωριμότητα.

Η ζωή είναι γεμάτη αλλαγές. Κανείς δεν γνωρίζει το αύριο, αλλά μπορούμε να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι γενναιόδωρη. Κάθε γεγονός, κάθε εμπειρία, μας οδηγεί πιο κοντά στον προορισμό μας, ακόμα κι αν αυτός δεν είναι ο δρόμος που φανταζόμασταν. Κάθε φως και κάθε σκιά, κάθε χαρά και κάθε πόνος, είναι μέρος του ταξιδιού μας. Όταν τα αποδεχόμαστε όλα, βρίσκουμε τη γαλήνη, την ισορροπία και την αγάπη που πάντα αναζητούσαμε.

Αγγελική Μπολουδάκη