Ξαναχτίζοντας την Εμπιστοσύνη: Πορεία προς τη Θεραπεία, την Αυτοπεποίθηση και τις Υγιείς Σχέσεις
10 Ιανουαρίου 2025Η αντίληψη της δέσμευσης και η εσωτερική σύγκρουση
16 Ιανουαρίου 2025
Η σχέση μας με τη μητέρα αποτελεί ένα από τα πιο καθοριστικά θεμέλια της ύπαρξής μας. Η μητέρα δεν είναι μόνο το πρόσωπο που μας έφερε στη ζωή, αλλά και ο πρώτος καθρέφτης του κόσμου μας, το σημείο εκκίνησης της σχέσης μας με τον ίδιο μας τον εαυτό και με τους άλλους. Όταν αυτή η σχέση δεν έχει ολοκληρωθεί ή έχει διαταραχθεί εξαιτίας των αδυναμιών, των τραυμάτων ή των περιορισμών της, μπορεί να αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στη συναισθηματική μας ανάπτυξη, τις σχέσεις και την αυτοεκτίμησή μας.
Τα τραύματα που προέρχονται από τη σχέση με τη μητέρα συχνά ενσωματώνονται στην ταυτότητά μας, επηρεάζοντας βαθιά την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Νιώθουμε ότι μας λείπει κάτι ουσιώδες, κάτι που θα μπορούσε να μας ολοκληρώσει, αλλά δεν μπορούμε να το ορίσουμε. Αυτή η αίσθηση ανεπάρκειας μας καθιστά ευάλωτους στις σχέσεις μας, δημιουργώντας φόβους εγκατάλειψης, ανάγκη εξάρτησης ή ακόμα και συγκρούσεις που αντικατοπτρίζουν τις δυναμικές της πρώτης μας σχέσης με τη μητέρα.
Αισθάνεστε ότι δεν αξίζετε την επιτυχία και την αφθονία. Δυσκολεύεστε να δεχτείτε όσα η ζωή σάς προσφέρει γενναιόδωρα, γιατί δεν μπορείτε να αποδεχθείτε τη μητέρα σας με τις ατέλειες και τις αδυναμίες της.
Αυτή η αίσθηση σας οδηγεί να νιώθετε ότι δεν ανήκετε πουθενά, αδυνατώντας να βρείτε τη δική σας θέση στον κόσμο. Επιπλέον, αναλαμβάνετε ευθύνες που δεν σας αναλογούν, αλλά ανήκουν στους γονείς σας, και πιο συγκεκριμένα στη μητέρα σας. Συμμετέχετε σε δυσλειτουργικές οικογενειακές δυναμικές, προσπαθώντας να τις αποκαταστήσετε, οι οποίες σας κρατούν πίσω και σας εμποδίζουν να εξελιχθείτε προσωπικά.
Όμως, τα τραύματα αυτά δεν είναι καταδίκη. Αντίθετα, μπορούν να αποτελέσουν την αρχή της θεραπείας και της προσωπικής σας ανάπτυξης. Το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση. Αναγνωρίζοντας την επιρροή που είχε η μητέρα στη ζωή σας, χωρίς επικρίσεις, αλλά με κατανόηση, αρχίζετε να ανοίγετε την πόρτα προς τη θεραπεία.
Η αποδοχή δεν σημαίνει ότι συμφιλιώστε με ό,τι συνέβη στο παρελθόν. Σημαίνει ότι το αναγνωρίζετε ως μέρος της ιστορίας σας και επιλέγετε να μην προσκολληθείτε σε αυτό. Η μητέρα, όπως κάθε άνθρωπος, είχε τις δικές της αδυναμίες, φόβους και περιορισμούς. Κάποια από αυτά μπορεί να σας πλήγωσαν, αλλά κάποια άλλα σας έδωσαν τα εφόδια για να εξελιχθείτε.
Αποδεχόμενοι τη μητέρα όπως είναι —με όλα όσα μπόρεσε να δώσει ή δεν μπόρεσε να προσφέρει— ανοίγετε τον δρόμο για να δεχτείτε τη ζωή. Η ζωή δεν σας προσφέρει μόνο δυσκολίες, αλλά και ευκαιρίες, αφθονία και αγάπη. Όταν μάθουμε να λαμβάνουμε από τη μητέρα —όχι μόνο το καλό, αλλά και τα μαθήματα που μας έδωσαν οι ατέλειες και οι δυσκολίες— τότε αποκτούμε τη δύναμη να προχωρήσουμε.
Ο πόνος που προέρχεται από τη μητέρα μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη. Η συνειδητοποίηση ότι έχετε την ευθύνη να διαχωρίσετε τον εαυτό σας από τις αδυναμίες της, σας δίνει ελευθερία. Δεν είσαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνετε τις δυσλειτουργικές δυναμικές που κληρονομήσατε. Αντίθετα, μπορείτε να επιλέξετε να ζήσετε με έναν τρόπο που τιμά τον εαυτό σας και ταυτόχρονα δείχνετε σεβασμό για την ιστορία σας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτετε τη μητέρα. Σημαίνει ότι αποδέχεστε το παρελθόν σας, δέχεστε ό,τι σας ωφέλησε και απελευθερώνεστε από ό,τι σας κρατά πίσω. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, μετατρέπετε τον πόνο σε σοφία, την απογοήτευση σε κατανόηση, και τις πληγές σας σε δύναμη.
Η σχέση μας με τη μητέρα αντικατοπτρίζει τη σχέση μας με τη ζωή. Όταν αποδεχόμαστε τη μητέρα μας, αποδεχόμαστε τη ζωή με όλα της τα δώρα και τις προκλήσεις. Αποδεχόμενοι τη ζωή, αρχίζουμε να την αγκαλιάζουμε με ανοιχτή καρδιά, αναγνωρίζοντας ότι έχουμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε νόημα, πληρότητα και σύνδεση.
Αυτή η αλλαγή μας επιτρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη για τη δική μας πορεία. Αντί να περιμένουμε από τις εξωτερικές συνθήκες να μας ολοκληρώσουν, αντιλαμβανόμαστε ότι η ολοκλήρωση έρχεται από μέσα μας. Έτσι, δεν είμαστε πλέον έρμαια των γεγονότων, αλλά ενεργοί δημιουργοί της ζωής μας.
Η αποδοχή της μητέρας είναι ένα βήμα προς τη συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Όταν αγκαλιάζουμε την ιστορία μας —τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τα τραύματα και τις νίκες μας— αρχίζουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας για αυτό που πραγματικά είναι. Αυτή η αγάπη μας απελευθερώνει από τα δεσμά του παρελθόντος και μας δίνει τη δυνατότητα να χτίσουμε μια ζωή γεμάτη αυθεντικότητα, αυτοεκτίμηση και βαθιά σύνδεση με τους άλλους.
Η πορεία προς τη θεραπεία δεν είναι εύκολη, αλλά είναι απελευθερωτική. Αποδεχόμενοι τη μητέρα μας όπως ήταν, με τα λάθη της, τις αδυναμίες της, τα τραύματά της, τις πληγές της, τους φόβους της, την έλλειψη ευκαιριών για επανόρθωση και θεραπεία, αποδεχόμαστε τη ζωή. Αποδεχόμενοι τη ζωή, μαθαίνουμε να ζούμε με πληρότητα, νόημα και αγάπη.
Αγγελική Μπολουδάκη