Ο πραγματικός μας εαυτός είναι αγνή αγάπη

Επιθυμούμε την οικειότητα όμως ζούμε συνεχώς με το φόβο ότι θα πληγωθούμε και αυτό δημιουργεί παντού δραματικές καταστάσεις. Ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας είναι τόσο επίπονος συναισθηματικά που θυμώνουμε, ζηλεύουμε, φθονούμε ή λυπόμαστε χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Ακόμη και το να πούμε «Σ’ αγαπώ» μπορεί να είναι τρομακτικό. Όμως, ακόμη κι αν οι συναισθηματικές αντιδράσεις είναι επίπονες και τρομακτικές, συνεχίζουμε να κάνουμε σχέσεις, να παντρευόμαστε και να φέρνουμε στον κόσμο παιδιά.

Για να προστατέψουμε τις συναισθηματικές μας πληγές, και επειδή φοβόμαστε μην πληγωθούμε, δημιουργούμε στο μυαλό μας κάτι πολύ περίπλοκο: ένα τεράστιο σύστημα άρνησης.

(…)

Η άρνηση είναι σαν ένα τείχος ομίχλης που υψώνεται μπροστά στα μάτια μας, μας τυφλώνει και δεν μας αφήνει να δούμε την αλήθεια. Φοράμε ένα κοινωνικό προσωπείο γιατί είναι πολύ επίπονο να δούμε ή να αφήσουμε τους άλλους να δουν το πραγματικό μας πρόσωπο. Και το σύστημα της άρνησης μας επιτρέπει να προσποιούμαστε ότι όλοι πιστεύουν αυτό που εμείς θέλουμε να πιστεύουν για μας. Υψώνουμε αυτά τα τείχη για να προστατευτούμε, να κρατήσουμε μακριά τους άλλους. Ωστόσο, μένοντας κλεισμένοι μέσα τους, περιορίζουμε την ελευθερία μας. (…)

Ο πραγματικός μας εαυτός είναι αγνή αγάπη. Είμαστε Ζωή.

(…)

Αν παρατηρήσετε παιδιά που είναι δύο ή τριών ετών, αν δείτε πως συμπεριφέρονται, θα διαπιστώσετε ότι παίζουν συνεχώς κι ότι πάντα γελούν. Η φαντασία τους είναι τόσο ζωηρή και κάθε τους όνειρο είναι μια περιπέτεια εξερεύνησης. Όταν κάτι δεν πάει καλά, αντιδρούν και υπερασπίζονται τον εαυτό τους, αλλά έπειτα το προσπερνούν και στρέφουν την προσοχή τους και πάλι, στην παρούσα στιγμή για να ξαναπαίξουν και να διασκεδάσουν. Ζουν τη στιγμή. Δεν ντρέπονται για το παρελθόν, δεν ανησυχούν για το μέλλον. Τα μικρά παιδιά εκφράζουν αυτό που νιώθουν και δεν φοβούνται να αγαπήσουν.

Οι πιο χαρούμενες στιγμές στη ζωή μας είναι όταν παίζουμε σαν παιδιά, όταν τραγουδάμε και χορεύουμε, όταν εξερευνούμε και δημιουργούμε για να διασκεδάσουμε.

Όταν ήμασταν παιδιά, είχαμε αθωότητα και μας ήταν φυσικό να εκφράζουμε αγάπη.

Don Miguel Ruiz, Μαθαίνοντας την αγάπη, διόπτρα